Nick Palumbo
11-06-2005 00:00 Filmmuseum Cinerama 1
Menig hormonaal overactieve puber werd gefascineerd door de scène in
John Irving’s ‘Hotel New Hampshire’ waarin een broer en
zus besluiten net zo lang en hard seks met elkaar te hebben tot ze van
schraalheid en uitputting volledig afgekickt zijn van het eeuwige gegeil op
elkaar. Het idee is dat je van verslavingen af kan komen door extreme
oververzadiging. Dat is misschien ook de reden dat de klassieke pusher
altijd net te weinig heroïne geeft aan de behoeftige junk.
Van die wijsheid heeft regisseur, producent en scenarist Nick Palumbo weinig begrepen, getuige zijn volstrekt abjecte seriemoordenaarsfilm ‘Murder-Set-Pieces’, een film die zich letterlijk wentelt in dood vlees en pornografische martelingen. Hoofdpersoon is een Duitse, nazistisch ingestelde fotograaf (Sven Garrett) die graag dure hoeren oppikt om ze vreselijk bruut te verkrachten en vervolgens in zijn geheime kelder aan deprimerende martelingen te onderwerpen, waarna de tot pulp gereduceerde jongedames een langzame dood sterven. In plaats van een enkel geval eruit te lichten en die met enige opbouw in een werkelijk verhaal te plaatsen, kiest Palumbo ervoor dit krankzinnige ritueel zo’n 30 keer aan ons voor te schotelen met een minimum aan variatie. Door deze opzet komt de film dicht in de buurt van hardcore porno waarin de cumshot is vervangen door geisers van bloed. Palumbo toont hierbij talent voor zowel de pornografische delen van het ritueel alsmede voor het gore-element. De eerlijkheid gebied te zeggen dat de film er bijzonder goed uitziet.
Een dergelijke combinatie van seks en geweld is niet voor niets taboe. ‘Murder-Set-Pieces’ weet met deze cocktail aan prikkels sommige kijkers in een hormonale identiteitscrisis te storten. Op zich hoeft dit niets nieuws te zijn voor de doorgewinterde horrorliefhebber die graag gevaarlijk spel speelt met zijn brein. Halverwege de film echter gaat de moordenaar over tot het slashen van heel jonge meisjes en wordt zelfs een éénjarige baby blootgesteld aan de vleesgeworden snuffmovie die de hoofdpersoon is. Je gaat je ernstige zorgen maken om het totale gebrek aan ethiek bij de makers. In de context van de rest van de film, die zoals gezegd dicht bij pornografie in de buurt komt, is deze scène zeldzaam deprimerend en afkeurenswaardig. Dat de film juist door dit soort zieke ingevingen hoogst waarschijnlijk een klassieker gaat worden, is een frustrerende gedachte, maar het is wel een mechanisme dat zo’n beetje inherent is aan het gore-genre.
Je vraagt je wel af wat dan de volgende stap gaat zijn. Of zou deze film dan toch de overdosis blijken waardoor gore-liefhebbers massaal naar ‘Bambi’ gaan kijken?
Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema
Van die wijsheid heeft regisseur, producent en scenarist Nick Palumbo weinig begrepen, getuige zijn volstrekt abjecte seriemoordenaarsfilm ‘Murder-Set-Pieces’, een film die zich letterlijk wentelt in dood vlees en pornografische martelingen. Hoofdpersoon is een Duitse, nazistisch ingestelde fotograaf (Sven Garrett) die graag dure hoeren oppikt om ze vreselijk bruut te verkrachten en vervolgens in zijn geheime kelder aan deprimerende martelingen te onderwerpen, waarna de tot pulp gereduceerde jongedames een langzame dood sterven. In plaats van een enkel geval eruit te lichten en die met enige opbouw in een werkelijk verhaal te plaatsen, kiest Palumbo ervoor dit krankzinnige ritueel zo’n 30 keer aan ons voor te schotelen met een minimum aan variatie. Door deze opzet komt de film dicht in de buurt van hardcore porno waarin de cumshot is vervangen door geisers van bloed. Palumbo toont hierbij talent voor zowel de pornografische delen van het ritueel alsmede voor het gore-element. De eerlijkheid gebied te zeggen dat de film er bijzonder goed uitziet.
Een dergelijke combinatie van seks en geweld is niet voor niets taboe. ‘Murder-Set-Pieces’ weet met deze cocktail aan prikkels sommige kijkers in een hormonale identiteitscrisis te storten. Op zich hoeft dit niets nieuws te zijn voor de doorgewinterde horrorliefhebber die graag gevaarlijk spel speelt met zijn brein. Halverwege de film echter gaat de moordenaar over tot het slashen van heel jonge meisjes en wordt zelfs een éénjarige baby blootgesteld aan de vleesgeworden snuffmovie die de hoofdpersoon is. Je gaat je ernstige zorgen maken om het totale gebrek aan ethiek bij de makers. In de context van de rest van de film, die zoals gezegd dicht bij pornografie in de buurt komt, is deze scène zeldzaam deprimerend en afkeurenswaardig. Dat de film juist door dit soort zieke ingevingen hoogst waarschijnlijk een klassieker gaat worden, is een frustrerende gedachte, maar het is wel een mechanisme dat zo’n beetje inherent is aan het gore-genre.
Je vraagt je wel af wat dan de volgende stap gaat zijn. Of zou deze film dan toch de overdosis blijken waardoor gore-liefhebbers massaal naar ‘Bambi’ gaan kijken?
Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema
Nick Palumbo
11-06-2005 00:00 Filmmuseum Cinerama 1
Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel
bewezen is’.
Deze keer: Een se-rie-moor-de-naars-film! Kon u niet iets originelers
bedenken, meneer Palumbo?
De toets: Een film die zo controversieel, ziek en bloederig is, dat ze hem niet in The Night Of Terror durfden te programmeren: dat belooft wat, dus gingen we er eens goed voor zitten. Na afloop lag er slechts één vraag op onze lippen: waartoe dient dit alles? Of, zoals de Engelsen zo toepasselijk zeggen: what’s the bloody point? Seriemoordenaar Sven Garrett jaagt er volgens de catalogus in anderhalf uur 30 slachtoffers doorheen, maar we waren eerlijk gezegd halverwege een beetje de tel kwijt. Het is niet zozeer het geweld dat ging tegenstaan, maar het lineair vertelde verhaal, waarin nauwelijks enige ontwikkeling zit. Er wordt geen enkele empathie gekweekt met de moordenaar of zijn slachtoffers, zoals dat in films als ‘Ed Gein’ en ‘Henry, Portrait Of A Serial Killer’ wel gebeurde, ondanks de harde, realistische sfeer van die films. En daar ligt één van de grootste problemen van ‘Murder-Set-Pieces’: Palumbo’s pogingen om de motieven van de moordenaar te verklaren werken averechts. Dus je grootvader was een nazi, en je moeder je hield ervan om in flashbacks met haar kontje te draaien op de treinrails? Nou en? Vermoord je daarom kleine meisjes en draag je slechte poezie voor terwijl je je slachtoffers martelt? Kom kom, meneer Palumbo, kom er nu maar eerlijk voor uit dat je gewoon sleazy exploitation beoogde, en zelfs daar niet in geslaagd bent. Want net als het interessant gaat worden met een kettingzaag, wordt er laf weggedraaid met de camera. En ook de thrillerachtige wending aan het slot komt minstens een uur te laat, in elk geval voor mijn luid snurkende buurman.
‘Murder-Set-Pieces’ is niets anders dan grafische porno, maar dan heel slechte. Enig lichtpuntje in de film is de kleine bijrol van Tony ‘Candyman’ Todd als eigenaar van een pornoshop, waar Garret om de snuff-movie ‘Nutbag’ vraagt (Palumbo’s debuutfilm). In de tirade die volgt laat Todd zien als enige wel te kunnen acteren.
Eén van de weinigen die een ontmoeting met Garrets personage overleeft is een baby, vermoedelijk een cameo van de regisseur. Is meteen ook verklaard waarom hij ter elfder ure heeft afgezegd voor het festival. Jammer, want we hadden een paar pittige vraagjes voor hem...
Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema
De toets: Een film die zo controversieel, ziek en bloederig is, dat ze hem niet in The Night Of Terror durfden te programmeren: dat belooft wat, dus gingen we er eens goed voor zitten. Na afloop lag er slechts één vraag op onze lippen: waartoe dient dit alles? Of, zoals de Engelsen zo toepasselijk zeggen: what’s the bloody point? Seriemoordenaar Sven Garrett jaagt er volgens de catalogus in anderhalf uur 30 slachtoffers doorheen, maar we waren eerlijk gezegd halverwege een beetje de tel kwijt. Het is niet zozeer het geweld dat ging tegenstaan, maar het lineair vertelde verhaal, waarin nauwelijks enige ontwikkeling zit. Er wordt geen enkele empathie gekweekt met de moordenaar of zijn slachtoffers, zoals dat in films als ‘Ed Gein’ en ‘Henry, Portrait Of A Serial Killer’ wel gebeurde, ondanks de harde, realistische sfeer van die films. En daar ligt één van de grootste problemen van ‘Murder-Set-Pieces’: Palumbo’s pogingen om de motieven van de moordenaar te verklaren werken averechts. Dus je grootvader was een nazi, en je moeder je hield ervan om in flashbacks met haar kontje te draaien op de treinrails? Nou en? Vermoord je daarom kleine meisjes en draag je slechte poezie voor terwijl je je slachtoffers martelt? Kom kom, meneer Palumbo, kom er nu maar eerlijk voor uit dat je gewoon sleazy exploitation beoogde, en zelfs daar niet in geslaagd bent. Want net als het interessant gaat worden met een kettingzaag, wordt er laf weggedraaid met de camera. En ook de thrillerachtige wending aan het slot komt minstens een uur te laat, in elk geval voor mijn luid snurkende buurman.
‘Murder-Set-Pieces’ is niets anders dan grafische porno, maar dan heel slechte. Enig lichtpuntje in de film is de kleine bijrol van Tony ‘Candyman’ Todd als eigenaar van een pornoshop, waar Garret om de snuff-movie ‘Nutbag’ vraagt (Palumbo’s debuutfilm). In de tirade die volgt laat Todd zien als enige wel te kunnen acteren.
Eén van de weinigen die een ontmoeting met Garrets personage overleeft is een baby, vermoedelijk een cameo van de regisseur. Is meteen ook verklaard waarom hij ter elfder ure heeft afgezegd voor het festival. Jammer, want we hadden een paar pittige vraagjes voor hem...
Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema