Toen de Stones eenmaal godenstatus hadden bereikt, hoefde het voor Brian Jones allemaal niet meer zo. Hij kon nu immers een libertijns prinsenleventje leiden, zonder er serieus voor te musiceren. Er worden dus flessen geledigd, trips geslikt, spacecake gekauwd, lijnen gesnoven en natuurlijk groupies gepopt. Muziekinstrumenten komen er in the life of Brian nauwelijks meer aan te pas. Stoned is een langdradige biopic over een uitgebluste rocker, die zich tegenover zijn personeel als een echte klootzak gedraagt. Het moment dat die lapzwans kopje onder gaat, voelt als een bevrijding. Had de wereld deze film nou echt nodig? Liever had ik een biopic over Bryon Jones alias Muslimgauze gezien: óók een eigenzinnig muzikant, die een vroege en mysterieuze dood stierf, maar dan wel één, die tot het einde zeer productief bleef. (Die film zal er vermoedelijk ook wel komen. Eerst nog twintig jaar geduld.) Kotsfactor 1: de spacecake.

Rolling Stone Brian Jones werd in 1969, nog geen maand nadat hij door zijn bandleden ontslagen was, dood aangetroffen in het zwembad van zijn kapitale vila. Het is de stof waar legendes van gemaakt worden, en van legendes maak je een mooie film. Stephen Woolley, voorheen producer van Neil Jordan-films, baseerde zijn regiedebuut op het boek ‘Who Killed Christopher Robin’ van Terry Rawlings, waarin de vermeende moord op Jones wordt onderzocht. Je hoeft overigens geen Sherlock Holmes te zijn om te raden welk personage in de film bloed aan zijn handen heeft. De (vermoedelijke, want bewijzen zijn er nooit gevonden) dader heeft op zijn sterfbed bekend.
Meer dan een whodunnnit is ‘Stoned’ het portret van een egocentrische, narcistische Brian Jones, die met zijn gedrag de meer ontvankelijke medemens in zijn val meesleepte. Goede bedoelingen te over, maar Leo Gregory overtuigt niet helemaal als Jones, terwijl de andere personages, zoals Luke de Woolfson als Mick Jagger en Paddy Considine als Jones’ babysitter Frank Thorogood, het er te dik boven op leggen. De film geeft evenwel een mooi tijdsbeeld van de sixties, in passende stijl gefilmd, van stemmig zwartwit tot fel psychedelisch. Onvergeeflijk is dat de soundtrack bestaat uit een handjevol Stones-covers door de Counterfeit Stones. Al is het begrijpelijk dat de resterende Stones geen toestemming gaven voor het gebruik van hun songs voor deze verfilming van een zeer zwarte bladzij uit hun geschiedenis.

Kotsfactor: 0
Brian Jones verdronk (of werd vermoord) in zijn zwembad, en stikte niet zoals zovele rockartiesten in zijn eigen kots, of (zoals in 'Spinal Tap') die van een ander.

Te zien: za 28-1 17:00 Luxor • zo 29-1 14:15 Cinerama 1 • za 4-2 16:00 Doelen Jurrriaanse Zaal