Shamoto, eigenaar van een slechtlopende handel in tropische vissen, is een apathische sul die alleen passie vindt in sterrenkijken en alledaagse problemen heeft als een liefdeloos huwelijk met een tweede vrouw en een opstandige tienerdochter. Hij ziet zijn problemen echter rap uit de klauwen lopen wanneer Murata, eigenaar van het concurrerende tropischevissenparadijs Amazon Gold, hem bij zijn zaken betrekt. Murata’s zakenpartners eindigen namelijk altijd als visvoer, en Shamoto mag de koffie zetten als Murata en zijn vrouw vol gezond arbeidsethos met het fileermes aan de slag gaan.

Cold Fish vertelt het inmiddels overbekende verhaal van de Japanse burgerman die doordraait. Het is geen kwestie van óf, maar van wanneer en hoe. Want dát de sullige Shamoto tot een uitbarsting komt, staat van het begin al vast. Maar je moet wellicht toch Shion Sono heten (of Sono Sion, volgens de IFFR-site) om de film in de finale een dergelijke wending te geven. Sono, regisseur van Suicide Club en Hazard is het onechte jongere broertje van Takashi Miike: een maverick veelfilmer die het groteske niet schuwt. Er zal dan ook bloed zijn. Veel bloed. Onder andere vanavond te zien op een heel groot scherm in Luxor.