Mark Hartley herhaalt zijn Not Quite Hollywood, ditmaal over exploitatiefilms gedraaid op de Filippijnen en ja, het is andermaal dolle pret. Men haalt herinneringen op aan die doldwaze draaidagen in de zweterige jungle waar het wemelde van reuzenkakkerlakken en waar de locale arbeidskrachten spotgoedkoop waren. Nee, van veiligheidseisen zoals wij die nu kennen was absoluut geen sprake, maar ach, Francis Ford Coppola of Werner Herzog kan men hetzelfde verwijten. En hoewel vrouwelijke actrices zonder uitzondering topless in beeld kwamen, opende de Filippijnse trash cinema de weg voor bijvoorbeeld een Pam Grier, en niet onbelangrijk, het concept van vrouwen als sterke heldinnen (al dan niet gewapend met machetes, machinegeweren en gifslangen). Hoe vaak zie je nu een film met vier zwarte vrouwen in de hoofdrollen, wordt niet onterecht opgemerkt. Nog zo'n merkwaardige, ongemakkelijke paradox: veel knokfilms hadden revoluties tegen fascistische dictators als onderwerp, maar werden mooi gedraaid in een land dat gerund werd door... een fascistische dictator. Ferdinand Marcos liet zijn leger zelfs hand- en spandiensten verlenen voor de gevechtscènes die wat hogere production values vereisten!

Met o.a. John Landis, Eddie Romero, Joe Dante, Pam Grier, Lee Ermey (het beledigingenkanon uit Full Metal Jacket!), Roger Corman natuurlijk, maar (gelukkig) geen Quentin Tarantino.