Django Unchained is een fantastische film. Misschien niet Tarantino’s beste, maar alleszins een entertainende, spannende popcornfilm die swingt als een tiet. Deze strip is geen bewerking van de film, maar een bewerking van het originele script. Dat is een belangrijk verschil, aangezien doorgaans niet alles wat in het script staat de uiteindelijke film haalt. Meestal ligt dat aan het budget en laat dat nu één van de grootste voordelen van het stripmedium zijn: het kost evenveel om een scène te tekenen waarin twee mannen zitten te praten als één waarin Rio De Janeiro in de as wordt gelegd door olifanten met vleugeltjes.

Dat is meteen ook de grootste reden om deze strip aan te schaffen: er wordt heel wat toegevoegd aan het verhaal van de film. Dat verhaal zelf laat ik hier achterwege: u kent het al en mijn recensies zijn sowieso al lang genoeg. Dit boek biedt een diepere inkijk in wat bepaalde personages meegemaakt hebben. Allerhande zijpaadjes worden in dit boek verkend. Het belangrijkste pad gaat over wat Broomhilda, de vrouw van Django te verduren kreeg tijdens de periode waarin ze van haar man gescheiden was. Broomhilda krijgt door deze uitdieping meteen een realistischer karakter. Haar personage blijft niet, zoals in de film, beperkt tot de dame in nood die door Django gered moet worden. Interessant om te zien dat juist dit nevenplot de film niet gehaald heeft. Interessant omdat het nogmaals bewijst dat Tarantino zelf wel sterke vrouwelijke personages genegen is maar dat Hollywood, en daarmee bedoel ik de geldschieters, het licht nog niet gezien hebben. Ook Leonardo Dicaprio’s personage, Monsieur Calvin Candie, komt als personage voller gevormd naar voren.

Het verhaal op zich gaat er eveneens op vooruit. In de film zaten enkele plotwendingen en handelingen van personages die onrealistisch of niet gemotiveerd genoeg overkwamen. De lectuur van dit boek bewijst dat de initiële visie van Tarantino klopte als een bus maar dat er belangrijke scènes op de montagevloer beland zijn. Ik ben niet zo’n fan van adaptaties naar strip omdat de uitvoering gewoonlijk te wensen overlaat. Dat dit een geslaagde versie van het verhaal van Django is staat vast, maar toch trappen de bewerkers in één van de grootste valstrikken die er bestaan: te veel willen vertellen via tekst. Een voorbeeld: wanneer Django terugdenkt aan zijn verleden kunnen we dat gerust opmaken uit de context. De beelden schakelen ook over van kleur naar sepia. Een kadertje met daarin een knullig: “Hij denkt terug…” was niet echt nodig.

Een ander minpuntje is de, nog maar eens, slechte vertaling. Het is godgeklaagd dat uitgeverijen zoveel geld spenderen aan het uitgeven van buitenlandse strips maar dan een steek laten vallen op gebied van één van de belangrijkste punten. Nog erger is dat die uitgeverijen waarschijnlijk nog veel betalen voor die vertalingen ook. Het probleem ligt vermoedelijk aan het feit dat de vertalers zelf geen strips lezen. Ze vertalen de tekst letterlijk, zonder fouten, dat wel, maar het resultaat zijn houterige, stroeve dialogen, soms zelfs zo stroef dat dat het goede begrip van een scène in de weg staat. De dialogen die hier vertaald werden zijn van fucking Tarantino! Men maakt me niet wijs dat die stijf waren om mee te beginnen. De tekeningen zijn van een hoog niveau, zonder meer. Vier tekenaars van topniveau zijn gemoeid met het maken van dit boek: R. M. Guéra, Jason Latour, Denys Cowan en Danijel Zezelj. Af en toe vloekt de overgang van de ene stijl naar de andere, maar eens je een paar pagina’s ver zit in de nieuwe stijl denk je daar niet meer aan. Voor alle fans van Tarantino is dit boek een aanrader, voor wie geen liefhebber is, is het nog steeds één van de beste western strips die de laatste jaren is uitgekomen.