'Ik had al zo’n vermoeden dat ze nep waren.'
Hilton, kamer 323
Van de redactie:
Het volgende artikel is door de ruzie tussen een glas cola light en onze faxmachine niet in zijn geheel op de redactie aangekomen. Ergens tussen de lobby van het Hilton en onze redactie zwerven de geniale notities van Dhr. van Doorn nog steeds rond, angstig opzoek naar de patrijspoort van onze fax. Wij bieden onze excuses aan voor het ondragelijke verlies voor de literatuur dat wij hiermee veroorzaakt hebben.
-------------------
I don’t hate women, but I think they should be kept in cages.
-Norman Mailer
All men are walking abortions.
-S.C.U.M. Manifest
Het is met wijven net als met baby’s: ze zijn leuk zolang ze hun bek houden, maar zodra ze hun strot open trekken...-
dacht ik terwijl het meisje (Sonja heet ze, geloof ik) me een of ander kutverhaal ophoeste over hoe ze absoluut beroemd wilde worden.
‘Ik kan niet dansen, niet zingen en ook niet acteren, dus het maakt niet echt uit hoe,’ zei ze.
‘Talent is overrated.’
‘Dat vind ik dus ook. Ik heb dus al een commercial voor L’Oreal gedaan en daar zeiden ze dat ik het gezicht van een superster had. Toen heb ik ook maar meteen besloten beroemd te worden.’ Ze nam een slokje van haar cocktail en staarde bijna verdrietig de leegte in, alsof ze al bezig was de tol van de roem te dragen.
‘Vind je dat ik ook een geschikt gezicht heb?’ vroeg ze. Ze was inderdaad niet lelijk, dat moest je haar nageven. Een slank figuurtje, welgevormde billen en een aantrekkelijke kop. Zo’n wijf dat je graag meeneemt om op te scheppen tegenover je vrienden, maar waarvan je God op je blote knieën bidt dat ze haar bek dicht houdt als haar niks gevraagd wordt…
Ik ben je trouwens vergeten te vertellen dat ik nu fotograaf ben geworden. Wat fantastisch is, omdat zodra de wijven denken dat je voor een of ander modetijdschrift werkt ze echt alles voor je willen doen. En het enige dat je er voor nodig hebt is die verslofte camera van de zolder halen, een artistiek brilletje op je neus te zetten, en een lulverhaal op te zetten over de esthetische kwaliteiten van de vrouwelijke fysique (wat waar is, want laten we eerlijk zijn, alleen homofielen vinden vrouwen van binnen mooier dan van buiten….) En als ik wat zorgvuldiger te werk was gegaan had ik je nu de tieten van Sonja kunnen laten zien. Maar omdat ik helemaal geen filmpje in mijn fototoestel heb is dat lastig. En ik moet nu spijtig toegeven dat de tieten van Sonja het absoluut waard zouden zijn geweest gefotografeerd te worden. Daar heeft ze natuurlijk ook flink voor betaald dus dat mag ook wel. Ik had al zo’n vermoeden dat ze nep waren, omdat die dingen me iets te vrolijk aanstaarden. En toen ik dat tegen Sonja zei vroeg ik gelijk of ik ook even mocht voelen. Dat mocht. (Want laten we eerlijk zijn, waarom 5000 euro’s per tiet betalen als je ze niet even door een vreemdeling laat bevoelen?)
En tijdens deze korte controle op borstkanker bleef ze nog steeds door ouwehoeren over haar aanstaande bekendheid, waarvan ze er nu blijkbaar van overtuigd was dat ik die haar ging bezorgen. Maar ze weet niet dat-
Het volgende artikel is door de ruzie tussen een glas cola light en onze faxmachine niet in zijn geheel op de redactie aangekomen. Ergens tussen de lobby van het Hilton en onze redactie zwerven de geniale notities van Dhr. van Doorn nog steeds rond, angstig opzoek naar de patrijspoort van onze fax. Wij bieden onze excuses aan voor het ondragelijke verlies voor de literatuur dat wij hiermee veroorzaakt hebben.
-------------------
I don’t hate women, but I think they should be kept in cages.
-Norman Mailer
All men are walking abortions.
-S.C.U.M. Manifest
Het is met wijven net als met baby’s: ze zijn leuk zolang ze hun bek houden, maar zodra ze hun strot open trekken...-
dacht ik terwijl het meisje (Sonja heet ze, geloof ik) me een of ander kutverhaal ophoeste over hoe ze absoluut beroemd wilde worden.
‘Ik kan niet dansen, niet zingen en ook niet acteren, dus het maakt niet echt uit hoe,’ zei ze.
‘Talent is overrated.’
‘Dat vind ik dus ook. Ik heb dus al een commercial voor L’Oreal gedaan en daar zeiden ze dat ik het gezicht van een superster had. Toen heb ik ook maar meteen besloten beroemd te worden.’ Ze nam een slokje van haar cocktail en staarde bijna verdrietig de leegte in, alsof ze al bezig was de tol van de roem te dragen.
‘Vind je dat ik ook een geschikt gezicht heb?’ vroeg ze. Ze was inderdaad niet lelijk, dat moest je haar nageven. Een slank figuurtje, welgevormde billen en een aantrekkelijke kop. Zo’n wijf dat je graag meeneemt om op te scheppen tegenover je vrienden, maar waarvan je God op je blote knieën bidt dat ze haar bek dicht houdt als haar niks gevraagd wordt…
Ik ben je trouwens vergeten te vertellen dat ik nu fotograaf ben geworden. Wat fantastisch is, omdat zodra de wijven denken dat je voor een of ander modetijdschrift werkt ze echt alles voor je willen doen. En het enige dat je er voor nodig hebt is die verslofte camera van de zolder halen, een artistiek brilletje op je neus te zetten, en een lulverhaal op te zetten over de esthetische kwaliteiten van de vrouwelijke fysique (wat waar is, want laten we eerlijk zijn, alleen homofielen vinden vrouwen van binnen mooier dan van buiten….) En als ik wat zorgvuldiger te werk was gegaan had ik je nu de tieten van Sonja kunnen laten zien. Maar omdat ik helemaal geen filmpje in mijn fototoestel heb is dat lastig. En ik moet nu spijtig toegeven dat de tieten van Sonja het absoluut waard zouden zijn geweest gefotografeerd te worden. Daar heeft ze natuurlijk ook flink voor betaald dus dat mag ook wel. Ik had al zo’n vermoeden dat ze nep waren, omdat die dingen me iets te vrolijk aanstaarden. En toen ik dat tegen Sonja zei vroeg ik gelijk of ik ook even mocht voelen. Dat mocht. (Want laten we eerlijk zijn, waarom 5000 euro’s per tiet betalen als je ze niet even door een vreemdeling laat bevoelen?)
En tijdens deze korte controle op borstkanker bleef ze nog steeds door ouwehoeren over haar aanstaande bekendheid, waarvan ze er nu blijkbaar van overtuigd was dat ik die haar ging bezorgen. Maar ze weet niet dat-
'Before they were famous'
30-01-2009 22:15 Cinerama 7
Dos en la vereda van Lisandro Alonso is Spaanstalig en niet
ondertiteld. Que pasa? Zeer weinig, zo te zien. Het duurt gelukkig ook
slechts 3 minuten. Incoherence van Bong Joon-Ho (van Zone 5300
favorieten Memories of Murder en The Host!) is een vileine,
hilarische afstudeerfilm over drie 'nette heren' die ondeugende dingen doen
zoals in het park poepen, de krantenjongen pesten en blootblaadjes lezen.
Shinya Tsukamoto's Phantom of the regular Size en The Adventure
of Denchu Kozo tenslotte zijn aandoenlijke voorstudies voor zijn
doorbraakfilm Tetsuo en leuk vergelijkingsmateriaal voor de
Tsukamoto-adept, maar vanwege het hoge cosplay-gehalte toch te melig
om achter elkaar te zien. Tsukamoto moest zijn hofcomponist Chu Ishikawa
nog tegenkomen, ook dat scheelt.
Ulrich Seidl
30-01-2009 20:15 Venster 1
Twee vroege mockumentary's films van Ulrich Seidl, uit 1980 en '82.
De kromme-tenen-factor van 's mans latere werk (Tierische Liebe, Hundstage)
is al volop ontwikkeld. De eerste film, Einsvierzig is een portret
van dwergen (altijd goed voor ongemakkelijke humor), de tweede, Der
Ball een portret van provinciale, vroegoude tieners die zich opdoffen
voor het jaarlijkse bal en helemaal loos gaan op de vogeltjesdans, de
extended remix van de vogeltjesdans en de marathonmix van de vogeltjesdans.
Clint Eastwood
30-01-2009 21:30 Pathé 1
De surprisefilm was inderdaad een verrassing: ik vermoed dat slechts
weinigen op de nieuwe Clint Eastwood hadden gerekend. De hint die het IFFR
zelf gaf, ‘bouwjaar 1972, slaat op de klassieke auto uit de titel die
in een aantal scènes een sleutelrol speelt. Over naar Clint, die een
van de beste regisseurs/acteurs van zijn generatie is en blijft, zelfs in
een film die een beetje als een ‘tussendoortje’ voelt. Maar een
78-jarige Clint, in zijn eerste filmrol sinds Million Dollar Baby,
daar kunnen we uren naar kijken. En niemand die zo heerlijk tussen de
tanden kan grommen als Clint.
Walt Kowalski, Korea-veteraan en kersverse weduwnaar, is een vuilbekkende, racistische redneck met een drankprobleem en een hekel aan iedereen, en dan vooral zichzelf. Zijn familie ziet hem het liefst zo snel mogelijk in een bejaardentehuis verdwijnen en kan niet wachten op de dag dat de erfenis wordt verdeeld. Dan komen de nieuwe buren: een Aziatische familie, door Walt wisselend met ‘gooks’ en ‘chinks’ aangesproken. Dat ze maar vooral van zijn mooie gazon wegblijven. Een filmwet dicteert dat het ijs tussen Walt en zijn buren uiteindelijk zal breken, met dank aan een straatbende die een van de tienerkinderen, Thao (door Walt steevast Toad genoemd), met geweld probeert in te lijven; Walt is niet van plan om dát zomaar te laten gebeuren...
Eastwood kiest voor een overwegend lichte toon; de tegenstellingen tussen beide culturen zorgen voor de nodige humor, en een van de leukste scènes is die waarin Thao een cursus ‘manly conversation’ krijgt van Walt en diens kapper aka ‘Italian prick’.
Geriatrische grapjes blijven gelukkig achterwege, en Clint laat zien dat hij zijn wilde haren nog lang niet kwijt is als hij een heuse Dirty Harry doet bij een straatbende; Walts karakter laveert meerdere malen tussen de oude Clint-de-vergelder en de Clint-de-prediker-van-vrede van de laatste decennia. Maar een uitmuntend slotakkoord zet de film op een logische plaats in Clints recente oeuvre. Ultimo is Gran Torino een feelgoodfilm met een attitude.
In de afgelopen vijf jaar heeft Clint evenzovele films geregisseerd, en hij is nog lang niet van plan met pensioen te gaan: zijn volgende project staat alweer in de steigers.
Walt Kowalski, Korea-veteraan en kersverse weduwnaar, is een vuilbekkende, racistische redneck met een drankprobleem en een hekel aan iedereen, en dan vooral zichzelf. Zijn familie ziet hem het liefst zo snel mogelijk in een bejaardentehuis verdwijnen en kan niet wachten op de dag dat de erfenis wordt verdeeld. Dan komen de nieuwe buren: een Aziatische familie, door Walt wisselend met ‘gooks’ en ‘chinks’ aangesproken. Dat ze maar vooral van zijn mooie gazon wegblijven. Een filmwet dicteert dat het ijs tussen Walt en zijn buren uiteindelijk zal breken, met dank aan een straatbende die een van de tienerkinderen, Thao (door Walt steevast Toad genoemd), met geweld probeert in te lijven; Walt is niet van plan om dát zomaar te laten gebeuren...
Eastwood kiest voor een overwegend lichte toon; de tegenstellingen tussen beide culturen zorgen voor de nodige humor, en een van de leukste scènes is die waarin Thao een cursus ‘manly conversation’ krijgt van Walt en diens kapper aka ‘Italian prick’.
Geriatrische grapjes blijven gelukkig achterwege, en Clint laat zien dat hij zijn wilde haren nog lang niet kwijt is als hij een heuse Dirty Harry doet bij een straatbende; Walts karakter laveert meerdere malen tussen de oude Clint-de-vergelder en de Clint-de-prediker-van-vrede van de laatste decennia. Maar een uitmuntend slotakkoord zet de film op een logische plaats in Clints recente oeuvre. Ultimo is Gran Torino een feelgoodfilm met een attitude.
In de afgelopen vijf jaar heeft Clint evenzovele films geregisseerd, en hij is nog lang niet van plan met pensioen te gaan: zijn volgende project staat alweer in de steigers.
