Vlotte, sympatieke genrefilm die enkele onuitroeibare filmclichés (de smeris die op zijn laatste shift het loodje legt) voldoende weet te compenseren met een slot waarin alle losse eindjes alsnog op hun plaats vallen, en niet in het minst: enkele bizarre zelfmoordscènes. Op de schoolmeisjes wordt niet bezuinigd (zeven meiskes die met de vlechtjes aan elkaar geknoopt van een flatgebouw springen, dat is een beeld om niet gauw te vergeten) in de jacht op de geest van een seriemoordenaar. Rule #1 opent met een vuurgevecht tussen deze en een rechtschapen platte pet, die hem met de hulp van de geest van het laatste slachtoffer weet uit te schakelen. Platte pet wordt, nog herstellende van zijn schotwonden, overgeplaatst naar een shabby X-Files kantoortje, waar hij van zijn drankzuchtige parner Regel#1 leert: het wemelt van de geesten, maar hou het stil, anders valt de maatschappij in wanorde uit elkaar. En ja, als er een film is die Hungry Ghosts in de aanbieding heeft is het deze wel, want bezetenheid wordt hier als een soort vampirisme voorgeschoteld, wat een spannend spelletje wie-is-de-mol oplevert. Zoals de Hongkongse traditie voorschrijft gebeurt het troubleshooten met gewone vuurwapens.