Anne Hathaway speelt de onuitstaanbare Kym die een dagje uit de detox mag voor de bruiloft van haar zus Rachel. Een prachtrol voor beide zussen, die elkaar met hun goede bedoelingen en onderhuids borrelende wrok in de houdgreep hebben. Waarom genieten we er toch zo van om mensen zo'n puinhoop van een feest te zien maken? Helpt het om onze eigen futiele probleempjes te relativeren misschien? De vriendin naast me had er wel een theorie over na het aanhoren van het publiek in de rij voor ons.

Georg is architect en een zwijgzaam type. Wanneer hij hoort dat zijn moeder gestorven is, neemt hij niet de moeite dat aan zijn vrouw Eva te zeggen. Die komt er pas achter als ze de pastoor aan de lijn krijgt. Dochter Reh en zoon Jan worden opgetrommeld voor een ritje naar het pittoreske bergdorpje waar Georgs ouderlijk huis staat. De begrafenis is al vaker in films gebruikt als aanleiding voor explosief familiedrama. Neem een bruiloft, kerstdiner of begrafenis en er komt altijd wel oud zeer naar boven (denk aan Festen). Het kleine houten huisje van Georgs moeder krijgt al snel de eigenschappen van een snelkookpan.

Een uitgeblust huwelijk, een bemoeizuchtige moeder, gefrustreerde ambities van de kinderen, de boel loopt danig uit de hand. Zeker als de plaatselijke kruideniersvrouw zich er ook nog mee gaat bemoeien. Gezellig wordt het in ieder geval niet. Met een fileermesje worden de gebreken van vooral Eva en Georg genadeloos ontleed, erg realistisch en aangrijpend gespeeld. Het stille vijandige winterlandschap weerspiegelt het stille lijden van de gezinsleden, want schreeuwen, daar doen welopgevoede Duitsers natuurlijk niet aan. Alcohol naar binnen gieten des te meer. Toch is dit geen melodramatische film, juist vanwege de stiltes en subtiele aanpak, waardoor je zelf alle gelegenheid krijgt een en ander in te vullen. Mooi drama, maar je moet er wel voor in de stemming zijn.

Johanna ter Steege in de auto, 80 minuten close-up door de voorruit gefilmd, de ogen in de schaduw, alle aandacht op de mond. Die doet al het werk: bijna de hele film lang bellen met de getrouwde man die haar zojuist aan de kant heeft gezet. Aanvankelijk lijkt ze het allemaal prima onder controle te hebben, maar dat blijkt slechts een staaltje goed acteren. Dat voordurend water drinken doet ze ook niet voor niets: er moet het een en ander weggespoeld. Psychisch gewonde vrouwen spelen kan ze als geen ander. Gecombineerd met haar bleke kwetsbaarheid is ze een beetje de Nederlandse Isabelle Huppert. Emotie op de vierkante millimeter, een trillende mondhoek, een cynisch lachje, angstige ogen, ze doet het erg goed. Een aangrijpende situatie, maar na een uur beginnen de voorbijflitsende muren, bomen en asfaltstrepen wel wat te vervelen. Een goed geschreven monoloog, maar als film van 80 minuten net iets te saai.

Joe Meek schreef geschiedenis met een aantal hits en vernieuwende opnametechnieken. Dit alles vond plaats in kleine kamertjes bekleed met bloemetjesbehang boven een handtassenwinkel in swinging London, begin jaren ‘60. Er wordt erg rap Cockney gesproken, dus concentratie is vereist om niets te missen van de erg grappige dialogen. Meek blijkt een maniakaal figuur, opvliegend en gepassioneerd. Kevin Spacey speelt zijn koele zakenpartner die hem op de vingers tikt als er teveel geld doorheen gaat. Zonder de militaire discipline van deze bully Major Wilbert zou Meek al veel eerder zakelijk ten onder zijn gegaan. Meek drijft de sessiemuzikanten regelmatig tot wanhoop, maar weglopen valt niet mee als je eerst een scheldende major tegenover je hebt en dan nog eens het pistool van Meek tegen je achterhoofd. 'Play the drums or I’ll blow your head off!'.

Meek huurt het krappe bovenhuis van de handtassenverkoopster beneden. Terwijl iedereen (ook zij zelf) gillend gek wordt van de overlast, blijft zij hem tot het einde de hand boven het hoofd houden, wat haar duur te staan komt. Meek heeft een fijne neus voor wat nieuw en hip is, maar doet ondertussen wel The Beatles en The Kinks af als eendagsvliegen. Erg grappig is de scène waarin hij in een droom de melodie van de megahit Telstar hoort, uit bed springt en hem in de studio in een microfoon brult. Zijn zakelijk inzicht is vrij beperkt, wat nog erger wordt als de blonde Heinz binnen komt. Verblind door lust ziet hij niet dat zijn geldverslindende pogingen om Heinz een ster te maken zijn bedrijf bijna om zeep helpen. Van de roem heeft hij niet lang kunnen genieten: hij schiet zichzelf neer, paranoïde, verslaafd aan kalmeringsmiddelen, blut en eenzaam. Telstar is een prachtige film, niet alleen voor fans van The Tornadoes en The Honeycombs. Een wervelend portret van de swinging sixties.

Marieke wordt door een indringer bijna in haar bad verdronken. Haar relatie is ook net uit, dus het begint al met een dubbel drama. Maar Marieke is een stoere vrouw. Die gaat niet als een Bridget Jones zielig voor de tv zitten met een doos bonbons. Een bouwval op het Zeeuwse platteland opknappen lijkt haar een beter idee. Maar haar trauma reist mee, dus barricadeert ze haar woning als ze mannelijk gespuis rond haar steenkoude lekkende huis ziet lopen. Buurman John wil alleen maar helpen. Stoere vrouwen willen alleen niet geholpen worden. Met de tanden op elkaar gaat ze slopen en verven. Rifka Lodeizen speelt de gekwelde Marieke erg overtuigend. Haar maniakale vasthoudendheid is boeiend om naar te kijken. Maar John is ook vasthoudend. Ze laat hem dus toch binnen om haar douchevloer te komen repararen. Een spel van aantrekken en afstoten volgt. Wat er met de titel bedoeld wordt? Het camerawerk denk ik. Door de hele film heen wil de lens bijna door Rifka’s poriën heen naar binnen. De extreme close-ups gaan op den duur wel wat irriteren. Wat is dat toch met vrouwelijke regisseurs en die eindeloze aandacht voor het vrouwelijk lichaam?

Ondertussen gebeuren er wat ongeloofwaardige dingen. Ondanks de algehele angst voor mannen, duikt Marieke plots het bed in met de onappetijtelijke John. Wanneer ze helemaal door het lint gaat tijdens een telefoontje met een vriendin, duwt hij haar met kleren en al onder de douche. Om haar te kalmeren. Pardon? Een rustige verstandige man als John zou nooit een hysterische vrouw met geweld onder een douche duwen om haar te kalmeren. De keuze voor deze actie is wel begrijpelijk: zo kon mooi een link gelegd worden met de bijna-verdrinking aan het begin van de film. Maar het is helaas ongeloofwaardig. Al met al is Kan door huid heen een knap staaltje psychologisch drama. Feministische cinema, je moet ervan houden; het had van mij wel iets minder hysterisch gemogen. De soundtrack van Dan Geesin is wel erg goed: hij weet een breed scala aan ongewone geluiden uit een piano te halen. Dat past erg goed bij de beklemmende sfeer.

Dezelfde hoge verwachtingen als bij Kelly Reichardt had ik van dit Waalse duo, dat in 2004 met Aaltra in mijn festival-topvijf eindigde. Inktzwarte absurde humor, vol lelijke gewelddadige mensen die in de meest onwaarschijnlijke situaties belanden. In Louise-Michel is het al niet anders. De nurkse dikke Louise wordt ontslagen, samen met al haar collega’s. Samen besluiten ze met hun oprotpremie de baas om te laten leggen door een pro. Louise zal het wel even regelen. Want zo moeilijk kan dat toch niet zijn, een hitman vinden in Wallonië? En inderdaad, ze hoeft alleen maar een pistool van straat op te pakken en de man na te lopen die het ding zojuist uit zijn jas liet vallen en ze heeft haar pro. Michel neemt haar mee naar zijn kantoor, en maakt van grootspraak een ware kunst. Haar goedgelovigheid is zijn redding en hij neemt de klus aan. Hij hoeft alleen nog maar even te leren schieten. En wat spullen op te halen bij z’n ouders (die hem Cathy noemen). Gaandeweg wordt duidelijk dat mensen niet lijken wie ze zijn. Raskomiek Benoit Poelvoorde speelt een erg leuke bijrol van Michels geschifte ingenieur-buurman.

Reichardt’s vorige film Old Joy was een rauwrealistisch pareltje over ontwortelde mensen aan de zelfkant. Van haar tweede film had ik dus hoge verwachtingen.

Iedereen die wel eens een hond of kat is kwijtgeraakt gaat het niet droog houden bij dit verhaal. Wendy is op reis naar Alaska met haar hond Lucy, hopend op een nieuw leven. Michelle Williams’ realistische ingetogen acteren is verbluffend mooi. Ze zet een stoere maar ook wanhopige zwerfster mee die nog elke dag in de wc van een benzinestation haar tanden poetst - een contrast met de wino’s die ze bij een kampvuur treft, met een bijrol voor Will Oldham als een aan lager wal geraakt type. Het zit Wendy niet mee. Als haar auto het begeeft wordt ze lomp behandeld door een garagehouder. Bijna blut steelt ze een blik hondenvoer en belandt prompt op het politieburo. En dan raakt ze Lucy ook nog kwijt. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Als de nood hoog is, is de reddende engel nabij in de vorm van een meelevende parkeerwacht die haar zijn mobiel leent. Maar of alles toch nog goed komt? Het open einde is in ieder geval geen happy ending.

Een portret van Liverpool, de stad waar regisseur Davies opgroeide. Met een collage van grofkorrelige zwart/wit- en kleurenbeelden heeft hij niet alleen een documentaire over deze stad gemaakt, maar meer nog een beeldgedicht over de niet uitgekomen dromen van zijn jeugd. Vooral de poëtische voice-over vol melancholie maakt deze film, meer nog dan de bruisende stadsgezichten. De katholieke kerk hield hem voor dat alles goed zou komen als hij maar geloofde. Inmiddels is hij een overtuigd atheïst. Ook het geldverslindende koningshuis kan hem gestolen worden. 'We were hoping for paradise, but ended up in the anus mundi'.

We wisten al wel dat Liverpool, Glasgow en andere industriesteden in de seventies verloederd waren, maar de vele beelden van vervallen flats met ingegooide ruiten blijven schokkend. De rode bakstenen arbeidershuisjes, zwerfhonden, tandeloze oude vrouwtjes en mooie havengezichten: als je van oude filmbeelden houdt is dit een tip! Dat de ploeterende arbeiders zich ondertussen wel degelijk goed konden vermaken zien we op de filmpjes van het strand, voetbalwedstrijden, de kermis en massa’s spelende en zingende kinderen op straat. Maar of Davies destijds ook vrolijk meevoetbalde blijft onduidelijk. Terwijl de massa The Beatles vereerde, luisterde hij in ieder geval naar klassieke muziek van Mahler en Brückner. Mooie sfeervolle film, maar wel wat zwaarmoedig.

In sneltreinvaart neemt Mark Hartley ons mee door de geschiedenis van de Australische genrefilm van eind jaren ’60 tot ergens in de jaren ’80. Ozploitation in geuren en kleuren, vooral veel rood. Want nepbloed, daar wisten ze wel raad mee. Australië had nauwelijks een filmcultuur, tot de hippies en avonturiers besloten een typisch Australische versie te maken van wat in de VS al bestond: grensverleggende experimenten met carchasers, vechtende motorbendes, gillende naakte vrouwen, monsters (killer kangaroos!), softporno, kung fu en bijlzwaaiende psychopaten. De voor Italië en de VS exotisch aandoende setting en doldwaze scenario’s werden een internationaal succes. Een fontein van kots (denk aan Little Britain), dat was ook voor de vrijgevochten Amerikanen sensationeel. Plots had Australië een succesvol exportproduct! Maar daar was niet iedereen blij mee. De goede naam van Australië stond op het spel, volgens een hier aan het woord gelaten criticus. Deze compilatie van 100 propvolle minuten trash culture had prima gepast in een ‘Nacht van de wansmaak’. Het stuntwerk is legendarisch te noemen, zo gevaarlijk dat sommigen het niet overleefden. Met motor en al van een hoge klif in zee springen? Waarom niet? Met een truck door een huis heen rijden, met een actrice op de eerste verdieping? Moet kunnen.
De wel erg korte snippers interview met acteurs, critici en regisseurs geven een goed beeld van de scene destijds. Acteurs lieten zich in de fik steken, actrices gingen close up uit de kleren, maar rijk werden ze er niet van. Not Quite Hollywood is een vermakelijke achtbaan van spectaculaire stunts, charmant stuntelende acteurs, een straalbezopen Dennis Hopper en monsters van papiermaché. Let op de piepjonge Nicole Kidman. Quentin Tarantino prijst door de hele documentaire heen zijn favoriete films aan en voorziet een comeback van het genre, met als voorbeeld de populaire Saw-serie.