De studenten Rickey en JT ontdekken in de boiler room van een verlaten psychiatrisch ziekenhuis een meisje dat vastgeketend ligt op een bed. Ze is niet levend, ze is niet dood, ze vertoont alle klassieke kenmerken van de George Romero-zombie, behalve dan dat ze erg mooi is en er best nog wel een beetje fris uitziet. Daar moet een piemel in, vindt JT; dat kan je niet maken, vindt Rickey.

Hoe het ondode meisje daar terecht kwam en hoe ze ondood raakte, daar maken Rickey en TJ, evenals de makers van Deadgirl, weinig woorden aan vuil. Want daar gaat het in deze film in wezen niet om; veel interessanter zijn de morele implicaties. De vriendschap tussen de twee jongens wordt danig op de proef gesteld. Complicaties dienen zich aan als het geheim uitlekt en er zich meer klanten aandienen voor het neukbare ondode meisje - dat letterlijk aardig van zich af kan bijten. Rickey is het geweten van de film, maar kan zich er maar niet toe zetten de wantoestanden te beëindigen. Totdat het te laat is…

Deadgirl is een intelligente film met een bevredigend uitgewerkt script en geloofwaardige rollen van onbekende acteurs. Op genre-eigen elementen als gore en special effects is niet bezuinigd, maar het hart van de film klopt op een geheel andere plaats, en zombie-clichés worden grotendeels gemeden - geen apocalyptische toestanden, maar drama op de vierkante meter. Deze zombie heeft wel een moreel besef, en dat maakt haar lot des te pijnlijker. Dit is een van die festivalfilms die nog lang blijft nazinderen.