In vijf delen behandelt de maker 5 wereldwijde industrieën: mijnbouw in de Oekraïne, zwavelwinning in Indonesië, veeslacht in Nigeria, scheepssloop in Pakistan en hoogovens in China. Als epiloog de gesloten hoogovens in Duisburg, Duitsland, tegenwoordig opengesteld als museum.
Beelden van National-Geographic-achtige kwaliteit verbergen niet de denkwereld van de arbeiders zelf. In Indonesië vertellen ze over hun favoriete muziek (Bon Jovi); of anderen over dat zij als mietjes worden uitgelachen omdat ze per keer maar 70 kilo zwavel per keer naar boven tillen. Scheepsslopers in Pakistan zeggen dat vriendschap van levensbelang is, iedere fout kan immers dodelijk zijn. Enkelen steken hun mening over het werk niet onder stoelen of banken ('kutbaantje'), en iedereen gaat op de foto met een plastic AK-47. Of de mooie beelden over de formele economische hiërarchie die geldt in een hel van bloed en roet, in de Nigeriaanse slachtwijk.

Aan het begin citeert Glawogger enkele beelden uit de Sovjet-propagandafilm Entuziazm (1931) van Diga Vertov, welke een lofsymphonie is op het arbeidersparadijs van de Sovjet-unie. Workingman's Death is een volwaardig antwoord op die propaganda, zowel in beeld als in boodschap. Als je de kans krijgt: eerst Entoeziazm zien, dan deze film. In die volgorde.

http://www.workingmansdeath.com/

Robinson-crusoë-verhaal over gevierd frans acteur die terecht komt op een 'onbewoond' eiland. De lokale inboorling die hij redt uit een barbaars ritueel voedt hij op in de pompeuze maniertjes van een Frans acteur anno 1770, en uiteindelijk hoeft hij niets meer op te voeden. Als twintig jaar later een volgend schip langskomt, wil hij niet meer mee terug.
De pompeuze Franse toneeltraditie uit de achttiende eeuw is niet enkel een leitmotiv, maar ook de acteerstijl van deze film: schmieren, schmieren, schmieren. Dat is slecht te hebben.

Weduwe runt bezinestation, en wordt op een gegeven moment gegijzeld door een vluchtende bankovervaller. Niet veel later zijn de rollen omgedraaid, en gijzelt zij deze bankovervaller. Langzaamaan groet er een affectie en meer dan dat tussen de twee, die op het laatst tot uiting komt.
Gemaakt door de regisseur van Green Minds, Metal Bats: de politieagenten rijden weer op witte fietsen rond. Ook zien we het snollerige meisje dat luidkeels per mobiel haar intieme hygiene bespreekt weer terug.

Japanse relatiefilm over vrouw die geen relaties durft aan te gaan, uit schaamte voor haar manisch-depressieve staat. Als ze dan een keer een vent in bed krijgt, dan blijkt die ander ook met permanente schaamte behept. En zo blijft het maar niks met het leven. Totdat haar ergerlijk botte neef aanbelt omdat die door zijn vrouw het huis uit is gesmeten. Neef laat een frisse wind waaien, en houdt ook vol als ze een van haar psychische aanvallen krijgt (die meer lijkt op een zware migraine, maar allà).
Relatiefilms hebben niet mijn voorkeur, maar deze is aardig gelukt. Gode zij dank geen Frans geouwehoer.

Hara Masato vertoont in super-8 dubbelprojectie de location shoots die hij in 1971 maakte voor de film 'The First Emperor' (die nooit afgemaakt is). Het filmen liep een beetje uit de hand, waardoor er een wazige road movie van 6 à 7 uur onstond. Middels schaar en dubbelprojectie is dat teruggebracht tot twee uur. Niet voor mensen van ongeduldige aard, het beste te genieten met een lichte kater.

Niets toe te voegen, lees de andere recensies over deze film. Vier sterren.

Tergend trage mooifilmerij vertelt over 'gevoelens van haat, verlangen, angst en vleselijke lust'. Stijfgesubsidieerd door europese fondsen, alleen omdat hier niet in de Bollywood-stijl wordt gefilmd.
De film beheldt zeer gedempte stemmige beelden en geen kijkersmishandeling middels emotieporno. Prima film voor een tukje, dus.

Als Eden twee sterren kan krijgen, dan deze zeker niet minder.

Voedsel is liefde, en serveerster wordt verliefd op de keuken van de dikke, stuurse kok. Of wordt ze verliefd op de kok zelf? Haar man trekt zijn conclusies. Grote publiekslieveling verliest zichzelf in mooifilmerij: op een gegeven moment gaan de nergens op slaande veelbetekende blikken tegenstaan. Het mongoloïde dochtertje van de serveerster wordt ernstig misbruikt als toeschouwerlijm, gelukkig verwijnt dat kind in de tweede helft van de film. De climax is aardig, en dat is te waarderen in een zee van kleffe zoetigheid.
Problematische film om een eenduidige mening over te hebben. Twee punten om er van af te zijn, meer kan deze publieksfavoriet toch echt niet gegeven worden.

Drie mensen, door honkbal getekend. De hoofdpersoon heeft in zijn jeugd een bal tegen zijn kop gekregen, en denkt sindsdien niet meer helder. Hij ontmoet een aan honkbal verlaafde alcohololica die verliefd wordt op zijn swing, en ze kijgen te maken met een agent die ook getekend is door zijn honkbalverleden. In dit licht-komische drama komt licht-komisch geweld voor met honkbalknuppels. Tenminste: in Japanse ogen dan, want er worden nét geen schedels gespleten.

Deze film speelt in een naamloos land. Operettedictator Junior speekt heel erg Engels, terwijl hij er uitziet als een echt latijnse caudillo, zeg Franco of Pinochet. Maar dan met cartooneske overdrijving. Symbool van het verzet is de schrijver Thorpe, die gevangen zit en met poep op de muur schrijft. Halverwege is er een omwenteling en komt Thorpe aan de macht. Met alle gevolgen vandien, zodat de ene dictator door de andere vervangen wordt. Er zitten een paar scènes van bruut geweld in die totaal niet passen in een voorderest cartooneske film. De film durft dan ook niet te kiezen tussen persilflage en echt drama, waardoor het geen van beide is.

Nog te zien: Za 4/2 19:15 Pathé 7

Gokverslaafde en nietsnut gokt zijn hele leven bij elkaar en kwijt. Totdat hij een dobbelsteen bemachtigt met voorspellende krachten. Toch gaat het fout: waar gegokt wordt is geld is hebzucht is jaloezie. Introductie van Dagoberts geluksdubbeltje in een verhaal als dit kan erg gevaarlijk zijn, desondanks lookpt het voor de kijker wel goed af. (Mooi is bijvoorbeeld de woedeuitbarsting van de ene verslaafde als de andere er net 7500 euro doorheen gejast heeft.)

Nog te zien: Za 4/2 22:45 Cinerama 4

Ken Jacobs in de bocht. De eerste film, 'Let There Be Whistleblowers' ontstijgt het niveau van de gemiddelde video-jockey niet. De soundtrack, Drumming van Steve Reich, paste precies: het verschil met gabber house is niet al te groot.
Deel twee, de hoofdvoorstelling, betreft het frame voor frame kapot projecteren van 2 seconden uit een Laurel and Hardy-film, dit alles met fikse stroboscopische effecten. Deze voorstelling leek te erg voor iedere gabberaar, en ook uw recensent verliet voortijdig de zaal.

Een beter alternatief lijkt Die schoensten Bahnstrecken op DVD.

Een reconstructie van de aanloop naar, gebeurtenissen tijdens, en de nasleep van de nacht van 17 oktober 1961, in Parijs. Een vreedzame demonstratie van de FLN tegen de Algerijnse oorlog wordt door de politie uit elkaar geschoten, met naar schatting van de film tussen 50 en 200 doden. Meer is er niet over bekend, deze zaak werd indertijd door de Franse overheid zeer diep in de doofpot gestopt.
De houding van de politie, de Algerijnse FLN, en de beweegredenen van de regeringsfunctionaris die de politie-aanvallen leidde, Maurice Papon, worden goed gechetst. De politie was rabiater dan het normale racisme, vanwege de moorden op afzonderlijke agenten in het jaar daarvoor. Politiek overleg van de Franse afdeling van het FLN (net over de grens in Duitsland), leidt tot het besluit voor deze demonstratie, met de bekende gevolgen. De Franse regering (die op zich de politie hier de schuld van had kunnen geven) koos voor de doofpot, voornamelijk omdat er achter de schermen al gesproken werd met de FLN over terugtrekking. Die niet lang daarna werd aangekondigd.
Zeer zorgvuldig, en van normale lengte.

De IFFR-site zegt over Glue:

In het uitgebreide subgenre van films over de groeipijn en het seksueel ontwaken van de jeugd, moet men van zeer goede huize komen om iets toe te voegen.

En dat blijkt. Het acteren is goed, de beelden zijn mooi, maar het verhaal is even saai als het puberen meestal is. Dan is twee uur wel erg lang, ook al wordt er nergens uit de bocht gevlogen.

Oh ja, er wordt in deze film 1 keer gekotst: over het meisje heen en in de punch-bowl. Zoals alleen 16-jarigen dat kunnen.

Mislukte hondenuitlater keert onaangekondigt terug vanuit Manhattan naar z'n geboortedorp in Indiana, alwaar moeders in een reflex een warme ontvangst bereidt. Echter, zijn meegenomen grootsteedse zwartgalligheid beneemt hem het vermogen om op te merken dat de rest van de familie lijdt aan dorpse zwartgalligheid. De verwikkelingen zijn gemoedelijk komisch, en op het eind kiest hij voor zijn dorpse liefde, en daarmee voor het dorp. Een prettige suburbia-schets met liefdevol uitgewerkte karakters.

Deze film waagt de 'This is Spinal Tap'-aanpak op de modellenwereld. Topmodel blikt vanuit haar veilige leventje in een inrichting terug op de dynamica van het modellenbestaan. Een paar prachtige scènes als de mislukte fotoshoot, en de wederkerende gag van de verstoorde relatie met haar moeder. Als persiflage gaat deze film eerlijker met het onderwerp om, waardoor de grapdichtheid laag lijkt te liggen. Dat ligt misschien aan het feit dat de modellenwereld vrij humorloos is. Desondanks toch gelukt.

Drie verhalen van grootsteedse ennui:
- A verkracht vrouwen om een gevoel van leegheid te verdrijven,
- B fotografeert de lijken van haar vriendje om erachter te komen wat een mens is en
- C duikt vuilnis, om zijn voyeurisme naar andermans platte levens te bevredigen.
Dit kan niet anders dan pijnlijk aflopen, en zo komen ze met een beurse bips terecht in de wachtkamer van de proctoloog. Daar blijkt de behandeling echter uitgevoerd te worden door een aluminium beer met afstandsbediening! En ze zijn voorgoed genezen.

Verlossing van innerlijke demonen kan op vele manieren komen, maar deze is wel de meest charmante.

Collega-resencent Tonio van Vugt is lyrisch over de film. Ik niet, en dat verschil ligt in deze zinsnede, zoals gejat van de IMDB-site:

In the end, Tideland will likely please a select group who prefer to experience cinema rather than opposing it with their own expectations (there were those who were still talking about it two days following its premiere, even when they hated it).

Gaandeweg de voorstelling hoop je op een Roald Dahl-achtig gemeen sprookje, want daarvoor zijn alle elementen aanwezig. Maar het is er niet. Blijft een aantal prachtige karakters over, waar veel te weinig mee gedaan wordt. En herinner je je enkel een hoop prachtige, fantastische beelden.

Jack Stevenson heeft een voorstelling gemaakt van allerlei rare fragmenten uit de Amerikaanse filmgeschiedenis die over drugs gaan. Variërend van een stomme film, via antidrugsvoorlichting van de US Navy, tot aan prachtig idiote fragmenten uit The People Next Door. The Mystery of the Leaping Fish uit 1916 gaat over de vrijelijk morfine-gebruikende detective Coke Ennyday, die ontdekt dat er drugs wordt gesmokkeld middels Leaping Fish. Ernstig hilarisch, voor een stomme film. The People Next Door gaat over het drugsprobleem in Suburbia anno 1970. De film is indertijd bijzonder geflopt. Als de dochter des huizes kwaad tegen haar ouders roept: "I gonna drop some acid!", dan begrijp je ook wel waarom.

In het plaatsje La Perrera (de hondenkennel), valt geen ene reet te doen, en dat doet hoofdpersoon David dan ook met verve. Tot wanhoop van zijn vader, die hem dan ook dwingt om er zijn eigen huis te bouwen, en zijn studie weer op te pakken. Terwijl hij liever met zijn vrienden wat met verruimende middelen kloot of over het gebrek aan vrouwen ouwehoert.
De lamlendigheid ontsnapt op een gegeven moment uit het verhaal en gaat in de film zitten. Da's jammer, films uit Uruguay hebben de laatste jaren een kleine naam gemaakt met het fris uitbuiten van lamlendigheid. Geen meesterwerk, wel aardig.

Jan Svankmajer, de vleeskletsende animator van MTV-faam, kletst in deze film ook lustig er op los. In kleine fragmentjes tussendoor, die als commentaar moeten dienen op het verhaal.
Het verhaal staat verder op zichzelf, en gaat over de gekgeworden Jean, die terecht komt in een gesticht waar de gekken aan de macht zijn. Om deze misstand op te heffen, laat hij de behandelaars los, uit de kelders van het gesticht. Of dat nu een goed idee was...
De film is schitterend aangekleed en vormgegeven en doet op bepaalde punten Gilliamesk aan. De meester legt aan het begin van de film precies uit waar het over gaat. Het aldus veroorzaakte gebrek aan spanning blijft zo de hele film lang duren, en Gilliameske niveaus haalt de humor niet.

De klusjesman komt in bezit van een brief aan de huiseigenaar, die nieuwsgierwekkende instructies bevat. Zo komt hij op een afgelegen locatie terecht waar volgens de regels veel dooien vallen. (Alle dooien dragen een t-shirt met een rugnummer.) Hier wordt hoog spel gespeeld, en het hoge spel wordt tot het eind uitgespeeld. Bijna.
Zo is ook de film: stijlvol zwart-wit, geen soundtrack, alle aandacht voor het verhaal. Het enige wat afleidt is die ene scène waarin de brief het raam uitwaait. Top.

Te zien: Di 31/1 10:30 Venster 1 * Wo 1/2 14:30 Cinerama 1 * Do 2/2 19:30 Pathé 6

Australiërs worden geconfronteerd met de dood, en en gaan bij zichzelf denken hoe dat nou eigenlijk kan. Er komt nog wat moeizame liefde bij, en aan het eind vindt iedereen verlossing in een verfrissende regenbui, uit Magnolia gejat. Kan men zich in Oz ooit verlossen van het Neighbours- niveau? Deze poging is grotendeels mislukt. Het is wederom Australisch saai.

Nog overal te zien: Di 31 19:30 Luxor * Do 2 17:30 Schouwburg GZ * Vr 3 17:30 Cinerama 4 * Za 4 19:00 Pathé 4

De titel van de film geeft al aan dat de vertaling van het Koreaans naar het Engels in deze film niet vlekkeloos was. Behalve dat leken de dialogen ook ontzettend statisch, niet-geacteerd.
Vreemde contructie: in de eerste helft van de film wordt een liefdesverhaaltje met zelfmoordneigingen verteld. Halverwege blijkt dit een filmvoorstelling in de film. De rest van de film gaat wat over Koreanen uit de filmbranche waarin een bepaalde tegenstelling wordt geschetst. Die ook niet uit uit de verf komt. De draad was ondergetekende toen wel wat kwijtgeraakt. De onduidelijkheid of het ligt aan het verhaal (niet te begrijpen), de dialogen/acteerprestaties (een soap is beter), of de vertaling (gokken naar het bedoelde Engels), maakt dat de schuldvraag niet eenduidig is. Daarom toch maar een puntje.

Te zien: Ma 30/1 22:15 Cinerama 6 * Di 31 21:45 Pathé 1

De lange schaduw van de titel slaat op de lange schaduw die een bepaalde gebeurtenis op 11 september 2001 heeft achtergelaten in de hoofden van mensen. Fascinatie met het onderwerp is ondergetekende zeker niet onbekend, dus zien wat anderen ervan bakken.

Drie geblondeerde Italiaanse actreuses zwatelen wat af over alles wat het leven ongelukkig maakt. De filmmaker bedoelt zeker te zeggen dat de Lange Schaduw ieder denken onmogelijk heeft gemaakt. Maar omdat aan proberen te tonen met een stelletje hobbyleuteraarsters is de plank wel erg ferm missslaan.
De montage volgt de wetten van de videokunst anno 1988. Na circa 1 uur onbestemd geleuter krijgen we een digitaal gemanipuleerd beeld van inslag van in WTC toren 2. Het geleuter over niks gaat door, en de film eindigt met een digitale manipulatie van de onthoofdingsfilm van Nick Berg.
De impliciete boodschap van deze film is dat Amerikanen zich beter verre kunnen houden van pretentie. Het is net als het kurkje op de punt van je schaartje: een ongeluk zit immers in een klein hoekje, en dan is het weer huilen geblazen.

Feest, feest, feest. Verfilming van manga-strip levert een resultaat op dat ergens lijkt op die ene Asterix-film waarin Obelix (Gérard Depardieu) de Romeinen wegmaait. Met dit verschil dat manga bij voorbaat verhalend idioter is, en visueel veel rijker. En de film is dat ook. Het Japanse moraaldenken is uiterst plastisch, en zo wordt deze film uitstekend geschikt voor uw moderne kinderopvoeding. Als ze wat van dat Japans snappen, tenminste. Anders blijft het enkel een topper voor volwassenen die het kinderlijke kunnen waarderen. Wel alle 135 minuten aan verhaalwendigen nemen voor wat ze zijn, anders ga je je ergeren.

La Trahison (het verraad), speelt tijdens de Algerijnse oorlog, 1960. Het franse leger bestrijdt de Algerijnse rebellen op een manier die we kennen van de Boerenoorlog in Zuid-Afrika: sluit de lokale bevolking op in kampen, zodat de rebellen geen voedingsbodem meer hebben.
In de compagnie van sergeant Roque bevinden zich ook enkele Algerijnse soldaten, die ook de enige tolk zijn naar de Arabisch sprekende lokale bevolking. Deze soldaten zijn flink gehaat: collaborateurs met de bezetter, immers. Dan komt er informatie over een samenzwering uit de Algerijnse hoek.
De film vertelt het verhaal bijzonder statisch: men loopt een beetje doelloos rond, en de enige ontwikkeling wordt verteld middels nogal zouteloze dialogen. Als deze film de Amnesty-DOEN award wint, dan zegt dat vooral iets over de concurrentie. Klein voordeel: duurt niet te lang.

De maker bezoekt na 25 jaar zijn vader, die inmiddels samenleeft met een andere vrouw. Beiden zijn alcohol- en medicijnverslaafd. Dit alles naast de normale boerse achterdochtigheid en gewelddadigheid van deze achterbuurt in New Orleans. De vrouw is licht schizofreen, de man slecht er been, het huis flink vervuild.
Je zou gechoqueerd kunnen zijn door deze film, maar wat mij blijbleef is het keiharde cynisme van pa, naast de waanideeën van zijn vrouw. De maker heeft het geheel opgedeeld in 13 hoofdstukken: een goede zet, want anders word je horendol van al het gebazel van die twee.

Orkaan Katrina wordt in sommige Amerikaanse godsdienstwaanzinnige kringen wel gezien als een waarschuwing van God tegen de poel des verderfs die New Orleans in hun ogen was. Dít huishouden overleefde Katrina in ieder geval niet.

Nog te zien: Di 31/1 17:15 Cinerama 7 * Vr 3/2 16:15 Pathé 6

Japanse Nouvelle Vague uit 1978, over een vriendenclub die uit elkaar valt. Bij deze film is de vergelijking met 'Spetters' van Paul verhoeven wel heel erg sterk: dat Tokio van 1978 lijkt best wel op dat Rotterdam van 1980. En Fientje heet hier Yuki. Al met al wel aardig, daarom. Duurt niet lang, snel gefilmd.

Kotsfactor: 1 (ze blijkt zwanger)

Nog eenmaal te zien: Wo 1/2 12:15 Cinerama 7

Takeshi Kitano, de regisseur van de Yakuza-kneiters, neemt zichzelf op de hak. Takeshi 1 is de gevierde acteur, Takeshi 2 is de sukkel die steeds met zich laat sollen, Taksehi 3 is de gedroomde wraak van nummer 2. Zelf citeren, zelf begrappen, droom en werkelijkheid door elkaar halen: Takeshi levert Takeshi levert Takeshi. Maar om Takeshi 2 geintroduceerd te zien geschminkt als clown, dat werkt wel.
Kortom: japans vakmanschap: de technische uitvoering is excellent, het verhaal heeft zo zijn Japanse eigenaardigheden en er vliegt weer gezond veel lood rond. (Over)ijverige recensenten zien wat parallellen met Lost Highway van David Lynch, Kitano-liefhebbers krijgen meer.

Tip: geschminkt zijn als clown heeft in deze film dezelfde gevoelswaarde als in de Beter-Bed-tv-reklame.

Te zien: Ma 30/1 22:15 Lantaren 2, Di 31/1 16:30 Pathé 3

De vertrouwde kwaliteit van de filmfestivalprojectie laat zich hier ook weer gelden: als de film na de aankondiging van de regisseur start met een openingsscène in een aziatische varkensslachthuis (in vol bedrijf), weten de operateurs snel genoeg dat er iets mis is. Een half uur later is de goede film wel opgehaald uit het depot, en kan de voorstelling echt beginnen.
Boatman. Een Filippijnse film uit 1984. Neem Spetters. Giet daarover een sausje Dynasty voor de aankleding, en geef dit al de uitvoeringskwaliteit, thematiek en diepgang van Blue Movie, en je weet ongeveer wat je kan verwachten. Op dat lelijke Filippijnse gekwaak na.
Daarmee is de film best bijzonder, want Blue Movie kun je ook nergens meer zien. En ja: In de Filippijnen kunnen ze de concurrentie met Carry Tefsen zeker aan.

Nog één keer te zien: Za 4/2 09:30 Cinerama 6

Verpleegsterje uit het (Indiaanse) zuiden 'speelt' haar leven in Santiago, hoofdstad van Chili. Als permanente buitenstaander observeert ze het leven. Enkel de man van de plantsoenendienst lijkt dat te doorbreken. Totdat ze een aktentas vindt met allerlei persoonlijke bezittingen. Ze gaat de eigenaar en zijn leven observeren, of nee, achtervolgen en bespioneren is een beter woord. Zo worden we deelgenoot van meerdere levens en verhaallijnen, ongeveer zoals dat in Short Cuts uitgebreider is gedaan.
De regisseuze probeert de stad Santiago iets te nadrukkelijk uit te leggen. Dit gecombineerd met de lichtheid van de meeste scènes heeft tot gevolg dat de film wat dun wordt.
Er wordt in deze film één keer gekotst.

Te zien: Za 28/1 09:45 Cinerama 1 * Zo 29/2 17:00 Cinerama 6 * Ma 30/2 10:15 Pathé 1

De IFFR-website benoemt deze film: 'Intense en unheimische digitale film'. Dat klopt. De film was zodanig digitaal unheimisch dat de lokale DVD-speler van Pathé 2 er niet aan wou. Een half uur later begon de voorstelling echter toch.
Het verhaal betreft een Japans vrouwke dat de moordernaar van haar zus gijzelt en op internet zet. Te bezoeken voor iedereen. De bezoekers doen alles met de vastgebonden moordenaar, en verkennen hun eigen (voorspelbare) sadisme. Dit alles volgens die moderne aziatische fascinatie met het thema Schuld & Boete. Ik geef hier de twist aan het eind ook even weg: de vriend van de moordenaar geeft zich aan omdat hij 'de moordenaar had aangezet tot deze daad'.
Prima slapen, deze film.

Nog te zien: Vr 27/1 16:15 Pathé 2 * Do 2/2 12:15 Cinerama 7 * Za 4/2 13:15 Pathé 7

Suburbia Americana: regisseuse July speelt één van de hoofdrollen in een relatieschets met een draai. Het verhaal betreft natuurlijk de Zoekende Mensch, Zoekend naar Liefde en Aanhankelijkheid. En wat er daarbij fout kan gaan. Of goed. Sommige scènes zijn bijzonder grappig, sommige rollen bijzonder helder en grappig uitgetekend. Toch komt de film traag op gang, en wordt aan het eind de kleine Robbie gekozen tot een exemplaar van American Beauty. Dat had Sam Mendes in zijn American Beauty nou juist tot centraal thema gekozen, hier blijft het toch een beetje zoeken naar dat centrale thema. Jammer, want de rest is af en toe erg goed.

Za 28-1 13:00 Pathé 1, Zo 29/1 10:45 Pathé 3, Wo 1/2 20:00 Doelen JZ

De hoofdpersoon, presentator van een Frans boekenprogramma, onvangt video-opnames van zijn huis, waar hij met zijn lieftallige gezin woont. De opnames worden verpakt in kindertekeningen met een hoop bloed. De opmaat voor erg veel angst. Mensen die Lost Highway hebben gezien kennen het uitgangspunt. Deze keer blijft de paranoia onderhuids en wordt de spanning er tot het eind in gehouden, tot op het saaie af. Wat blijft er verborgen? Regisseur Michael Haneke heeft een naam op te houden na eerdere werken als Funny Games, en ook in deze film wordt iemand geslacht als een varken. Haneke heeft met deze film op het filmfestival in Cannes prijzen gewonnen, o.a. voor beste regie.

Te zien: di 31-1 19:30 Pathé 7 • wo 1-2 19:00 Pathé 1 • vr 3-2 19:00 Pathé 5