Wat doe je als je een midlife crisis hebt? Je koopt een motor, zeiljacht of jongere vriendin of stelt je tot doel The Kinks weer bijelkaar te brengen voor een reünieconcert. Dat laatste is in elk geval origineel en moet toch niet zo moeilijk zijn in een tijd waarin zelfs tot op het bot gebrouilleerde bands als Pixies, The Police en ‘the fucking Eagles’ de strijdbijl begraven in het slijk der aarde, zo redeneert de Bostonse popjournalist Geoff Edgers. Het probleem: vergeleken bij de broertjes Ray en Dave Davies, samen de creatieve spil van the Kinks, zijn Liam en Noel Gallagher een toonbeeld van harmonie. In de woorden van Dave: ‘Ray is drie jaar van zijn leven gelukkig geweest. Toen werd ik geboren.’

Wanneer Edgers zijn zelfopgelegde missie onthult aan zijn dochtertje en haar het fenomeen sibling rivalry probeert uit te leggen, luidt haar antwoord: ‘If you fail, you have to get me lobster for dinner’. Wat er bij het afsluitende feestmaal op tafel komt laat zich raden. Het is niet het doel dat telt, maar de reis erheen, en dat levert een sympathiek en onderhoudend, bij vlagen zelfs ontroerend (arme Dave!) egodocument op, waarin Edgers vele oud-Kinks-leden en -betrokkenen spreekt (Shel Talmy, Clive Davis) en enkele celebrity’s probeert te verleiden tot het samen met hem spelen van een liedje van The Kinks voor de camera. Sting, onvermijdelijk van de partij, krijgt een puntje erbij door zich na een bezweet optreden in de kleedkamer met jeugdig enthousiasme op You Really Got Me te storten. Paul Weller voelt zich echter te goed om David Watts, ooit een hit voor The Jam, te spelen. ’Naff, zo vindt hij. Aanstellerige wanker, zo vinden wij.