De Iraanse censuur leverde doorgaans poëtische films met oogstrelende beelden van natuurschoon en kinderen in de hoofdrol op. Nu is hier dan eens een poëtische Iraanse film met oogstrelende beelden van natuurschoon met in de hoofdrol een kindermoordenaar. Ongetwijfeld een novum. Arme schaapsherder in een besneeuwd bergdorp verliest door kraamkoorts vrouw en kind. Het verdriet doet hem zijn verstand verliezen. Na een ontmoeting met een jeugdige zakkenroller gist bij de herder het idee dat de kinderkens maar beter gelijk tot de Barmhartige God gebracht kunnen worden vóórdat ze door de zonden van de wereld worden aangetast. Na enige slachtoffertjes wordt de dorpelingen iets duidelijk en de achtervolging begint. Heftig, kortom. Writing on the Earth (ook wel Written on the earth) wordt echter compleet onzinnig als de moordenaar de lynchpartij zonder zichtbare verwondingen overleeft en wordt gered door een alleenstaande moeder. Hoeveel kans had u Marc Dutroux op die afloop gegeven? Twee sterren eraf. Het vocabulair van de moordenaar, dat op dat punt in de film al een uur beperkt is gebleven tot raaaah, gnarff en aarrgh, wekt dan nog slechts irritatie op.