Het kleine provinciestadje Oudewater was eind jaren ’80 nog een bier drinkend bluesrockbastion. Hoe dat tegenwoordig is weet ik sinds mijn verhuizing naar Rotterdam niet. Dat daar twintig jaar eerder heel andere muziek gemaakt werd, is natuurlijk logisch. Maar dat er nog eens een Oudewaterse folkzangeres-componiste herontdekt zou worden, dat is toch een verrassing.

Het Amsterdamse Excalibur Music heeft onlangs de muziek van Anneke Konings op cd opnieuw uitgebracht. Die verdient het namelijk wel om uit het zwarte gat van de geschiedenis gered te worden. Wat meteen opvalt is haar krachtige zuivere stem en de gepassioneerd gebrachte teksten. Ook de orkestrale aankleding met viool, hobo, cello, piano en fluit is erg smaakvol en zit goed in elkaar. Tussen Boudewijn de Groot, Melanie en Shocking Blue in slaat bepaald geen slecht figuur. Naast akoestische gitaarliedjes wordt er ook stevig elektrisch gefolkrocked, wat een veelzijdige cd heeft opgeleverd. En dat voor een vrouw van nog geen twintig! Lovers, bye bye is een van de beste nummers, een pittig stukje psychedelische folk. Haar eerste liedjes zong ze in het Nederlands. Op Feelings (’72) stapt ze over op Engels, gelukkig zonder Nederlands accent. In 1975 keerde ze op Tussen zon en maan terug naar Nederlands. Maar in welke taal ze ook zong, de poëtische huzarenstukjes gingen het mainstream publiek en de radio dj’s duidelijk boven de pet, ook al probeerde Munich Records er destijds een groot publiek mee te bereiken. Dit was duidelijk flowerpowerfolk voor fijnproevers. Vanaf nummer 10 van de cd beland je plots midden in het hippiegedachtengoed van begin jaren ’70: in het Nederlands komt de naieve pure Anneke toch een stuk directer binnen. Terwijl Joni Mitchell in Big Yellow Taxi zong over hoe het paradijs geasfalteerd werd tot parkeerplaats doet Anneke het in De heilige auto nog eens dunnetjes over. Ze won er Rodeo songcontest op tv mee en de single was snel uitverkocht.

Het engagement spat er vanaf in Eenheid: “Ik weet, oorlog gaat met wapens.” Ze gaat tekeer tegen harten van steen, hypocrisie, geklaag en egoïsme en heeft medelijden met “mensen die nog niet zover zijn”. Je krijgt bijna kromme tenen van plaatvervangende schaamte, maar waarom eigenlijk? Het feit dat het ontbreken van ironie en gêne hier zo opvalt zegt natuurlijk net zoveel over onze tijd als over 1972. Destijds kon je nog oprecht geloven dat wereldvrede bereikbaar was, als je er maar hard genoeg voor vocht, gepassioneerd genoeg voor zong in dit geval. Anno 2010 zijn we door de media zo murw gebombardeerd met oorlogsbeelden dat we ons geen illusies meer maken. Wie durft er nu nog een lied te schrijven met de titel Liefde overwint? Ze stelt zich kwetsbaar op door haar ziel en zaligheid in de microfoon te gieten, maar sentimenteel wordt het nergens, wel intiem. Anneke’s leven was niet louter wierookgeur en maneschijn. Zij had zo ook haar Desillusie, een van de heftigste intieme nummers vol hartzeer. “Mijn doel was toch om jou gelukkig te maken. Waarom moest het lot mij dan zo hard raken?” Ze ging ook na 1975 door met liedjes schrijven en zong onder andere in de Goudse band Dandylion. Het verdere verloop van haar leven en werk kunt u lezen in het uitgebreide cd-boekje. Feelings & Fairytales is een waardevolle aanvulling op de Nederpopgeschiedenis en hier en daar behoorlijk indrukwekkend.