Jaap Verhoeven
Dogs in Space info
*****
30-01-2010 20:00 Cinerama 2

De Australische cinema heeft altijd mijn warme belangstelling gehad, zeker nadat zij eind jaren 80 internationaal doorbrak met de TV-serie 'Neighbours'. We zien dezelfde warme menselijkheid terug in deze film, die als antiquarisch keerpunt uit 1986 gerestaureerd is en opnieuw uitgebracht. In Villa Kakelbont is het een dolle punkboel, met bandjes, muziek, Fosters & Victoria Beer, seks, drugs en muziek. En veel goedhartige lol! Dat men in Australië vroeger wel degelijk over de grens keek zie je direct terug in deze film, met duidelijke invloeden van o.a. Animal House en The Young Ones, maar dan zonder duidelijk doel en (eventueel kwetsende!) grappen (*). Een andere invloed is The Shining, voor het innovatieve gebruik van de Steadycam. Deze innovatie was waarschijnlijk zo kostbaar dat men van de nood een deugd heeft gemaakt en er zowat de hele productie mee heeft opgenomen.

Deze film lijkt nu aan de vergetelheid onttrokken, maar er zijn ook duidelijk invloeden aan te wijzen op andere films, en niet van de minste. Zo doet het innovatieve niet-kunnen-acteren van Michael Hutchence denken aan de hoofdrol van Jeremy Davies in The Million Dollar Hotel van Wim Wenders.

(*) Een belangrijk wezenskenmerk van de Australische cinema zijn de dialogen. Het fatsoenlijk verwoorden van een gedachte zou bij de toeschouwer zomaar het idee kunnen opbrengen dat dit een film voor de intellectuele elite is, iets wat ten zeerste moet worden voorkomen.
Marcel Ruijters
Dogs in Space info
*****
Richard Max Lowenstein
30-01-2010 19:30 Cinerama 2
Een clubje Australische bierpunks doet stomme dingen, zoals hun huisje verrampeneren, scharrelseks en het consumeren van diverse soorten drugs, waaronder ook heroïne. U raadt vast hoe dat afloopt. Oorspronkelijk in 1986 gedraaid, met een piepjonge Michael Hutchence (hoe het daarmee afliep weten we ook allemaal) in een hoofdrol als zanger van het bandje 'Dogs in Space'. Bij vlagen leuk voor wie in de jaren 80 zelf ook punk was, maar door het volledig ontbreken van enige verhaallijn is dit een ervaring die zich laat omschrijven als een urenlange aflevering van The Young Ones, waar alle grappen uit zijn geknipt.