Marinus de Ruiter
Les Géants info
*****
Les Geants
Het is niet meer dan een vlekje op de wereldkaart, maar in de films van Bouli Lanners is Wallonië een onmetelijk landschap van rivieren, moerassen, bossen en weilanden vol vergrijsde dorpjes, autokerkhoven en lege caravans. Lanners’ vorige film Eldorado was al een roadmovie Amerikaanse stijl, waarin een klunzig duo de weg kwijt raakt in een schijnbaar eindeloze autorit naar de grens.

In Les Géants gaat het om drie prepuberale mennekes, waarvan er twee in de steek gelaten zijn in het huis van wijlen grootvader. Met het pistool van opa, een zak wiet en een auto staan ze klaar om de wereld te veroveren, maar na een dag of wat is geld en benzine op. Dan maar het huis doorverkopen aan De Os, de plaatselijke dealer die met zijn Poolse handlangers de boel leeghaalt en als wietplantage inricht.

De jochies worden afgescheept met een fooi, waarop ze als een soort post-crisis-Kameleonvaarders op survivaltocht langs leegstaande vakantiehuisjes trekken, de haren gebleekt in een poging onherkenbaar te blijven. Het verhaal van Les Géants wordt prachtig in beeld gebracht, maar de tragische en komische momenten wisselen elkaar bijna plichtmatig af waardoor het gedrag van de boefjes met de gouden hartjes voorspelbaar wordt.

Nog te zien op ma 30-1 (LV 1, 9:30)
Marcel Ruijters
Les Géants info
*****
Bouli Lanners
27-01-2012 16:00 Luxor
Sociale ellende, dat hoef je niet per se in de schaduw van wegroestende staalfabrieken te Luik of Charleroi te filmen. In de Ardennen kan ook. Het prachtige nazomerlicht over de groene heuvels lijkt het lot van drie in de steek gelaten puberjongens te bespotten. Mama komt niet meer opdagen, van papa is al helemaal geen sprake en het geld is op. Het moment waarop de jongens het huis voor een appel en een ei verkopen aan de dorpsdealer is hartverscheurend en doet in de verte denken aan Werner Werzogs Stroszek(1977). Toch zijn er ook zeer humoristische uitbarstingen. De jongens acteren uitstekend, maar het einde aan hun processiemars (als in: van de regen in de drup) komt abrupt en maakt van Les Géants toch net iets teveel een lach-en-een-traanverhaal dan een echte festivalkneiter.