Bij mij thuis geldt Jeff Liebermans ‘Squirm’ uit 1976 als de ultieme datefilm. Nadat ik het eerder probeerde met ‘Dawn Of The Dead’ en Dario Argento-films, was het uiteindelijk ‘Squirm’ die mijn vriendinnetje over de streep trok en haar zowaar tot horrorfan bekeerde. Liebermans tweede klassieker, ‘Just Before Dawn’ uit 1980, heeft ook al die elementen die ‘Squirm’ tot zo’n sympathieke film maakten: provinciaalse inteelt, horroreffecten die vooral lekker “vies” zijn (i.t.t. “ziek”), een redelijk gezonde benadering van puberale seksualiteit en een keur aan vreemde karakters. Van Lieberman hebben we sinds 1980 niets meer vernomen. Nu heeft hij dan met geld van een enthousiaste fan een poging gewaagd om de leukste aspecten van de oude horrorfilm-voor-een-tiener-publiek opnieuw leven in te blazen en hij slaagt daar wonderwel in.

Dougie, een kleine nerd die verslaafd is aan het computerspelletje ‘Satans’s Little Helper’, gaat tijdens Halloween op zoek naar de ware Satan om hem zijn diensten aan te bieden. Een buurman is zijn tuin aan het optuigen met verminkte lichamen die wel erg echt lijken. Dougie, door zijn favoriete computerspel volledig verblind voor de werkelijkheid, leidt het sujet naar zijn eigen huis, alwaar een kat-en-muis-spel aanvangt. Als een klassieke lowbudget-horrorfilm leunt de film vooral op een slim plot en vreemde karakters, zoals de permanent stonede moeder (Amanda Plummer) van het joch. De sterkste feature van de film is echter de beeldschone zus van Dougie (Katheryn Winnick), die haar seksuele aantrekkingskracht op een heel frisse en onbezoedelde manier inzet.

Dit is, zeker voor een op DV geschoten cheapie, een heel geslaagde film en het is wederom een aanrader als datefilm. Petje af, Jeff!.

Nog te zien: zaterdag 11-06 20:00 Cinerama 2.

Om verschillende redenen is de originele ‘Ghost in the Shell’ naast ‘Akira’ zo’n beetje dé mangaklassieker aller tijden. Niet alleen is de film thematisch interessant, het ziet er allemaal ook nog eens veel beter uit dan wat we gewend zijn van manga (sorry voor de fans…). Niet alleen zijn de achtergronden verbluffend - dat zien we wel vaker - maar design en uitvoering van de personages zijn bovendien spectaculair, met gave geanimeerde schaduwen en het ontbreken van irritante grote ogen (sorry voor de fans…).

‘Ghost in the Shell 2: Innocence’ gaat verder op dezelfde voet en heeft als troef in elk geval dat de film er wederom fantastisch uitziet en, net als het voorgaande deel, wonderlijk intuïtief in elkaar lijkt te zijn gezet. We bevinden ons nu in 2032. Een nieuw fenomeen doet zich voor bij een bepaald type huishoudrobots. Ze vermoorden eerst hun ‘baas’ om vervolgens de hand aan zichzelf te leggen. De cyborgagent Batou en zijn partner vinden uit dat het eigenlijk clandestiene seksrobots betreft, wat hun vreemde gedrag overigens niet meteen verklaart. Suïcide schijnt onder cybernetische wezens erg schaars te zijn en dit geeft aanleiding tot filosofische dialogen over de aard van ‘leven’ en het verschil tussen een automaat en een mens. Op veel plekken worden deze dialogen een soort hypnotische soundtrack voor het spektakel van lichteffecten en camerabewegingen dat zich voor je ogen ontspint en het geheel schommelt je haast in slaap. Dat een film slaapverwekkend is, geldt over het algemeen niet als aanbeveling, maar in dit specifieke geval leidt het tot het aparte effect dat je in een schemerwereld terechtkomt tussen waken en slapen, en komen de droomachtige beelden ongefilterd je brein binnen.

Zoals gezegd ziet het er weer adembenemend uit, hoewel duidelijk beknibbeld is op de daadwerkelijke (lijn)animatie (veel “pratende monden”). De algehele overbelichting kennen we van NASA opnames en van Kubrick’s ‘2001’. ‘Ghost in the Shell 2’ baadt zo in een buitenaards schijnsel en presenteert een wereld met een heel andere logica en welhaast andere natuurwetten.

Nog te zien: zondag 12-6 16:00 in Cinerama 1

Menig hormonaal overactieve puber werd gefascineerd door de scène in John Irving’s ‘Hotel New Hampshire’ waarin een broer en zus besluiten net zo lang en hard seks met elkaar te hebben tot ze van schraalheid en uitputting volledig afgekickt zijn van het eeuwige gegeil op elkaar. Het idee is dat je van verslavingen af kan komen door extreme oververzadiging. Dat is misschien ook de reden dat de klassieke pusher altijd net te weinig heroïne geeft aan de behoeftige junk.

Van die wijsheid heeft regisseur, producent en scenarist Nick Palumbo weinig begrepen, getuige zijn volstrekt abjecte seriemoordenaarsfilm ‘Murder-Set-Pieces’, een film die zich letterlijk wentelt in dood vlees en pornografische martelingen. Hoofdpersoon is een Duitse, nazistisch ingestelde fotograaf (Sven Garrett) die graag dure hoeren oppikt om ze vreselijk bruut te verkrachten en vervolgens in zijn geheime kelder aan deprimerende martelingen te onderwerpen, waarna de tot pulp gereduceerde jongedames een langzame dood sterven. In plaats van een enkel geval eruit te lichten en die met enige opbouw in een werkelijk verhaal te plaatsen, kiest Palumbo ervoor dit krankzinnige ritueel zo’n 30 keer aan ons voor te schotelen met een minimum aan variatie. Door deze opzet komt de film dicht in de buurt van hardcore porno waarin de cumshot is vervangen door geisers van bloed. Palumbo toont hierbij talent voor zowel de pornografische delen van het ritueel alsmede voor het gore-element. De eerlijkheid gebied te zeggen dat de film er bijzonder goed uitziet.

Een dergelijke combinatie van seks en geweld is niet voor niets taboe. ‘Murder-Set-Pieces’ weet met deze cocktail aan prikkels sommige kijkers in een hormonale identiteitscrisis te storten. Op zich hoeft dit niets nieuws te zijn voor de doorgewinterde horrorliefhebber die graag gevaarlijk spel speelt met zijn brein. Halverwege de film echter gaat de moordenaar over tot het slashen van heel jonge meisjes en wordt zelfs een éénjarige baby blootgesteld aan de vleesgeworden snuffmovie die de hoofdpersoon is. Je gaat je ernstige zorgen maken om het totale gebrek aan ethiek bij de makers. In de context van de rest van de film, die zoals gezegd dicht bij pornografie in de buurt komt, is deze scène zeldzaam deprimerend en afkeurenswaardig. Dat de film juist door dit soort zieke ingevingen hoogst waarschijnlijk een klassieker gaat worden, is een frustrerende gedachte, maar het is wel een mechanisme dat zo’n beetje inherent is aan het gore-genre.

Je vraagt je wel af wat dan de volgende stap gaat zijn. Of zou deze film dan toch de overdosis blijken waardoor gore-liefhebbers massaal naar ‘Bambi’ gaan kijken?

Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’. Deze keer: Een slasher! Kon u niet iets originelers bedenken, meneer Etheredge-Ouzts? Oh, u hééft iets originelers bedacht! Een gay-slasher! E-nig-jes!

De toets: Een gay-slasher is natuurlijk een leuke nouveauté en dat is mooi meegenomen, maar ook op andere fronten levert ‘Hellbent’ wat er beloofd wordt: het is een old school-slasher waarin netjes wordt voldaan aan de verwachtingen van een verwend festivalpubliek. Waar de film zich in positieve zin onderscheidt van veel genregenoten is het feit dat je als kijker binnen no-time gehecht raakt aan dat bonte gezelschap nichten dat hun ondergang tegemoet gaat, en dat je eigenlijk stiekem hoopt dat ze het allemaal zullen redden. Het zal ook een van de redenen zjin dat regisseur Etheredge-Ouzts nergens is beschuldigd van homohaat; omdat dat het eigenlijk niet uitmaakt of het hetero’s, homo’s of gillende blonde bimbo’s met big kazunga’s zijn die op bloederige wijze over de kling worden gejaagd door een gemaskerde, immer zwijgende vreemdeling met duistere motieven. Het zijn tenslotte allemaal mensen zoals u en ik. Zoals de verlegen en onzekere homo, die, vlak voordat hij letterlijk zijn hoofd zal verliezen door tussenkomst van een zeis, nog even een vreugdesprongetje maakt omdat hij zojuist het telefoonnummer van zijn favoriete hunk heeft gekregen.

De film zou van mij vijf sterren hebben gekregen, maar er gaat er eentje af vanwege het overmatig gebruikte cliché in de epiloog, die ik hier uiteraard niet zal verklappen. Desalniettemin: een verfrissend hoogtepunt op het festival!

En u kunt hem nog zien op dinsdag 14-06 om 18:00 uur in Filmmuseum Cinerama 3

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’. Deze keer: Een se-rie-moor-de-naars-film! Kon u niet iets originelers bedenken, meneer Palumbo?

De toets: Een film die zo controversieel, ziek en bloederig is, dat ze hem niet in The Night Of Terror durfden te programmeren: dat belooft wat, dus gingen we er eens goed voor zitten. Na afloop lag er slechts één vraag op onze lippen: waartoe dient dit alles? Of, zoals de Engelsen zo toepasselijk zeggen: what’s the bloody point? Seriemoordenaar Sven Garrett jaagt er volgens de catalogus in anderhalf uur 30 slachtoffers doorheen, maar we waren eerlijk gezegd halverwege een beetje de tel kwijt. Het is niet zozeer het geweld dat ging tegenstaan, maar het lineair vertelde verhaal, waarin nauwelijks enige ontwikkeling zit. Er wordt geen enkele empathie gekweekt met de moordenaar of zijn slachtoffers, zoals dat in films als ‘Ed Gein’ en ‘Henry, Portrait Of A Serial Killer’ wel gebeurde, ondanks de harde, realistische sfeer van die films. En daar ligt één van de grootste problemen van ‘Murder-Set-Pieces’: Palumbo’s pogingen om de motieven van de moordenaar te verklaren werken averechts. Dus je grootvader was een nazi, en je moeder je hield ervan om in flashbacks met haar kontje te draaien op de treinrails? Nou en? Vermoord je daarom kleine meisjes en draag je slechte poezie voor terwijl je je slachtoffers martelt? Kom kom, meneer Palumbo, kom er nu maar eerlijk voor uit dat je gewoon sleazy exploitation beoogde, en zelfs daar niet in geslaagd bent. Want net als het interessant gaat worden met een kettingzaag, wordt er laf weggedraaid met de camera. En ook de thrillerachtige wending aan het slot komt minstens een uur te laat, in elk geval voor mijn luid snurkende buurman.
‘Murder-Set-Pieces’ is niets anders dan grafische porno, maar dan heel slechte. Enig lichtpuntje in de film is de kleine bijrol van Tony ‘Candyman’ Todd als eigenaar van een pornoshop, waar Garret om de snuff-movie ‘Nutbag’ vraagt (Palumbo’s debuutfilm). In de tirade die volgt laat Todd zien als enige wel te kunnen acteren.
Eén van de weinigen die een ontmoeting met Garrets personage overleeft is een baby, vermoedelijk een cameo van de regisseur. Is meteen ook verklaard waarom hij ter elfder ure heeft afgezegd voor het festival. Jammer, want we hadden een paar pittige vraagjes voor hem...

Nog te zien op zondag 12-06 om 20:00 uur in Melkweg Cinema