De leegheid van een Hollywoodleven wordt de hoofdpersoon wel heel erg duidelijk als hij een paar dagen met zijn dochter van 11 zit opgescheept. De uitvoering doet wel heel erg aan Lost in Translation denken, ten koste van de originaliteit. Ook mist de film markante karakters, waardoor het allemaal wat abstracts krijgt. De dochter steelt de show.

Somewhere gaat eigenlijk nergens over. Toch heb ik me niet verveeld bij Sofia Coppola’s film over een Hollywood-hunk die zich 90 minuten lang gruwelijk verveelt. De zoveelste première, nog een feestje, weer een doelloos ritje in de Ferrari; meer dan een kiespijnlach kan er niet van af bij ons idool. Inwisselbare schoonheden frequenteren zijn hotelkamer, of hij laat er weer eens een blonde tweeling paaldansen. Nog maar een drankje dan. Zou Heath Ledger zich zo gevoeld hebben voordat hij zich van kant maakte?

Gelukkig heeft onze hunk een slim dochtertje (Elle Fanning), een grappige vriend (Chris ‘Jackass’ Pontius) en een anonieme dame aan de telefoon bij wie hij kan uithuilen. Alle begrip dus voor deze willoze schakel in propagandamachine Hollywood, in de ogen van velen nog steeds de top van de voedselketen. De mens blijft ook op dit niveau een treurig en koddig wezen, verzekert Sofia Coppola ons.

Net als haar succesfilm Lost in Translation heeft Somewhere een verleidelijk, hypnotiserend ritme, waarbij korte scènes en trage, meditatieve stukken elkaar afwisselen. Somewhere lijkt een tussendoortje, maar dan wel van iemand die goed observeert en weet waar ze het over heeft. Groot minpunt is Stephen Dorff; op zich is het logisch dat de hunk gespeeld wordt door een acteur die niet kan boeien, maar Dorffs gezicht kent toch te weinig standen om zo’n minimalistisch verhaal als Somewhere te dragen.

Nog te zien op vr 4-2, Pathé 7 en za 5-2, Cinerama 3.

De nieuwe Sofia Coppola, dus de verwachtingen zijn hooggespannen - ook bij mij, want ik behoor tot diegenen die Marie Antoinette wél een goede film vonden. Maar helaas, die verwachtingen worden niet ingelost.

Somewhere vertoont opvallende overeenkomsten met Lost In Translation, met dát verschil dat acteur Johnny Marco (Stephen Dorff) geen vreemdeling is in Japan, maar een alien in zijn eigen wereld van glitter, glamour en groupies. Coppola kopieert in een scène tussen Marco en een Italiaanse televisieploeg de beroemde scène uit Lost In Translation waarin Bill Murray een Suntori-reclame opneemt onder regie van een Japanse regisseur. Maar Dorff is geen Murray, en een ster van het kaliber Kirsten Dunst of Scarlett Johansson ontbreekt ook - weliswaar met reden, want het is de bedoeling dat we die leegte in het bestaan de pillenslikkende en narcoleptische Marco vóelen. Alle vrouwen in Marco’s leven zijn oppervlakkige passanten, wat geïllustreerd wordt in één van de treffendste en leukste scènes waarin twee inwisselbare blondjes een paaldans opvoeren voor een slapende Marco. De enige vrouw die invulling geeft aan zijn bestaan is zijn dochtertje Cleo (Elle Fanning), maar ook zij komt onvoldoende uit de verf (een aardje naar haar vaartje?).

Coppola gaf haar film een opzettelijk generiek karakter, wat nog eens wordt onderstreept door de titel en de naam Johnny Marco. Ze schiet haar doel wat mij betreft voorbij: ze slaapwandelt door haar eigen film zoals Marco op het feestje dat voor hem op zijn luxe hotelkamer wordt gehouden. Wat Coppola nou precíes met deze film wilde zeggen blijft uiteindelijk net zo onduidelijk als wat Murray aan het eind van Lost In Translation in Scarletts oor fluistert. Dat de commerciële filmwereld oppervlakkig en dom kan zijn, een aaneenschakeling van persjunkets en onenightstands die wordt bevolkt door Tom Cruise-achtige leeghoofden die op kistjes moeten staan? Stop de persen!