Simon Rumley schreef zelf het script en trekt hier alles uit de kast voor een heftig drama: incest, eenzaamheid, aids, kanker, zelfmoord, waanzin, verkrachting en Wraak met een grote W. U zult zeggen: da's een beetje veel. Inderdaad.
Daar was laatst een meisje loos: de losgeslagen Erica doet het met iedereen, bij voorkeur zonder bescherming, en dat blijft niet zonder gevolgen als ze met een rockbandje (ja, allemaal) de koffer in gedoken is en zo ontspoort de film tot een Last House on the Left-achtige bloederigheid als haar gemankeerde beschermengel (een intens kijkende Noah Taylor) mes en honkbalknuppel ter hand neemt.

Erica bedrijft Febo-seks: ze trekt mannen in bed ongeveer als een frikandel uit de muur. En gooit daarna het papiertje achteloos weg. Dat zulk een achteloze houding een fikse inspanning vergt zien we als een van haar bedpartners het waagt om te vragen of ze nog even blijft. Zo komt de film langzaam op gang en komt Erica in contact met een van haar collega's, een veteraan die liever op zichzelf is, maar desondanks zijn drang om haar te willen beschermen niet kan onderdrukken. Zo probeert hij haar voorzichtig wat eigenwaarde te geven, en lijkt ze te kiezen voor hem. Dan komt een aap uit het verleden uit de mouw en de vermissing van Erica noopt haar zonderlinge beschermengel tot passende maatregelen. Dat het gereedschap messen, honkbalknuppels en duck-tape (veel duck-tape) betreft geeft ons een idee wat we gaan krijgen. Daarna is het doden tellen totdat onze held de einder tegemoet rijdt in zijn pick-up.

Wat begint als een alternatief drama eindigt als een ouderwetse slasher. Het onregelmatige tempo (vooral aan het begin) doet helaas afbreuk aan een voor de rest geslaagde film.