De Bob Dylan van de postrock, Tibetaanse crime jazz, de heavy metalversie van John Fahey. De muziek van Grails is al op allerlei manieren getypeerd. Allemaal verwoede, maar tekort schietende, pogingen om de bijzondere klanken van dit Amerikaanse gezelschap te duiden. Het valt ook bepaald niet mee om deze potpourri van invloeden te omschrijven.

Grails herstelde vier jaar geleden met Burning Off Impurities volledig mijn, al jaren geleden vervlogen, vertrouwen in wat veel mensen postrock noemen. Op dat album kwamen allerlei invloeden in een volstrekt eigen jasje bij elkaar en het album eindigde hoog in allerlei jaarlijstjes. Sindsdien is Grails zich steeds verder gaan verdiepen in documentaire-opnames uit de jaren zestig en zeventig en de esthetiek en klanken van exotische seventies horror. Tussenliggende albums kregen stap voor stap een completer geluid, een geluid dat nu op Deep Politics een volgroeide vorm heeft gevonden.

Het album staat bol van melodieën die je zou verwachten van de Italiaanse grootmeester Ennio Morricone, wanneer hij de soundtrack zou maken voor een psychedelische film over schaars geklede, lesbische zombies die zich te buiten gaan aan hersenen en LSD. Ze roepen beelden op van bedoeïenententen en kamelen, met hier en daar solo’s die in de verte doen denken aan Black Sabbath. Door de vele strijkarrangementen ontstaat er een zeer rijk geluid dat soms doet denken aan Secret Chiefs 3. Deep Politics is een frisse portie head music, verlegt de horizon weer een stukje en zet grote stappen in hun reis door instrumentale, etnische, en psychedelische gitaarmuziek.