Een wat morsige politie-inspecteur onderzoekt een moord op vrouw in het havengebied, maar kan allengs slechts tot één conclusie komen: hij was het zelf! Hij herinnert zich natuurlijk niets en er lopen bovendien parallelle moordzaken. Tja, hoe kan dat allemaal.
Retribution is het klassieke Japanse spookverhaal van het Verzopen Wicht, dat we onderhand wel kennen uit de Ring-cyclus. Maar dan toch wél even anders, want na enkele zeer effectieve schokeffecten treedt na verloop een ander soort spel in tussen de held en het spook, dat niet langer wraak wil (zie de recensie van collega Tonio van Vugt over het veelvuldig voorkomen van vrouwelijke geesten in Japanse horror) maar eerder een ongenode gast wordt, die eeuwig blijft hangen. Vervolgens zal de dreiging zich over de hele stad verspreiden, juist omdat de held gespaard wordt. Je zou kunnen zeggen dat de schokeffecten bij Kurosawa plaats maken voor een ongemakkelijk soort vervreemding. Een originele opvatting van het genre en een belangrijke troef - samen met een aangenaam verteltempo en oogstrelende fotografie.

Het moet voor de fans toch even slikken zijn geweest dat Miike Takashi dit jaar schittert door afwezigheid in de programmering. Wat is nou een IFFR zonder deze Japanse veelfilmer, en hoe kan het Rotterdämmerung-programma nou zonder minstens één film waarin de meesterchoquer alle mogelijke lichaamssappen over het witte doek laat stromen? Ook opvallend: geen enkele film met de Japanse Johnny Depp, Asano Tadanobu (Ichi The Killer), die in voorgaande jaren altijd wel opdook in minstens drie films, de een nog bizarder dan de ander.
Gelukkig zijn usual suspects Shinya Tsukamoto (Gemini, Vital) en Kiyoshi Kurosawa (Pulse, Cure) er dit jaar wel met respectievelijk Nightmare Detective en Retribution. Die laatste is een Japans spookverhaal zoals we dat weliswaar al vaker hebben gezien, maar Kurosawa (géén familie) weet er een sfeervolle en originele draai aan te geven en vermengt het klassieke spookverhaal met seriemoorden. Wie bekend is met zijn eerdere films, met name Pulse, zal het opvallen dat hij bepaalde stijlmiddelen ook hier weer gebruikt, maar dat noemen we gewoon auteurscinema, van een auteur met een zéér eigen handschrift.
Ooit vroeg ik een Japanse vriendin waarom spoken en geesten in Japan bijna altijd vrouwen of kinderen zijn. In Japan, zo luidde haar antwoord, zijn het de zwakkeren en onderdrukten die na hun dood wraak komen nemen op de levenden. In de patriarchale Japanse maatschappij worden de vrouwen en kinderen na hun dood dus het meest gevreesd. Retribution is daar geen uitzondering op. En oordopjes mee, want die spoken kunnen verdomde hard en hoog gillen.