Kroatisch onbehagen dat zijn uitweg vindt in een oeverloze woordenstroom van een twintigtal slackers van uit diverse leeftijdsklassen. Soms geestig en filosofisch, maar meestal gewoon onnavolgbaar gekibbel tussen mensen die uit gewoonte zichzelf en elkaar in de weg zitten. De nerveus gemonteerde hand-held zwartwitbeelden doen erg Dogma-achtig aan: passé dus.

Deze Deense animatiefilm weet op zowat alle fronten de plank mis te slaan. De techniek is van een schokkerigheid die anno 2006 écht niet meer van deze tijd is, maar daar ligt niet het grootste euvel. Het script is op zijn zachtst gezegd problematisch. August Christensen, een priester, neemt de zorg op zich van Mia, het dochtertje van zijn zojuist overleden zuster Christina. Deze maakte onder de naam Princess furore in de porno-industrie. Wat aanvankelijk begon als een genuanceerd verhaal over een getraumatiseerd meisje, wordt al snel een platte wraakfilm: August wil dat alle Princess-tapes worden vernietigd of anders moet iedereen in de porno maar dood (en ja, iedereen gáát ook dood, ongeacht het zesde gebod). Een knokheld van het Arnie-kaliber zie ik nog wel aan zo’n missie beginnen, een shaolin-priester ook wel, maar zo’n bleke Lutherse slungel?
Van een gezonde synergie tussen de personages en stijlelementen is al evenmin sprake. De plichtmatige rol van het levende knuffelbeest Multe voegt niets toe, het karikaturaal grote hoofd van het meisje Mia maakt dat je haar niet als een echt kind kunt zien, terwijl dit de bedoeling zou moeten zijn van de makers. De combinatie van 2-D animatie en live action (de flashbacks op videobanden uit Augusts en Christinas jeugd) is uitermate geforceerd en voegt evenmin iets aan de film toe. In plaats van dit soort ideeën bijeen te harken, had regisseur Morgenthaler beter kunnen nadenken over de hypocriete consequenties van het scenario.

Ik voeg me bij het koor: dit is zonder twijfel een van de meest amusante films van het festival. Monster bedreigt Koreaanse familie en hun snackbar als gevolg van Amerikaanse arrogantie en inheemse incompetentie. Non-stop actie met de bloopermachine op volle toeren. Het monster ziet er uit als de grote broer van de mutant-op-pootjes uit het laboratorium uit Joe Dantes Piranha uit 1978.

Knuffeldillentant Khavn (De La Cruz) mag van het IFFR weer een bak ongecontroleerde chaos op de kijker afsturen en scoort andermaal een dikke nul. Wat misschien voor 5 minuten prikkelend was geweest, kachelt ruim een uur richtingloos door. Ravottende Filipijnse kinderen op een vuilnisbelt begeleid door rammelpunk, het heeft wel iets als variatie op het ‘erg hè’-effect van de Novib-spots. Maar hoeveel decennia geleden is punk ook weer overleden?

Langdradige videoclip van 74 minuten van de retro-robotjes van Daft Punk, die mensen proberen te zijn en een soort Mummenschanz-achtige maskers op hun helmen plakken. Helpt niet echt, want de Californische zon doet de pasta smelten. Dan maar lopen, door de stad, door de woestijn, lopen, lopen, lopen. Waar is de uitgang?

Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn

Scream of the Ants is de eerste dogma-film waarin insecten de hoofdrol spelen. De film houdt zich netjes aan de Dogma-regels. Zo wordt de film in kleur, op 35 mm en op locatie, een mierenhoop, geschoten. Ook zijn er geen moorden of andere oppervlakkige acties te zien, wordt er geen gebruik gemaakt van special effects, krijgt de regisseur geen credits en is het geen genre-film.

De film begint als een natuurdocumentaire, waarbij opvalt dat met name de close-ups nogal rommelig en bewogen - want Dogma, dus uit de hand geschoten - zijn. Gaandeweg ontwikkelt de film zich echter tot een waar heldenepos, ware het niet dat identificatie met de held door de slechte beeldkwaliteit en de wel bijzonder onopvallende hoofdpersoon vooral in het begin wat lastig is.

De film toont het levensverhaal van een mier die anders is dan de rest. We zien hoe hij verstoten wordt door de groep, alleen op pad gaat en op tragische doch heldhaftige wijze aan zijn einde komt. Saillant detail is dat de regisseur, die uiteraard onbekend blijft, want Dogma, uiteindelijk zelf zo meeleefde met de mier dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen hem te laten sterven voor de camera. Daarom is er op het laatste moment gekozen voor een stand-in stuntmier, die wordt opgeofferd voor de slotscène, en daarbij de hartverscheurende kreet laat horen waaraan de film zijn titel dankt.

Na de première op het IFFR kregen de gelukkige bezoekers bij de Q & A de kans de gespaarde mier te zien, in een plexiglazen bakje. Hij kreeg een staande ovatie. (AH)

Tevens op Sargasso.

Anna Biller speelt zelf de hoofdrol in deze pastiche op de de jaren '70, inclusief de seksuele revolutie. Verveelde huisvrouw Barbi wordt ontslagen, maar gaat dan zelf aan het werk, in die vrije seksbranche in Californië, 1970. Barbi wordt Viva, de ster van vele party's. Totdat zij de koningin is op een echte orgie (associaties met Yma Sumac zijn niet van de lucht).
Hoewel de dialogen geïnspireerd zijn op goedkope pornofilms, werkt dat toch niet echt, zeker omdat alle dubbelzinnigheden expres met heel veel nadruk worden uitgesproken. Dat had niet gehoeven.

De weinig inspirerende titel hoort bij een weinig inspirerende film. Zij uit Petersburg heeft een buitenechtelijke relatie met hem uit Moskou. En beider huwelijken worden er niet beter op. De romantiek is van het softfocus-kristalglansniveau.
Haar moeder zegt op een gegeven moment: 'Verliefdheid op jouw leeftijd? Dat is het gevolg van leegheid of domheid.' En daarmee is eigenlijk de hele film samengevat.

Koreaanse roadmovie, waarin de eigenaar van een zeelwinkeltje erachter komt dat hij bedrogen wordt door z'n vrouw, met een taxichauffeur. De man neemt de bewuste taxi naar zijn vrouw (een lange afstand), en houdt voor de taxichauffeur zijn wraakplannen verborgen. Een goedmoedig komisch drama, maar niet erg constant.

Punk ('panghk') is niet dood, het ruikt alleen een beetje vreemd. Deze film begint met Filipijnse panghk, en eindigt ermee. Net als de sloppenwijkbeelden. De boodschap lijkt te zijn dat deze sloppenwijk bruist van het leven; wie die boodschap nog nodig had: bij deze. Voor de rest meer materiaal voor een video-installatie ofzo.

Je fans een concertfilm laten maken: het is een briljant concept waarvan de enige vraag is waarom de Beastie Boys de eersten zijn die in dit tijdperk van handycams en geavanceerde mobieltjes op dit idee zijn gekomen. Vijftig fans kregen een camera met de opdracht om het concert uit 2004 in New York vanuit zoveel mogelijk verschillende hoeken vast te leggen, waarna regisseur Hörnblowér (pseudoniem van Beastie Boy Adam Yauch) ermee naar de montagetafel ging. Het eindresultaat is zeer DIY en niet gespeend van humor, want ook de opnames van een toiletganger eindigden in de montage. En hé, dat is Ben Stiller niet, daar in het publiek met een petje op zijn klep?
De Boys hebben er duidelijk zin in en de set, met de nadruk op de hiphopkant van de BB (gelukkig krijgt ook de funk en groove van Paul’s Boutique een kans), is spot-on, met een livegeluid alsof je er zelf bij bent. Helaas: een sterretje eraf voor alle nodeloze beeldbewerking achteraf, alsof Adam zojuist zijn filters in Photoshop 2.0 heeft ontdekt.

Larry Fessenden is de regisseur van Wendigo, dat een aantal jaren terug op het festival draaide. Een wendigo is een soort Indiaanse geest in elandvorm, en blijkbaar is de man zo blij met zijn filmmonster dat hij het nog maar eens dunnetjes overdoet in deze Wendigo meets Blair Witch meets The Thing. Het is typisch zo’n high concept dat er op het bierviltje beter uitzag dan in het echt, en de CGI’s lijken in de lunchpauze bij Peter Jacksons Weta Shop te zijn gemaakt (‘Doet u mij maar voor honderd dollar zo’n dotje groene beenderen uit The Two Towers, en oh ja, we hebben het morgen nodig!’). Ondanks de prangende boodschap (global warming maakt meer kapot dan je lief is) is de film niet origineel en niet geloofwaardig. En vooruit dan, bij vlagen best eng. Maar dat laatste eigenlijk vooral vóórdat je doorhebt dat je naar het zoveelste horrorvariant op Ten Little Niggers zit te kijken, want daarna is elke spanning weg. Oh ja, Ron Perlman doet mee (ster erbij) maar krijg weinig diepgang (ster weer eraf) en het eindshot is -foei!- letterlijk gekopieerd van Resident Evil. Maar dan uiteraard zónder het bijbehorende budget, hetgeen door de veel te vroeg invallende eindtitels moet worden verhuld. Die, geheel in de lijn der logica van deze film, door een opgewekt eindmuziekje worden begeleid.