Prettig onderkoeld Tsjechisch melodrama over een gezin dat op het punt staat uiteen te vallen, met een speciale rol van de sjamanistische huisvriend. Hóe speciaal zal pas op het laatst blijken, want de hele film zie je toch een typische new age hippie met zijn geneeskrachtige stenen, magnetische aardstralen en dat soort gekkigheid. Maar dat is nou juist het stijlkenmerk van Bohdan Sláma, de maker van het in 2009 zo verrassende A Country Teacher: zijn films gaan over échte mensen. Die maken namelijk fouten, vluchten weg voor de grote problemen van het leven of maken er domweg een puinhoop van.

Afrika is wel het allerlaatste continent dat je met punk in verband brengt. Nu blijkt dat het leeuwendeel van deze documentaire in Zuid-Afrika is geschoten, dus de titel mag met een korrel zout genomen worden. Het Apartheidsregime was zoals we nu weten tout court onderdrukkend en cultureel gezien een woestenij waar Bruin 1 zijn vingers bij zou aflikken. Punk kwam als geroepen voor een generatie jonge blanken die scheel zag van verveling en middels concerten en undergroundnetwerk zijn steentje bijdroeg aan de afbraak van het verfoeide regime. Die rol is tot nu toe onderbelicht geweest, dus hulde voor dit stukje educatie. Verder is dit een rockdocumentaire die binnen de lijntjes blijft. Dat wil zeggen, tot op een kwartier voor het einde: dan realiseren de makers zich opeens dat de rest van het continent Afrika aan bod zou moeten komen en worden er vlug enkele bands uit Botswana en Mozambique doorheen gejast. En dan is het op.
An sich is dat ook weer niet zo vreemd, omdat punk altijd bijna exclusief het terrein van blanke mannen is geweest (voor zover ze niet uitwijken naar ska en reggae). Zoals een bevriende zwarte muzikant droogjes opmerkt: we vonden het wel leuk, die illegale punkconcerten, maar wat speelden die lui langzaam!

Wie van L' ultimo terrestre spannende sciencefiction verwacht, zal bedrogen uitkomen. Van de enige alien die ruimschoots in beeld komt, wordt slechts verwacht dat ze de Italiaanse mama speelt: lekker koken, het huis aan kant en niet moeilijk doen als de man des huizes 's avonds laat met een stuk in de kraag thuis komt.
Verder is dit voornamelijk een portret van een eenzame kerel die zich alleen door andere outsiders (transseksuele hoeren) geaccepteerd weet. De oorzaak van zijn moeizame gang door het leven doet Freud's botjes rammelen.
Vreemde, prettig onvoorspelbare film, zij het een tikje te traag.

De Australische cinema blinkt uit in geweldadige portretten van bajesklanten: Ghosts Of The Civil Dead en Chopper zijn uitstekende voorbeelden, waarbij je op het puntje van je stoel blijft zitten. Hail probeert het wel maar blijft in de achterhoede steken, ondanks de intens ongure kop van Danny Jones die net als zijn vrouw Leanne zichzelf speelt.
Het script is simpel. Dat mag, mits het geen richtingloze indruk maakt en dat is hier meer dan eens het geval. Man komt uit gevangenis. Terug bij zijn vrouw is man voor even gelukkig. Zuipen, roken, flikflooien, ouwehoeren, winkeldiefstalletjes. Baantje in een garage, dat geeft hoop. Maar dan: dealer komt langs, vrouw dood. Man wil wraak. Het tumult in Danny's hoofd wordt verbeeld met artistieke experimenteerfilmerij, met wisselende resultaten: het zwevende paard is een echt WTF-moment, maar de abstracte beelden gaan op den duur vervelen, net als het hoofdpersonage.

Ik sluit me geheel aan bij collega Sandra de Haan. Verwacht hier geen gepolijste animatie: de regisseur is de stijl van manga-auteur Yoshihiro Tatsumi trouw gebleven en die is rauw en zonder opsmuk. Ongeveer een dozijn verhalen en persoonlijke herinneringen komen aan bod. Vaak levert een dergelijke aanpak een warrig geheel op. Zo niet hier! Eric Khoo weet de sfeer van Tatsumi's maatschappijkritische verhalen over tegenslag en ontgoocheling goed vast te houden. Hij is een van de eerste auteurs die nadrukkelijk voor een volwassen publiek ging werken. Zijn verhalen zijn pakkend, realistisch en ver van sentimenteel.

Voor wie op zoek wil naar Tatsumi's werk is er goed nieuws: sinds kort is het ook in het Engels verkrijgbaar, bijvoorbeeld bij Drawn & Quarterly.

Peter von Bagh is de onbetwiste filmpaus van Finland en op dit IFFR is er een speciaal programma onderdeel aan hem gewijd. The Count gaat over een huwelijkszwendelaar (mooi ouderwets woord) die hier zichzelf speelt. Dat klinkt interessant, maar interpretatie die voornoemde beroepscharmeur ten beste geeft, laat zich samenvatten in twee woorden: 'Benny' en 'Hill'.

Het voorfilmpje, Pockpicket, over een zonderlinge jongeman die stiekem geld stopt in de zakken van voorbijgangers is daarentegen heel goed te genieten. Vier sterren.

Als de Servische etters uit Clip rijke, verveelde Amerikaanse pubers waren geweest, dan hadden ze ongetwijfeld deze prank uitgehaald - de preoccupatie met filmen en gefilmd worden is dezelfde. Met zeer antipathieke personages en een wiebel- of verborgen camera is met name het eerste halfuur doorbijten. Het beoogde slachtoffer is een meisje met een niet geheel stabiele reputatie. Natuurlijk lopen niet alle vernederende practical jokes zoals gepland en gaandeweg ontstaat er een interessantere dynamiek, waarbij het meisje steeds ongeremder raakt (door de drugs die haar ongemerkt zijn toegediend) en wel eens de overhand zou kunnen krijgen. Dat het met veel geweld eindigt, is vanaf het begin duidelijk.

Alps verwijst regelmatig met details (dat met stickers beplakte bed!) naar zijn voorganger Dogtooth, de onbetwiste kneiter van het IFFR van 2010. De hoofdrolspeelster is ook dezelfde: Aggeliki Papoulia. En wederom wordt er geacteerd alsof men niet kan acteren. De premisse is simpel en bepaald niet onorgineel: een kleine groep mensen leent zich ertoe, pas overledenen na te spelen teneinde het verwerkingsproces van de nabestaanden te verzachten. Dit doet men dus op amateuristische wijze. Maar wel wordt er binnen de club van de vrouwen (door de mannen) absolute perfectie en toewijding geëist. Het zal wel een satirisch commentaar op de Griekse maatschappij zijn, maar ondergetekende slaagde er geen moment ook maar iets van betrokkenheid bij de personages op te brengen: waar sloven die meiden zich nu eigenlijk voor uit? Ergo: de deceptie van dit jaar.

Adequaat portret van de twee meest geslaagde sterrenwichelaars van de afgelopen eeuw: Jung en Freud, en de vrouw die zich tussen hen in bewoog, Sabina Spielrein. Het is misschien even wennen, Cronenberg die een praatfilm aflevert, maar de keuze voor het onderwerp ligt ook wel voor de hand voor wie zich de therapiesessies uit The Brood voor de geest haalt.
Spielreins vader had losse handen, wat haar tot een neurotische, masochistische vrouw maakte, maar wel een met een buitengewoon scherp verstand. Vandaar dat ze van Jungs patiënt zijn minnares en later collega-psychiater werd. Een interessant personage dus, maar helaas is Keira Knightleys interpretatie van 'hysterie' nogal hollywoodiaans en duurt het een zeker een half uur voordat ze het Russische accent onder de knie heeft.
A Dangerous Method biedt geestige dialogen maar blijft wel veilig binnen de lijntjes. Echter, het blijkt dat de traditionele methode nog altijd een betere film oplevert dan een halfbakken spreekbeurt als Shock Head Soul.

Zweterig kammerspiel over het zelfreinigend vermogen van het Israelische leger dat in dit geval zijn doel voorbij eh, schiet. Anna onderzoekt het gebruik van onnodig geweld van de ene collega-militair, maar is niet 100% de rechtschapenheid zelf, want ze heeft een affaire met een andere collega die vlak voor zijn huwelijk staat. (ja, praktisch de hele film lang blijven we in die benauwde kantoorruimtes) Anna's volharding leidt tot een dramatische ontwikkeling. Sterk spel, prettig low-budget, maar uiteindelijk toch geen opzienbarende conclusie.

De film is kort (22 minuten), het oordeel ook: Eraserhead op speed! Geweldig!

Haast u: hij wordt nog één keer vertoond, in het onderdeel Tiger Awards Competition for Short Films 6,maandag om 12:15 in LV 3!

De denkbeelden van de schizofrene jurist en schrijver Daniel Paul Schreber(1842-1911) zijn fascinerend in hun originaliteit. God blijft uit veiligheidsoverwegingen in de hemel, omdat de liefde van de mensen voor hem een zo grote aantrekkingskracht uitoefent, dat deze Hem niet meer zou loslaten. Bijgevolg heeft God slechts te maken met de zielen van overledenen en begrijpt hij niet wat levende mensen drijft. In een latere fase van zijn psychose verbeeldde Schreber dat hij zich in een vrouw moest veranderen om als de laatste op aarde een nieuw mensenras te baren. Dit maakt nieuwsgierig naar een film over de man, toch?

De film is een typisch geval van een geweldig uitgangspunt en een beroerde uitwerking. Met visie en cinematografische middelen hád er een meesterwerk over schizofrenie uit kunnen komen á la Repulsion, maar hier is geen enkele keuze gemaakt. Het is een hybride tussen speelfilm en documentaire, met als resultaat acteurs die weinig te doen hebben (Schreber en zijn vrouw Sabine blíjven maar lieve woordjes tegen elkaar keuvelen) en experts die in historische kostuums zijn gehesen om hun oordeel te geven. Ook de - kitscherige - CGI zit er flink naast. Als Schreber één obsessie had is het wel God de Vader (juist, eigenlijk zijn eigen vader, een sadistische tiran cq wetenschapper) maar wat hier de hoofdrol krijgt, is wat hier de Writing Down Machine heet, een vondst die de art direction triomfantelijk uit de kast heeft getrokken om voortdurend over het scherm te laten dansen. Vergelijk het met het rubberen monster aan de bar uit Cronenbergs verfilming van The Naked Lunch en je hebt een idee van de overbodigheid.

Japan, het hoeft niet altijd met robots, yakuza of samoerais in beeld gebracht te worden. De omschrijving in het programma belooft dat de menselijke maat hier centraal staat en dat klinkt heel aardig, maar we zien een boerenfamilie hier exact de dingen doen die we van boeren in films gewend zijn: kalveren naar buiten trekken, zwoegen, een vrouw zoeken, worstelen met financiële problemen, zelfmoord overwegen en stug voor zich uit zwijgen. De lethargische vertolkingen maken van wat een scherp portret had kunnen zijn een waar snorefest. Na de zelfmoordpoging barst men in even in een rake antiglobalistische analyse van de problematiek uit, maar dat is maar voor enkele minuten, te weinig voor een tweede waarderingssterretje.

We volgen de jonge Alex Kosov alias 'Koss' en zijn opkomst als pro-gamer, van een internetcafe ergens in Oekraine tot aan de wereldkampioenschappen Quake in Los Angeles, totdat onze held zich realiseert dat dit wereldje van kindmannen-met-oogkleppen van een onmetelijke saaiheid is en dat hij toch eigenlijk moeders advies om naar de universiteit te gaan had moeten opvolgen. Een identiteitscrisis is het logische gevolg. Alles wordt met stijf kitchensink-realisme in beeld gebracht; dat Amerikaanse heroiek volstrekt afwezig is, mag sympathiek zijn, maar saai is een beter predikaat.
Je kunt maar beter studeren dan de hele dag zitten Quaken. Oleg Sentsov kan zo bij de NCRV aan de slag.

Twee huurmoordenaars (ex-commando's) gaan door dik en dun, steunen elkaar bij huwelijksproblemen en nemen vervolgens een klus aan die niet alleen te groot zal blijken (dát zie je aan komen) maar ook een afdaling in bizarre horror met een onverwachte en perverse dimensie. Meer verklappen zou zonde zijn, doodzonde.
Het is misschien wat corrupt om al te beweren een festivalkneiter te pakken te hebben als in de hele film een onverstaanbaar plat Engels (Iers, schijnt het) wordt gesproken, maar gaandeweg leggen de dialogen het af tegen bloed en beukwerk.
Ondertiteling zou een sympathieke geste zijn geweest aan het publiek dat immers een kaartje heeft gekocht.

Overigens leek de film heel even een écht slachtoffer gemaakt te hebben, toen de vertoning werd stopgezet en er om een dokter werd geroepen. De lucht in de uitverkochte zaal was inderdaad erg benauwd.

Voorafgaand aan de vertoning van zijn nieuwste film Le Havre nemen Aki Kaurismäki en schrijfster Natasja van den Berg plaats voor een inleidend gesprek. Tenminste, dat was de bedoeling. Kaurismäki is duidelijk lazarus en gedraagt zich bijzonder obstinaat, neemt naast de klaargezette stoel plaats en steekt een sigaret op. Zijn sjagrijn inspireert hem tot ontregelende wisecracks. Ingewijden weten dat Finnen doorgaans een grafhekel hebben aan small talk (ook al hangt men er het kaartje 'big talk' aan).

Zij: You are a famous Finnish film director...
Hij: Why are you insulting me!?

En zo gaat het van kwaad naar erger, zelfs als een bezoeker (waarschijnlijk een fan) op diens verzoek een biertje is gaan halen voor de hooggeëerde gast. Het is alsof je naar een sketch van Wim T Schippers zit te kijken. Arme Natasja. Op een gegeven moment valt het woord 'torture', en niet geheel ten onrechte. Het volk begint zelfs te morren: Start the film! Go away! Ben ik een slecht mens als ik in de lach schiet bij de sabotage van zo'n obligate babbel? De film zelf maakte overigens minder indruk: een aardige driesterren-film met een perfecte art direction (ofwel de esthetiek van briefkaarten uit het jaar toebak) maar de satirische boodschap is teveel als een lang uitgesponnen grap om tot het eind te blijven boeien.

Sociale ellende, dat hoef je niet per se in de schaduw van wegroestende staalfabrieken te Luik of Charleroi te filmen. In de Ardennen kan ook. Het prachtige nazomerlicht over de groene heuvels lijkt het lot van drie in de steek gelaten puberjongens te bespotten. Mama komt niet meer opdagen, van papa is al helemaal geen sprake en het geld is op. Het moment waarop de jongens het huis voor een appel en een ei verkopen aan de dorpsdealer is hartverscheurend en doet in de verte denken aan Werner Werzogs Stroszek(1977). Toch zijn er ook zeer humoristische uitbarstingen. De jongens acteren uitstekend, maar het einde aan hun processiemars (als in: van de regen in de drup) komt abrupt en maakt van Les Géants toch net iets teveel een lach-en-een-traanverhaal dan een echte festivalkneiter.

Nogal lastig te volgen terugblik op een goeddeels vergeten geschiedenis, namelijk van een Japanse extreem-linkse terreurbeweging die in de jaren 70 haar basis in Libanon had. Grofkorrelige beelden van Beiroet in wederopbouw worden gecombineerd met twee monologen, één van Adachi Masao, een ex-lid dat filmmaker wilde worden, maar zijn oeuvre vernietigd zag worden in de burgeroorlog en één van Shigenobu May, de dochter van een van de kopstukken. Die niet-lineaire aanpak had poëtisch kunnen uitpakken, maar veronderstelt ook nogal wat voorkennis en schiet zijn doel dus voorbij. Wie meer wil weten, kan er beter een boek over kopen.

Charmant portret van een IJslandse outsidermuzikante die na haar 70e ineens zeer productief werd met keyboard, keukengerei en cassettebandjes (later CDs). Ondanks tegenslagen (haar eerste liefde verdronk op zee) is Sigrídur Níelsdóttir een levenslustig mens gebleven, die naar verluidt een belangrijke invloed geweest op de alternatieve muziekscene van IJsland. Toch bevredigt deze docu niet helemaal, omdat het vooral blijft bij familiekiekjes en opnames van haar werkwijze, die technisch uiteraard zeer weinig om het lijf heeft. Die muziekscene komt dus niet aan het woord, ook een gemis. Duurt een uurtje, maar dat is nog iets te lang. Wel een blijmakend intermezzo tussen alle geweld en sociale misère die op ieder IFFR hoogtij vieren. (date-filmtip!)

Films die naar games gemaakt zijn, houden doorgaans een waarschuwing in, maar geen nood - Takashi Miike is van vele markten thuis en schiet meestal raak. Ace Atorney begint holderdebolder met overdadige CGI van een spiritistisch medium dat de naam van een moordenaar onthult om vervolgens zelf het loodje te leggen. In sneltreinvaart worden de hoofdrolspelers van dit bezopen rechtbankmysterie-in-scifi-jasje geïntroduceerd. Het is echte manga-gekkigheid; alle acteurs hebben uitzinnig geföhnde kapsels, als ware het een geste aan westerse kijkers die moeite hebben Japanners uit elkaar te houden.
De verrassing is niet dat de jonge, onervaren advocaat zich van een onmogelijke taak zal kwijten, maar dat dit een kloppend verhaal is met drie schrander met elkaar verweven moordzaken, en vol grappige twists. Er komt zelfs een soort monster van Loch Ness in voor. Dolle pret!

We volgen Larry Clark-gewijs*) een stel uiterst vervelende tieners in een Servisch dorp en met name Jasna, wier vader stervende is. Ze is zoals haar leeftijdsgenoten voortdurend bezig met seks, drank, drugs, peer pressure en rottigheid uithalen. Dat de enige waarmee ze een positieve band heeft, juist haar vader is zou je sneu kunnen vinden, ware het niet dat ook zij niet één interessant woord met elkaar wisselen. Dat Jasna achter alfamannetje Djole aan loopt is ook weer zoiets. Je ziet meteen dat het zo'n eikel is die haar in elkaar zal timmeren zodra ze iets doet wat hem niet bevalt, hoezeer ze - al filmend met haar mobieltje - op blowjobs oefent, thuis, op de wc op school, enzovoort. Maar ach, wat kan het de kijker schelen zonder één sympahtiek personage (uitgezonderd Jasna's ouders) en misschien verdient ze het ook, het domme wicht.

*) de cataloog vermeldt enkele scènes met hardcore seks en ja, dat blijkt te kloppen.