Hippe (of wanna-be hippe) bands doen er goed aan een foute muzikale stijl te adopteren, inclusief gedateerde cd-hoesjes, kapsels en rare brillen. Je kunt je immers niet onderscheiden met wat door de massa goedgekeurd is. Muziek uit de jaren ’80 is daar zeer geschikt voor. Tortoise, invloedrijk avantjazzrock-collectief uit Chicago, doet daar al jaren aan: tegen de slechte smaak aanschuren met topzware symfonische stukken die op de jaren ’80 leunen. Ook het vergelijkbare Trans Am doet aan bombastische kitsch. Het eveneens uit Chicago afkomstige trio Lazer Crystal komt na twee EP’s voor het eerst met een volwaardige plaat. De titel is het Romeinse cijfer 1980, wat al een duidelijke hint is.

Anno 2010 kun je je natuurlijk niet meer onderscheiden met wat wansmakelijke synthesizergeluiden en galmende ritmeboxen. Die zijn inmiddels alweer bijna mainstream. Dan moet je dus met zwaarder geschut komen. Lazer Crystal heeft dat goed begrepen en pakt dan ook nog net ietsje bombastischer uit dan de concurrentie. Daar hoort ook een mission statement bij: “Lazer Crystal believes that we as humans are at the extreme promontory of the centuries. The human race has reached the moment where we must open the mysterious shutters of the impossible to seek the unknown. We are moving beyond Time and Space toward the absolute, since we have discovered eternal, omnipresent speed. OUR MISSION: 1. To create music that reflects this ideal. 2. To present a multi-colored, polyphonic surf of sound and vision, set to the ritual nocturnal vibrations of its arsenal, to be played as an offering of respite.” Of dat ironie is of niet, dat blijft gissen. Maar je band vernoemen naar een door laserstralen bewerkt blok kristal (kitsch kado bij uitstek) is in ieder geval wel een vondst.

De zanger klinkt (wanneer niet zwaar digitaal vervormd) nogal Brits en doet erg aan Philip Oakey van The Human League denken, maar heeft wel een bijrol. Synthesizers en aanverwante apparaten voeren de boventoon, samen met door elkaar heen lopende pulserende ritmes en bliepjes. Dat ze van Kraftwerk houden is vooral duidelijk in Translation, (we r afraid 4 you). De net wat te vaak opduikende van Kraftwerk geleende robotstem is wel een beetje flauw. Het album klinkt in z’n geheel nogal technisch en topzwaar. Muziek mag best gevoelloos en mechanisch zijn, mits daar genoeg goeie ideeën tegenover staan. Die zijn helaas net te mager. Veel variatie zit er namelijk niet tussen de tien nummers. In club en disco zal MCMLXXX er vast wel in gaan, maar in de huiskamer slaat het makkelijk dood, tenzij u een huiskamerfeestje geeft met een bijpassend pilletje XTC om in de sfeer te komen.