Verpleegster Amy (Calista Flockart) belandt na een tijdlang geschorst te zijn geweest op het Britse eiland Wight, waar ze de nachtdienst krijgt bij de kinderafdeling van een volledig kapotgeprivatiseerd ziekenhuis. Scheuren in de muren, op kraanwater moet je niet altijd rekenen en bovendien spookt het er. Het spook breekt 's nachts de botten van de kindertjes. Dit keer is Amy vastbesloten niet te verzaken en gaat op onderzoek uit op de verlaten zolderverdieping. Al gaat het er niet zo genadeloos sadistisch aan toe als in Balaguero's debuutfilm 'Los sin nombre' en mag het spookverhalenstramien als bekend worden verondersteld, de schokeffecten zijn effectief, en wat ook beslist meevalt, is hoe Flockart zich in haar eerste grote filmrol staande houdt.

Pastoraal drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van het Guatemala van dictator Rios Montt. In een vluchtelingenkamp wordt een zonderlinge Hongaar, Aro Tolbukhin, gearresteerd wegens de gruwelijke moord op zeven gewonden. Nu valt levend verbranden niet bepaald onder de noemer 'mercy killing'. Nog vreemder wordt het wanneer de man in de gevangenis beweert nog eens 14 -zwangere- vrouwen op die wijze vermoord te hebben. Waarheid of broodje aap, dat is de kwestie, en met dit curieuze, vaak moeizame vlechtwerk van documentary, mockumentary en speelfilm wordt het er niet snel duidelijker op. 'In the mind of a killer' duurt eigenlijk precies twee keer te lang. Pas bij de flashback aan het eind -over Tolbukhins incestueuze relatie met zijn tweelingzus- krijgen we een kijkje in de geest van de moordenaar. Dat dit zeer freudiaans en fataal is, zal niet verrassend klinken. Wél dat zijn acties misschien toch meer met 'mercy killing' te maken hebben, dan je eerst zou denken.

Pompeus in beeld gebracht rechttoe-rechtaan sprookjesverhaal van Britse stripkneiters McKean en Gaiman over het kunstzinnige circusmeisje Helena, dat bij een gezondheidscrisis van haar moeder in een parallelle wereld (Alice in Wonderland,anyone?) belandt. De makers zijn zo dol op hun eigen vormgevingskunsten dat alle creaturen voortdurend zo vet mogelijk (veel gefriemel en gewapper) in beeld moet komen en Helena begiftigd blijkt met exact dezelfde tekenstijl als Gaiman. Ondertussen wil het maar geen seconde spannend worden. Mirrormask zond mij met zijn vermoeiende videoclip-esthetiek in elk geval naar dromenland. Dat is voor een openingsfilm niet best.