Om drie redenen trok de op manga geïnspireerde strip Get Jiro mijn aandacht. Ten eerste omdat Anthony Bourdain prominent als auteur op het omslag genoemd wordt. Voor de goede orde: Bourdain is de gastronomische avonturier van het geweldige tv-programma No Reservations, dat is Nederland te zien is bij 24Kitchen. Ten tweede omdat de Jiro uit het verhaal in de verte is geïnspireerd op Jiro Ono, de beste sushichef ter wereld uit Tokyo, die vorig jaar schitterde in de allermooiste culinaire documentaire ooit gemaakt: Jiro dreams of sushi. En ten derde omdat ik nu eenmaal een groot fan ben van gastro-manga.

Voor de leek: Japanners zijn dol op manga en op eten, en dat combineert prima. Van de serie Oishinbo verschenen inmiddels 104 delen en werden meer dan 100 miljoen exemplaren verkocht. Wij moeten het doen met de Engelse versie waarvan er tot op heden slechts zeven delen verschenen. Maar wel van A tot Z schitterend: kookboeken in stripvorm.
De verhalen hebben een flinterdunne plot, maar de gerechten worden minutieus ontleed en tot in de kleinste details beschreven. Heerlijk: wie van saké, ramen en ingelegde groenten houdt, wil er toch alles over weten? Dan knipper je toch niet met je ogen als het 800 pagina’s lang over het fileren van zalm gaat?

Get Jiro van ‘scenarist’ Bourdain is andere koek. Het boek is van Amerikaanse makelij en heeft dan wel veel weg van manga, het is veel meer het standaard rauwe-superheldenwerk. Niets mis mee, overigens, maar voor de tere smulpapenziel wellicht ietsjes te bloederig en ruig.
Het verhaal is zo verteld: we zijn vijftig jaar verder en de hele wereldbevolking is geobsedeerd door eten. Er zijn vleeseters die de aarde uitputten, veggies die forse winsten maken met kiwi’s en onbespoten sla, fastfoodterroristen, anarchistische raw-foodies en in het midden van die groepen staat de stoïcijnse Jiro fier overeind, als een onverzettelijke Galliër: hij bereidt nog echt voedsel zoals het bedoeld is. Puur, eerlijk en zonder fratsen. Iedereen dingt naar zijn gunsten en Jiro wordt gedwongen te kiezen. Natuurlijk speelt hij alle groepen tegen elkaar uit, gebruikmakend van het sleetse superheldenmotief: als je niet oprecht bent, dan zullen je zwakheden je ondergang zijn. Met andere woorden, Bourdain kent zijn klassiekers.

De vlijmscherpe sushimessen vliegen in het rond, de planteneters worden -heel Amerikaans- als een stelletje verdachte sujetten weggezet en het einde is er één uit Hollywood, maar toch maakt dat van Get Jiro geen slappe strip: daarvoor is het verhaalgegeven te origineel. Als de schotel in de oven is gezet en je moet nog een uurtje wachten, dan is Get Jiro -excusez le mauvais jeu de mots- prima leesvoer.