Thee Oh Sees is de uit San Francisco afkomstige Amerikaan John Dwyer en wie er allemaal maar met hem mee willen spelen. Daardoor is de kwaliteit van de platen die ze uitbrengen (en ze brengen véél uit) nogal wisselend. Het hangt er maar net vanaf wie Dwyer heeft uitgenodigd om mee te doen hoe het één en ander uitpakt. Voorganger Carrion Crawler / The Dream was uitstekend, deze Putrifiers II EP (toch nog tien nummers, het is maar wat je een EP noemt) niet bepaald. Dat wil zeggen: op ongeveer de helft van de plaat is eigenlijk vrij weinig aan te merken. Dwyer en zijn vriendjes raggen er in korte tijd een paar zeer plezierige staaltjes garagerock doorheen en doen dat strak, vakkundig en to the point.

Helaas staan er ook nummers op de plaat die te lijden lijken te hebben onder buitensporig drugsgebruik. Op zijn slechtst doet Putrifiers II EP denken aan het soort sufgeblowd geneuzel dat de summer of love voor het nageslacht muzikaal zo heeft verpest. Hierdoor is luisteren naar deze plaat een tamelijk frustrerende ervaring. Als ze op dreef zijn, maken Thee Oh Sees met afstand de beste neo-sixties garagepunk van dit moment. Zijn ze dat echter niet, dan is het resultaat hemeltergend saai. Je kunt daarom alleen maar echt genieten van deze plaat wanneer je met enige regelmaat nummers doorspoelt. Jammer. Toch nieuwsgierig? Dan is hier hun Soundcloud-stek.