De sympathieke man die de winkeldiefstal van je dochter sust, blijkt een veel succesvollere collega, die daarna en passant ook wat aan je slechte huwelijk wil gaan doen. En dat in de wereld van de tropische viswinkels, alwaar niet enkel vissen aan de vissen worden gevoerd. De sympathieke man is de zeer succevolle vishandelaar Murata, die de schlemielige Shamoto meesleurt in de onfrissere kant van zijn zakenpraktijken, die tot gevolg kunnen hebeben dat er wel eens een schuldeiser in de sushi eindigt. Daarna gaat het volledig over de top, en buitelt de ene wending over de andere... Het blijft tot het eind natuurlijk een verrassing hoe Shamoto de relatie met zijn gezin wil verbeteren. Dat daarbij niet aan een therapeutische sessie moet worden gedacht maar aan heel veel bloed, dat spreekt bijna voor zich.

Verfrissende film van Sono Sion, maar vertrouwd in het Japanse idioom waarin niet alleen de bad guys dood moeten, maar zulks heel egalitair voor iedereen moet gelden.

Shamoto, een schlemielige handelaar in tropische vissen, ontmoet, nadat zijn puberende dochter Mitsuko betrapt is bij een winkeldiefstal, een conculega die in alle opzichten zijn tegenpool is. Deze Murata ontpopt zich van een joviale Ratelband tot een verkrachtende, manipulatieve sociopaat. Een volstrekte immorele übermensch die alles op zijn weg neukt of doodmaakt als hem dat zo uitkomt, en Shamoto tot medeplichtige maakt.
Wat begint als een zwarte komedie over een dysfunctionele familie laat Sion Sono vrolijk ontsporen tot een bloederig grand guignol. De overlevenden blijven net iets te lang doorglibberen over de tot kebab versneden verliezers, maar Cold Fish verveelt tot dan geen moment, mede dankzij de glansrol van Denden als Murata. Krankzinnige film, zoals er vroeger vaker te zien waren in het betreurde IFFR-programmaonderdeel Rotterdämmerung. Sion Sono geniet nog niet zoveel bekendheid als Miike Takashi, maar daar komt vast verandering in.

Shamoto, eigenaar van een slechtlopende handel in tropische vissen, is een apathische sul die alleen passie vindt in sterrenkijken en alledaagse problemen heeft als een liefdeloos huwelijk met een tweede vrouw en een opstandige tienerdochter. Hij ziet zijn problemen echter rap uit de klauwen lopen wanneer Murata, eigenaar van het concurrerende tropischevissenparadijs Amazon Gold, hem bij zijn zaken betrekt. Murata’s zakenpartners eindigen namelijk altijd als visvoer, en Shamoto mag de koffie zetten als Murata en zijn vrouw vol gezond arbeidsethos met het fileermes aan de slag gaan.

Cold Fish vertelt het inmiddels overbekende verhaal van de Japanse burgerman die doordraait. Het is geen kwestie van óf, maar van wanneer en hoe. Want dát de sullige Shamoto tot een uitbarsting komt, staat van het begin al vast. Maar je moet wellicht toch Shion Sono heten (of Sono Sion, volgens de IFFR-site) om de film in de finale een dergelijke wending te geven. Sono, regisseur van Suicide Club en Hazard is het onechte jongere broertje van Takashi Miike: een maverick veelfilmer die het groteske niet schuwt. Er zal dan ook bloed zijn. Veel bloed. Onder andere vanavond te zien op een heel groot scherm in Luxor.