Sociale ellende, dat hoef je niet per se in de schaduw van wegroestende staalfabrieken te Luik of Charleroi te filmen. In de Ardennen kan ook. Het prachtige nazomerlicht over de groene heuvels lijkt het lot van drie in de steek gelaten puberjongens te bespotten. Mama komt niet meer opdagen, van papa is al helemaal geen sprake en het geld is op. Het moment waarop de jongens het huis voor een appel en een ei verkopen aan de dorpsdealer is hartverscheurend en doet in de verte denken aan Werner Werzogs Stroszek(1977). Toch zijn er ook zeer humoristische uitbarstingen. De jongens acteren uitstekend, maar het einde aan hun processiemars (als in: van de regen in de drup) komt abrupt en maakt van Les Géants toch net iets teveel een lach-en-een-traanverhaal dan een echte festivalkneiter.

Het is niet alleen het samenleven van zwart en blank waar veel voormalige blanke heersers in Zuid-Afrika moeite mee hebben; ook 'moffies', oftewel flikkers, worden door hen niet gelust. En als je dan zélf een moffie bent van de generatie van voor de afschaffing van de Apartheid, dan heb je het wel héél moeilijk. Houtfabrikant François van Heerden lijdt onder a) zware innerlijke conflicten, b) een crush op zijn jonge neef Chris en c) een kort lontje, en dat blijkt een fatale combinatie. Regisseur Hermanus werkt met intense hoofdrolspeler Deon Lotz (een dappere rol) naar de onvermijdelijke conclusie toe. Geen opgewekte film, wat een bezoeker de opmerking 'Er had van mij wel wat meer humor in gemogen' ontlokte. Een beetje gelijk had hij wel. Niet vanwege de comic relief, maar omdat tragedie nog harder aankomt wanneer je het het minste verwacht.

Nogal lastig te volgen terugblik op een goeddeels vergeten geschiedenis, namelijk van een Japanse extreem-linkse terreurbeweging die in de jaren 70 haar basis in Libanon had. Grofkorrelige beelden van Beiroet in wederopbouw worden gecombineerd met twee monologen, één van Adachi Masao, een ex-lid dat filmmaker wilde worden, maar zijn oeuvre vernietigd zag worden in de burgeroorlog en één van Shigenobu May, de dochter van een van de kopstukken. Die niet-lineaire aanpak had poëtisch kunnen uitpakken, maar veronderstelt ook nogal wat voorkennis en schiet zijn doel dus voorbij. Wie meer wil weten, kan er beter een boek over kopen.

Charmant portret van een IJslandse outsidermuzikante die na haar 70e ineens zeer productief werd met keyboard, keukengerei en cassettebandjes (later CDs). Ondanks tegenslagen (haar eerste liefde verdronk op zee) is Sigrídur Níelsdóttir een levenslustig mens gebleven, die naar verluidt een belangrijke invloed geweest op de alternatieve muziekscene van IJsland. Toch bevredigt deze docu niet helemaal, omdat het vooral blijft bij familiekiekjes en opnames van haar werkwijze, die technisch uiteraard zeer weinig om het lijf heeft. Die muziekscene komt dus niet aan het woord, ook een gemis. Duurt een uurtje, maar dat is nog iets te lang. Wel een blijmakend intermezzo tussen alle geweld en sociale misère die op ieder IFFR hoogtij vieren. (date-filmtip!)

Films die naar games gemaakt zijn, houden doorgaans een waarschuwing in, maar geen nood - Takashi Miike is van vele markten thuis en schiet meestal raak. Ace Atorney begint holderdebolder met overdadige CGI van een spiritistisch medium dat de naam van een moordenaar onthult om vervolgens zelf het loodje te leggen. In sneltreinvaart worden de hoofdrolspelers van dit bezopen rechtbankmysterie-in-scifi-jasje geïntroduceerd. Het is echte manga-gekkigheid; alle acteurs hebben uitzinnig geföhnde kapsels, als ware het een geste aan westerse kijkers die moeite hebben Japanners uit elkaar te houden.
De verrassing is niet dat de jonge, onervaren advocaat zich van een onmogelijke taak zal kwijten, maar dat dit een kloppend verhaal is met drie schrander met elkaar verweven moordzaken, en vol grappige twists. Er komt zelfs een soort monster van Loch Ness in voor. Dolle pret!