De gereformeerde Fred leidt een vreugdeloos leven. Orde, regelmaat en eenzaamheid is wat de klok slaat. Voetballen hoor je in zijn dorpje op zondag niet te doen. Fred's interieur is in 50 tinten bruin. Alles is beheerst gefilmd, zonder franje, met muziek van Bach. Diederik Ebbinge kennen we van de Vliegende Panters. Met Ton Kas ook nog in de hoofdrol van Fred verwacht je een film vol onderkoelde humor. Mis! Inspiratie lijkt eerder gehaald te zijn uit de ongemakkelijkheid van de films van van Warmerdam en Kaurismäki. Vooral de uitgebeende dialogen zijn erg goed. Zodra een niet pratende vreemdeling Fred's leven binnen wandelt, verandert alles. Deze Theo (René van 't Hof) gedraagt zich vreemd. Zo doet hij graag dieren na, wat ongepland uitmondt in optreden op kinderfeestjes. Hoe gek Theo zich ook uitdost, echt grappig wordt het nooit. Zijn gedrag roept vooral vragen op, die beetje bij beetje beantwoord worden.

Het geduld wordt in de eerste helft nogal op de proef gesteld, maar hoe meer je te weten komt over Fred's verleden, hoe beter de film wordt. Porgy Franssen zet ook erg overtuigend Fred's onverdraagzame buurman neer. En Ariane Sluter is simpelweg altijd goed. Matterhorn is een geraffineerd verteld drama dat ondanks het trage tempo genoeg verrassende wendingen heeft om tot het eind de spanning vast te houden. En ten slotte, die berg in de titel staat er ook niet voor niets.