De film opent met een wide shot van een lege vlakte, waar van links een lijkkist naar de kuil in het midden wordt gedragen. De regisseur heeft dus een zwak voor mooifilmerij, dat is vaak oppassen geblazen. De eerste helft van de film vertelt over de reis die de oude man maakt om zijn gehoornde (bezeten!) accordeon terug te brengen naar de maker, de jongeling wil mee en laat zich niet afpoeieren. Een reis waarbij de melancholie van het instrument tot zijn recht komt in een paar sympathieke scenes, maar daarna is de inspiratie al snel op.

Matige films kunnen opgepimpt worden door aan het eind alles in de hens te zetten. Stille hoop daarop blijkt hier loos.