Sullige jongeman bezoekt zijn demente grootvader in het tehuis, ziet op een ansichtkaart een bloeiende kersenboom en gaat per taxi op zoek naar de boom. De chauffeur doet raar.
Spuuglelijk gefilmd en pijnlijk onleuke humor.

Vlak na Awaydays deze film, het is moeilijk om de overeenkomsten te ontwijken. Laat ik er eentje opnoemen: het veelvuldige gebruik van de term 'domme kut'. Aan Tonio's gloedvolle recensie (alsook de IFFR-site) valt weinig af te dingen of toe te voegen: ook volgens mij verdient deze film een 5.

Middenklasseknul uit Birkenhead wil zo graag behoren bij 'the Pack', een strak georganiseerde bende hooligans van de overkant van de Mersey (Liverpool). Om mee te kunnen op awaydays/uitwedstrijden, en de tegenstander flink lens te slaan/schoppen/snijden. The Pack is stijlvol: strakke jeans, Adidasschoenen, Fred Perry-polo's, V-halstruien en windjacks: 1979 dus. Behalve de coming-of-age (uiteraard niet voor iedereen weggelegd) ook voortreffelijk veel post-punkmuziek, en voor de couleur locale is de taal van de Scousers gelukkig ondertiteld in foutloos Scouse. Onmisbaar genieten voor iedereen van die tijd: net geen topper, toch een 5.

Japnoise, het bestaat al sinds eind jaren '70. Otomo Yoshihide, een bekende exponent van het genre, komt uit de freejazzhoek. Kikoe is zeer slecht gemonteerd: niet bij naam genoemde experts worden vaak midden in een zin weggeknipt en van de performanceregistraties blijft ook niets over. ('Deconstructivistisch', leer je op de kunstacademie) Verder veel hermetisch gemijmer over morsdode avantgardisten zoals Andre Breton en Pierre Schaeffer. Pretentieuze rationalisaties waarmee de kenner zich mag feliciteren. En dat terwijl je er ook gewoon voor uit kunt komen dat je graag mag pieptoetknorren.

Een biopic over een gewelddadige bajesklant kan een interessante film opleveren. Voeg daarbij de verpletterende Pusher-trilogie die de regisseur op eerdere afleveringen van het IFFR tot Zone 5300-favoriet maakte. Bij vlagen doet Bronson (echte naam: Michael Petersen) denken aan Mark Brandon 'Chopper' Read en de kille Engelse gevangenis aan Clockwork Orange, maar helaas: Bronson is een oninteressante persoonlijkheid. Hij wil gewoon knokken, that's it. Dus wordt hij steeds harder gestraft. Maar hij wil naar verluidt na 34 jaar in de bak nog steeds maar een ding: knokken.

'Geef mijn broertje terug, stomme geest!' Het script past op een rijstkorrel, maar de bonte stoet geesten en aanverwante mormels (het verdronken wicht uit de Ringu-cyclus heeft een opvallende cameo) biedt een vrolijk intermezzo tussen alle drama waar zoveel kunstfilms op het IFFR het van moeten hebben. Mooie kleuren.

Gangsters slaan gangsters in elkaar, cops slaan vreedzaam protesterende studenten in elkaar, gangster slaat studenten én cops in elkaar, just for the fun of it, om met Tom van Doorn te spreken, en dat in de eerste vijf minuten. Kortom, we zijn weer in vertrouwd Zuid-Korea. Centraal in al dit geweld staat de vuilbekkende, gewelddadige, mensen(en vooral vader-)hatende gangster/afperser Song-Hoon. Dat er duidelijke oorzaken zijn voor ’s mans gedrag heeft wordt met enkele flashbacks verklaard. Wanneer hij een schoolmeisje ontmoet die niet onder de indruk is van zijn hufterige gedrag maar hem met gelijke munt terugbetaalt, ontstaat een onwaarschijnlijke vriendschap. Deze jongedame heeft zo haar eigen problemen (paranoïde pa, hufterige broer) en de twee hebben meer gemeen hebben dan op het eerste gezicht lijkt (cue volgende flashback).

Breathless is een film over schuld en boete, het belang van (surrogaat-)familie, die tussen alle rospartijen (en dat zijn er nogal wat, maar dat is nu eenmaal Song-Hoons leven) door de gevoelige snaar weet te raken en door zijn slotscènes nog lang zal nazinderen. Yang Ik-June schreef, regisseerde, produceerde en acteerde dit alles met een intensiteit waar een zekere navelstaarderige Japanse superster, ook op dit festival aanwezig met een nieuw egodocument, nog een puntje aan kan zuigen. Ook Yang baseerde zijn film op zijn eigen leven. Dat u het maar weet.

Dezelfde hoge verwachtingen als bij Kelly Reichardt had ik van dit Waalse duo, dat in 2004 met Aaltra in mijn festival-topvijf eindigde. Inktzwarte absurde humor, vol lelijke gewelddadige mensen die in de meest onwaarschijnlijke situaties belanden. In Louise-Michel is het al niet anders. De nurkse dikke Louise wordt ontslagen, samen met al haar collega’s. Samen besluiten ze met hun oprotpremie de baas om te laten leggen door een pro. Louise zal het wel even regelen. Want zo moeilijk kan dat toch niet zijn, een hitman vinden in Wallonië? En inderdaad, ze hoeft alleen maar een pistool van straat op te pakken en de man na te lopen die het ding zojuist uit zijn jas liet vallen en ze heeft haar pro. Michel neemt haar mee naar zijn kantoor, en maakt van grootspraak een ware kunst. Haar goedgelovigheid is zijn redding en hij neemt de klus aan. Hij hoeft alleen nog maar even te leren schieten. En wat spullen op te halen bij z’n ouders (die hem Cathy noemen). Gaandeweg wordt duidelijk dat mensen niet lijken wie ze zijn. Raskomiek Benoit Poelvoorde speelt een erg leuke bijrol van Michels geschifte ingenieur-buurman.

Reichardt’s vorige film Old Joy was een rauwrealistisch pareltje over ontwortelde mensen aan de zelfkant. Van haar tweede film had ik dus hoge verwachtingen.

Iedereen die wel eens een hond of kat is kwijtgeraakt gaat het niet droog houden bij dit verhaal. Wendy is op reis naar Alaska met haar hond Lucy, hopend op een nieuw leven. Michelle Williams’ realistische ingetogen acteren is verbluffend mooi. Ze zet een stoere maar ook wanhopige zwerfster mee die nog elke dag in de wc van een benzinestation haar tanden poetst - een contrast met de wino’s die ze bij een kampvuur treft, met een bijrol voor Will Oldham als een aan lager wal geraakt type. Het zit Wendy niet mee. Als haar auto het begeeft wordt ze lomp behandeld door een garagehouder. Bijna blut steelt ze een blik hondenvoer en belandt prompt op het politieburo. En dan raakt ze Lucy ook nog kwijt. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Als de nood hoog is, is de reddende engel nabij in de vorm van een meelevende parkeerwacht die haar zijn mobiel leent. Maar of alles toch nog goed komt? Het open einde is in ieder geval geen happy ending.

Een portret van Liverpool, de stad waar regisseur Davies opgroeide. Met een collage van grofkorrelige zwart/wit- en kleurenbeelden heeft hij niet alleen een documentaire over deze stad gemaakt, maar meer nog een beeldgedicht over de niet uitgekomen dromen van zijn jeugd. Vooral de poëtische voice-over vol melancholie maakt deze film, meer nog dan de bruisende stadsgezichten. De katholieke kerk hield hem voor dat alles goed zou komen als hij maar geloofde. Inmiddels is hij een overtuigd atheïst. Ook het geldverslindende koningshuis kan hem gestolen worden. 'We were hoping for paradise, but ended up in the anus mundi'.

We wisten al wel dat Liverpool, Glasgow en andere industriesteden in de seventies verloederd waren, maar de vele beelden van vervallen flats met ingegooide ruiten blijven schokkend. De rode bakstenen arbeidershuisjes, zwerfhonden, tandeloze oude vrouwtjes en mooie havengezichten: als je van oude filmbeelden houdt is dit een tip! Dat de ploeterende arbeiders zich ondertussen wel degelijk goed konden vermaken zien we op de filmpjes van het strand, voetbalwedstrijden, de kermis en massa’s spelende en zingende kinderen op straat. Maar of Davies destijds ook vrolijk meevoetbalde blijft onduidelijk. Terwijl de massa The Beatles vereerde, luisterde hij in ieder geval naar klassieke muziek van Mahler en Brückner. Mooie sfeervolle film, maar wel wat zwaarmoedig.

Iedereen wil weg uit dit dorp in Oost-Duitsland, want men gaat/is of failliet of gaat/is werkloos. Emigreren naar Berlijn is fantasie, laat staan naar West-Duitsland. Wat doet de bloem der natie dan? Hakenkruizen zetten, hangzuipen of neuken op de zonnebank. Of men zet een zwerver in de fik (vast bij gebrek aan Vietnamezen). Regisseur probeert het drama over te brengen op het publiek, maar het enige wat overgebracht wordt is ergernis en verveling. Tip: halveren voordat dit ding op de zender van geldschieter Arte vertoond gaat worden.

(De regisseur spreekt van een anonieme stad, maar als we de nummerborden in de film in google gooien komen we al snel bij Landkreis Oder-Spree, Brandenburg uit.)

De omschrijving zegt al: Thaise kinderfilm. Vast een blockbuster van formaat, want men heeft aardig gekeken naar Toy Story en/of Shrek. Een groot gevecht tussen de goede en kwade geesten om het gekidnapte kind Tee krijgt zijn hoogtepunt rondom de zonsverduistering in Bangkok. Ook is men niet vies van aardig wat referenties: bijvoorbeeld Ghostbusters of Lord Of The Rings. Alles ziet er verzorgd en spannend uit, een zorgeloze kindermatinee.

Na zijn Pusher-trilogie neemt regissseur Winding Refn het ware verhaal van de meest beruchte Engelse crimineel met de bijnaam Charles Bronson onder handen. En daar gaat het mis: het karakter van de hoofdpersoon, hoewel indrukwekkend fysiek geacteerd, gaat onder aan een te gestileerd scenario en blijft daardoor heelas nogal plat. Daarentegen wel een paar prachtige scènes: het psychiatrisch gevangenishospitaal alwaar de patiënten dansen op Pet Shop Boys is eventjes One Flew Over The Cuckoos Nest-achtig over de top.