(Magnetron)
De Amsterdamse übercoole party animals van De Jeugd van
Tegenwoordig wonnen vorig jaar de Nederlandse Popprijs. Iets minder bekend
is hun andere ‘band’ Lele. Zanger Pepijn Lanen, Piet Parra en
producer Rimer London maken onder deze naam muziek die veel electronischer
is. Flage was in 2008 een van de beste Nederlandse platen die ik in
jaren had gehoord. Ook in Duits, Frans en Engels zette taalvirtuoos Lanen
de lachspieren flink aan het werk. Zelfs het sexistische gezwatel van
Willie Wartaal was een genot om naar te luisteren vanwege het aanstekelijke
plezier en lekkere beats.
Ze lieten hun nieuwe materiaal even op de plank liggen om de release van de nieuwe plaat van De Jeugd van Tegenwoordig niet in de weg te zitten. Maar deze lente is het dan eindelijk partytime! De stijl van Flage wordt hier doorgetrokken: dansbare beats en hippe retrobliepjes. Lanen beperkt zich nu tot Engels en Nederlands. Zelf is hij erg tevreden met deze ‘meer volwassen plaat’. Misschien bedoelt hij daarmee dat de plaat een stuk minder melig is. Ze lijken die onderbroekenlol en onnozele rijmelarij achter zich te willen laten, wat wel een beetje jammer is. Want de grote troef van Lele zijn juist die maffe teksten. Die zijn niet alleen meer volwassen, ze leggen het in de mix ook vaak af tegen de electronica. De nummers propvol eighties kitsch en discobeats zijn veel meer dichtgesmeerd met synths dan voorheen. Het open geluid van Flage liet de teksten een stuk beter uit de verf komen. Vervorming en veel galm maakt het vaak lastig te volgen. Maar Lele is geen Spinvis. Lele gaat voor entertainment, geen luisterliedjes. De plaat lijkt bedoeld om doorheen te kletsen en te dansen. Wie gaat er op een feestje nu aandachtig naar teksten zitten luisteren?
Het nummer En Pierre is nog het meest Lele-oude-stijl. “Een net niet rijmend rijmboek, een extra strakke rijbroek, een vullisbak van diamant, operatie van bil- naar tietenman, de Soprano’s op VHS, Flügeldrink-privéles. Kom eens naar beneden en sla je slag, grijpen naar die prijzen, graaien mag. Kijk eens in de camera met je saaie lach. Kom eens lekker naar beneden, sla je slag”. Dit meteen mijn favoriete nummer, al mag het daaropvolgende Pearl Necklace in Underworld-stijl er ook wezen.
De single Neen is hier te horen. De plaat is in zijn geheel te horen op de VPRO-luisterpaal . Erg fijn is Parra’s consistent doorgevoerde grafische vormgeving van alle Lelehoesjes, T-shirts, buttons, posters en wat al niet.
Ze lieten hun nieuwe materiaal even op de plank liggen om de release van de nieuwe plaat van De Jeugd van Tegenwoordig niet in de weg te zitten. Maar deze lente is het dan eindelijk partytime! De stijl van Flage wordt hier doorgetrokken: dansbare beats en hippe retrobliepjes. Lanen beperkt zich nu tot Engels en Nederlands. Zelf is hij erg tevreden met deze ‘meer volwassen plaat’. Misschien bedoelt hij daarmee dat de plaat een stuk minder melig is. Ze lijken die onderbroekenlol en onnozele rijmelarij achter zich te willen laten, wat wel een beetje jammer is. Want de grote troef van Lele zijn juist die maffe teksten. Die zijn niet alleen meer volwassen, ze leggen het in de mix ook vaak af tegen de electronica. De nummers propvol eighties kitsch en discobeats zijn veel meer dichtgesmeerd met synths dan voorheen. Het open geluid van Flage liet de teksten een stuk beter uit de verf komen. Vervorming en veel galm maakt het vaak lastig te volgen. Maar Lele is geen Spinvis. Lele gaat voor entertainment, geen luisterliedjes. De plaat lijkt bedoeld om doorheen te kletsen en te dansen. Wie gaat er op een feestje nu aandachtig naar teksten zitten luisteren?
Het nummer En Pierre is nog het meest Lele-oude-stijl. “Een net niet rijmend rijmboek, een extra strakke rijbroek, een vullisbak van diamant, operatie van bil- naar tietenman, de Soprano’s op VHS, Flügeldrink-privéles. Kom eens naar beneden en sla je slag, grijpen naar die prijzen, graaien mag. Kijk eens in de camera met je saaie lach. Kom eens lekker naar beneden, sla je slag”. Dit meteen mijn favoriete nummer, al mag het daaropvolgende Pearl Necklace in Underworld-stijl er ook wezen.
De single Neen is hier te horen. De plaat is in zijn geheel te horen op de VPRO-luisterpaal . Erg fijn is Parra’s consistent doorgevoerde grafische vormgeving van alle Lelehoesjes, T-shirts, buttons, posters en wat al niet.