Afrika is wel het allerlaatste continent dat je met punk in verband brengt. Nu blijkt dat het leeuwendeel van deze documentaire in Zuid-Afrika is geschoten, dus de titel mag met een korrel zout genomen worden. Het Apartheidsregime was zoals we nu weten tout court onderdrukkend en cultureel gezien een woestenij waar Bruin 1 zijn vingers bij zou aflikken. Punk kwam als geroepen voor een generatie jonge blanken die scheel zag van verveling en middels concerten en undergroundnetwerk zijn steentje bijdroeg aan de afbraak van het verfoeide regime. Die rol is tot nu toe onderbelicht geweest, dus hulde voor dit stukje educatie. Verder is dit een rockdocumentaire die binnen de lijntjes blijft. Dat wil zeggen, tot op een kwartier voor het einde: dan realiseren de makers zich opeens dat de rest van het continent Afrika aan bod zou moeten komen en worden er vlug enkele bands uit Botswana en Mozambique doorheen gejast. En dan is het op.
An sich is dat ook weer niet zo vreemd, omdat punk altijd bijna exclusief het terrein van blanke mannen is geweest (voor zover ze niet uitwijken naar ska en reggae). Zoals een bevriende zwarte muzikant droogjes opmerkt: we vonden het wel leuk, die illegale punkconcerten, maar wat speelden die lui langzaam!