Menig hormonaal overactieve puber werd gefascineerd door de scène in John Irving’s ‘Hotel New Hampshire’ waarin een broer en zus besluiten net zo lang en hard seks met elkaar te hebben tot ze van schraalheid en uitputting volledig afgekickt zijn van het eeuwige gegeil op elkaar. Het idee is dat je van verslavingen af kan komen door extreme oververzadiging. Dat is misschien ook de reden dat de klassieke pusher altijd net te weinig heroïne geeft aan de behoeftige junk.

Van die wijsheid heeft regisseur, producent en scenarist Nick Palumbo weinig begrepen, getuige zijn volstrekt abjecte seriemoordenaarsfilm ‘Murder-Set-Pieces’, een film die zich letterlijk wentelt in dood vlees en pornografische martelingen. Hoofdpersoon is een Duitse, nazistisch ingestelde fotograaf (Sven Garrett) die graag dure hoeren oppikt om ze vreselijk bruut te verkrachten en vervolgens in zijn geheime kelder aan deprimerende martelingen te onderwerpen, waarna de tot pulp gereduceerde jongedames een langzame dood sterven. In plaats van een enkel geval eruit te lichten en die met enige opbouw in een werkelijk verhaal te plaatsen, kiest Palumbo ervoor dit krankzinnige ritueel zo’n 30 keer aan ons voor te schotelen met een minimum aan variatie. Door deze opzet komt de film dicht in de buurt van hardcore porno waarin de cumshot is vervangen door geisers van bloed. Palumbo toont hierbij talent voor zowel de pornografische delen van het ritueel alsmede voor het gore-element. De eerlijkheid gebied te zeggen dat de film er bijzonder goed uitziet.

Een dergelijke combinatie van seks en geweld is niet voor niets taboe. ‘Murder-Set-Pieces’ weet met deze cocktail aan prikkels sommige kijkers in een hormonale identiteitscrisis te storten. Op zich hoeft dit niets nieuws te zijn voor de doorgewinterde horrorliefhebber die graag gevaarlijk spel speelt met zijn brein. Halverwege de film echter gaat de moordenaar over tot het slashen van heel jonge meisjes en wordt zelfs een éénjarige baby blootgesteld aan de vleesgeworden snuffmovie die de hoofdpersoon is. Je gaat je ernstige zorgen maken om het totale gebrek aan ethiek bij de makers. In de context van de rest van de film, die zoals gezegd dicht bij pornografie in de buurt komt, is deze scène zeldzaam deprimerend en afkeurenswaardig. Dat de film juist door dit soort zieke ingevingen hoogst waarschijnlijk een klassieker gaat worden, is een frustrerende gedachte, maar het is wel een mechanisme dat zo’n beetje inherent is aan het gore-genre.

Je vraagt je wel af wat dan de volgende stap gaat zijn. Of zou deze film dan toch de overdosis blijken waardoor gore-liefhebbers massaal naar ‘Bambi’ gaan kijken?

Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema