Ben Abraham heeft negen jaar gewerkt aan zijn debuutplaat Sirens en eerlijk gezegd is het de vraag of dat verstandig was. Een beetje meer urgentie had de plaat aanzienlijk minder laidback gemaakt denk ik. Muzikaal is het allemaal erg soft en veel gitaargetokkel, zacht getik op de drums, een synthesizerriedeltje ertussen en een blokfluitje erbij. Halverwege komt Sara Bareilles, die ooit een hitje had met Love Song, ook nog even langs. De suikerzoete folk romantiek is leuk voor een zwoele zomeravond op het strand of een winteravond bij het haardvuur, maar het had allemaal wel wat minder gemiddeld gekund.

Dertien ballades wordt op den duur wel wat veel en langdradig. De meeste liedjes gaan natuurlijk over de dames en de liefde. Je ziet Ben helemaal zitten met een zwijmelende dame aan zijn zij. Ze kijken elkaar diep in de ogen en Ben zet weer een liedje in, natuurlijk speciaal voor haar. “She is my skin/holding my body/covering my bones” zingt hij haar toe en welke dame wil dat nou niet horen? Gelukkig is Ben gezegend met een mooie stem wat veel goed maakt. Hij heeft qua stemgeluid eenzelfde timbre als Peter Gabriel. Beetje klaaglijk, een mooie snik en zacht brons van kleur. Helaas beschikt hij niet over hetzelfde talent om spannende wereldse muziek te maken. Eerder schaart hij zich bij troubadours als David Gray of Jack Johnson. Ook van die degelijke artiesten die best een warme sound brengen maar vreselijk saai zijn. Bekijk een fragment op Youtube.