De Ierse singer-songwriter Adrian Crowley schreeuwt zijn muziek niet bepaald van het podium. Zijn liedjes klinken op het eerste gehoor onopvallend, maar na meer keren luisteren blijken het kleine juweeltjes. Hij speelt geen noot te veel en gaat trefzeker op zijn doel af. Met het hart op de tong. Op zijn vorige plaat Season of the Sparks werd zijn elektrische gitaar omlijst door harmonium, elektrische piano en viool. Op zijn zesde plaat I See Three Birds Flying gaat hij voort op deze sfeervolle weg, met een hoofdrol voor zijn donkerbruine stem, ingetogen als Leonard Cohen of de latere Nick Cave. Zijn poëtische inslag sluit aan bij de eveneens met het leven worstelende Bill Callahan (Smog). Zijn muziek is even tijdloos als het landschap op de hoesfoto. Maar je moet er wel even voor gaan zitten, anders is de kans groot dat het finaal langs je heen gaat.

Veel mensen nemen daar de tijd niet voor en hebben hun oordeel snel klaar: next!. Er staan immers nog hordes nieuwe platen om aandacht te schreeuwen. Daar doet Crowley niet aan mee. Hij zal vermoedelijk daarom nooit een hit scoren: dit is niet bepaald (auto)radio-muziek. Maar zijn stijlvastheid heeft hem wel lovende kritieken en een groeiend aantal fans opgeleverd. I See Three Birds Flying straalt eenzaamheid en ernst uit, maar wat is het allemaal prachtig. Een puntje van kritiek: een echte kraker zoals The Wishing Seat (2009) ontbreekt. De twaalf liedjes zijn wat eenvormiger dan op zijn vorige plaat. De variatie zit hem in de details, een ronkende contrabas op de achtergrond, de vioolarrangementen die zich niet opdringen. Kortom, wie oplet wordt beloond. De plaat komt 14 september uit.