Typisch zo'n film waarvoor het erop of eronder is - mijn oordeel: een schitterend gefotografeerde mislukking. Een versimpelde, koude versie van Werner Herzogs Aguirre der Zorn Gottes. Want hoe lyrisch van stijl ook, prikkelende verrassingen komen we niet tegen. Deze filmvikingen doen hier wat ze gewoonlijk doen, namelijk elkaar uitdunnen bij elk meningsverschil dat zich voordoet. Een ander manco is de keuze voor gekerstende Vikingen (hun hoofdman heeft een onverstandige obsessie voor de weg naar Jerusalem, onder zijn leiding komen ze uit aan de Amerikaanse kust). Je zou toch iets meer van de cultuur en godenwereld van de historische Vikingen willen terugzien - tenslotte hebben ze het ruim twee eeuwen uitgehouden in Amerika. Iets dergelijks was ook het probleem met Refns vorige film Bronson, over een langgestrafte gevangene met een primitieve persoonlijkheid. De regisseur mag dan gefascineerd zijn door zijn onderwerp, de aanname dat de kijker die fascinatie zal delen is een slag in de lucht.

Mads Mikkelsen begint de film als Eenoog, een zwijgende slaaf die gebruikt wordt als oefenobject voor nieuwe krijgers. Dat valt niet mee: de een krijgt bijvoorbeeld extra kieuwen, van de ander wordt de hersenpan gelicht. Totdat Mads zich weet te bevrijden en er ineens geen krijgers meer over zijn. Het begin van een trektocht, waarbij hij terechtkomt bij een tot het Christendom bekeerde groep Vikingen, om zich daar bij aan te sluiten. (Noot: deze waren net klaar met het brandschatten van een nederzetting: de karkassen van de mannen liggen nog na te smeulen en de vrouwen zijn naakt bijeengedreven voor de handel.) Ze gaan op zoek naar de heilige stad van het beloofde land, Jeruzalem, een reis die de groep per schip naar de nieuwe wereld voert. De titel is pas goed te begrijpen als we Wikipedia er even bij open slaan:

In de Noordse mythologie was het Walhalla een speciale hemel, voorbehouden voor de gesneuvelden in de strijd. Voor de Vikingen was het sneuvelen in de strijd de hoogste eer die een man kon halen; de angst om een natuurlijke dood te sterven was zo groot dat veel mannen zich op het sterfbed lieten doorboren met speren.

We kunnen hier alvast verklappen dat praktisch iedereen die gevreesde natuurlijke dood weet te ontwijken. De film is traag met statische dialogen, wat de bedoeling heeft om een mystieke sfeer op te wekken. Of dat werkt, daarover zullen de meningen verschillen, voor ondergetekende wel. Scenario is duidelijk geïnspireerd door Heart of Darkness van Joseph Conrad (denk aan: Apocalypse Now).