Het is welhaast een cliché, maar je kunt er vergif op innemen: als de Britten zich op sociaal drama storten, is het altijd raak. Ook het avondvullende regiedebuut van acteur Paddy Considine (Stoned, Dead Men’s Shoes) valt in die categorie. Considine (die ook het scenario schreef - hij schreef ook mee aan Dead Men’s Shoes) baseerde Tyrannosaur op zijn korte film Dog Altogether uit 2007. We maken kennis de werkloze Joseph (Peter Mullan), die zijn agressie niet onder controle heeft, en zien in de eerste vijf minuten hoe hij zijn hond doodschopt, een winkelruit ingooit en drie jongeren in een bar zonder reden aanvalt. Overmand door wroeging verschuilt hij zich in de charity shop van de religieuze Hannah (Olivia Colman), die hem opvangt. Als de relatie tussen de twee zich ontwikkelt, blijkt (uiteraard) dat Peter niet de grootste klootzak is hier: die eer gaat naar Hannahs mishandelende echtgenoot (karakterkop Eddie Marsan in een van zijn engste rollen). Het is Josephs beurt om Hannah op te vangen en zijn leven te beteren.

In minder capabele handen zou een dergelijk onderwerp kunnen resulteren in een schmaltzy woensdagavondsoap, maar Considine neemt geen gevangenen en laat ons nooit vergeten dat Joseph een wandelende tijdbom is, een zwaar getergd man met een verleden en een gat zijn ziel. Mullan levert een formidabele performance: zijn Joseph roept beurtelings compassie en afgrijzen op, diens geleidelijke bekering tot een geweldloos(?) bestaan is geloofwaardig. Daarnaast heeft Considine heeft nog een paar aardige wendingen voor ons in petto en trekt hij een aantal malen vaardig het tapijt onder de voeten van de kijker vandaan. Tot nog toe wat mij betreft de beste film van het festival.