lees verder...

In het plaatsje La Perrera (de hondenkennel), valt geen ene reet te doen, en dat doet hoofdpersoon David dan ook met verve. Tot wanhoop van zijn vader, die hem dan ook dwingt om er zijn eigen huis te bouwen, en zijn studie weer op te pakken. Terwijl hij liever met zijn vrienden wat met verruimende middelen kloot of over het gebrek aan vrouwen ouwehoert.
De lamlendigheid ontsnapt op een gegeven moment uit het verhaal en gaat in de film zitten. Da's jammer, films uit Uruguay hebben de laatste jaren een kleine naam gemaakt met het fris uitbuiten van lamlendigheid. Geen meesterwerk, wel aardig.

Jan Svankmajer, de vleeskletsende animator van MTV-faam, kletst in deze film ook lustig er op los. In kleine fragmentjes tussendoor, die als commentaar moeten dienen op het verhaal.
Het verhaal staat verder op zichzelf, en gaat over de gekgeworden Jean, die terecht komt in een gesticht waar de gekken aan de macht zijn. Om deze misstand op te heffen, laat hij de behandelaars los, uit de kelders van het gesticht. Of dat nu een goed idee was...
De film is schitterend aangekleed en vormgegeven en doet op bepaalde punten Gilliamesk aan. De meester legt aan het begin van de film precies uit waar het over gaat. Het aldus veroorzaakte gebrek aan spanning blijft zo de hele film lang duren, en Gilliameske niveaus haalt de humor niet.

De klusjesman komt in bezit van een brief aan de huiseigenaar, die nieuwsgierwekkende instructies bevat. Zo komt hij op een afgelegen locatie terecht waar volgens de regels veel dooien vallen. (Alle dooien dragen een t-shirt met een rugnummer.) Hier wordt hoog spel gespeeld, en het hoge spel wordt tot het eind uitgespeeld. Bijna.
Zo is ook de film: stijlvol zwart-wit, geen soundtrack, alle aandacht voor het verhaal. Het enige wat afleidt is die ene scène waarin de brief het raam uitwaait. Top.

Te zien: Di 31/1 10:30 Venster 1 * Wo 1/2 14:30 Cinerama 1 * Do 2/2 19:30 Pathé 6

Vrouwen hebben het beter; er zijn meer verboden dingen voor hen. - Oscar Wilde
Er zijn echter grenzen. Daarachter moet Saoedi-Arabië liggen, want daar is voor vrouwen gewoon alles verboden. Tenminste, dat is onze perceptie. Deze VPRO-docu poogt daar enige nuance in aan te brengen. En inderdaad, zoals de wereld verandert, is er ook in Saoedi-Arabië wat gaande. We maken kennis met Susan, een journaliste, die net als veel Nederlandse vrouwen met carrière en kind moet jongleren. Ze doet een reportage over een ploeg gesluierde inpaksters, die potverdikkie, net als hier de praktijk is, minder betaald krijgen dan hun mannelijke collega's.
Als het aan de puissant (6 miljard) rijke prins Waleed Bin Talal ligt, gaan er in de toekomst veel meer vrouwen werken. Zo heeft hij de opleiding van de eerste Saoedische lijnvluchtpilote betaald. (Hoeveel vrouwelijke piloten heeft Nederland eigenlijk?) Op zijn bedrijf omringt hij zich met ongesluierde werkneemsters en het moet gezegd, de man heeft smaak. Voor ons niet echt een vrijdenker, maar binnen de Saoedische context wel een breekijzer. De religieuze politie wordt nog steeds zó gevreesd, dat men die nauwelijk hardop durft te noemen. Maar het begin is er.

Werk is voor veel mensen maar werk. Het is hun hobby, die tot een passie kan uitgroeien. Voor deze familie is het drag racing. Moeder legt het zo uit: op tv ziet het eruit als het domste wat je kunt doen; gewoon twee wagens die een recht, kort stukje tegen elkaar op rijden. Maar ja, als je het eenmaal zelf gevoeld hebt! De adrenalinekick dus. De film zelf is alles behalve explosief. Het pruttelt maar door, met slordige jump-cuts en onnodige herhalingen. Een uurtje Discovery Channel. De titel slaat nergens op.

De dood loert overal. In kranten en op tv vooral. En soms dichtbij. Meryl heeft net haar vader verloren, maar is daar lang niet zo mee bezig als met haar ingebeelde angsten. Aan de hand van de tekeningen en schilderijen die ze hiervan maakt, zou je kunnen concluderen dat ze ooit op jonge leeftijd Jaws gezien moet hebben. De animatiefragmentjes (in aquarel en krijt) van haar angstvisioenen zijn een leuk extraatje dat net geen gimmick wordt. Meryl krijgt iets met Nick, een lokale fotojournalist die een treinongeluk verslaat waarvan Meryl getuige is geweest. Nick heeft echt een reden om zich zorgen te maken: hij heeft kort tevoren de diagnose Kanker te horen gekregen. Look both ways is geen meesterwerk - wel een aardig vlechtwerkje van levenslijnen over het omgaan met angsten, met veel korte humoristische momenten. Dat is best wat waard tussen al die deprifilms op dit festival. De gedachten van de hoofdpersonages worden niet alleen door genoemde animaties uitgebeeld, maar ook door ffwd-collages in de stijl van Tsukamoto en Tykwer. Daaronder zit ook Nicks chemokuur en bijgevolg een kotsflits van 0,2 seconden.

Georgisch antwoord op Tarantino, zo luidt de pressblurb, maar Kinnemans mocht willen dat hij zonder zijn eeuwige quasi-hippe muziekjes zo'n hardcore kogelballet als Tzameti kon afleveren. Regisseur Babluani heeft niet veel middelen nodig om zijn held een buitengewoon naargeestige trip richting onderwereld te laten maken: gruizig zwart/wit, een vleug neorealisme en veel schilderachtige rotkoppen.
Jonge, sappelende bouwvakker ziet het als een buitenkans om de plaats van een plotseling overleden opdrachtgever in te nemen. Hij stapt echter recht in een pervers en sadistisch universum waar hij onmogelijk op voorbereid kon zijn. De beloning, maar ook de beproeving zal extreem hoog zijn. De laatste plotwending is wat ongeloofwaardig, dus net geen vijf sterren.

Gefrustreerde kantoorman gebruikt de videocamera om zijn voortschrijdende schizofrenie vast te leggen. In deze film wordt -trendbreuk!- nog geen halve seconde gezwegen. Onze doorratelende verteller is er op driekwart van de film van overtuigd, de koning van Spanje te zijn. Spoiler(tje): het komt niet meer goed.

Het eerste halfuur van ‘Eden’ voelt aan als een feelgood-film in de stijl van -God verhoede- Lasse Hallströms ‘Chocolat’, dé Margrietfilm bij uitstek. Maar Hofmann weet met zijn verhaal over de vriendschap tussen een eenzame oudere kok en een getrouwde vrouw met geestelijk gehandicapt kind alle valkuilen die deze premisse met zich meebrengt met flair te omzeilen en de juiste snaar te raken. Dat is deels de verdienste van Josef Ostendorf als de goedige dikzak Gregor en Charlotte Roche als de verwaarloosde Eden, deels de onderhuidse spanning die Hofmann oproept; ergens heb je als kijker het gevoel dat dit nooit lang goed kan gaan. Enter Edens jaloerse echtgenoot, een proleet die in alles de tegenpool is van de fijnzinnige Gregor. Meer weggeven is een doodzonde, dus dat doen we niet, behalve dan dit: de zaal met doorgaans cynisch pers- en industriepubliek had twee minuten nodig om te bekomen van de surprise ending.

Kotsfactor: 4
Hèhè! Waar gegeten wordt, wordt ook wel eens gekotst. En grafisch ook: zou dat bruinebonensoep zijn die ze gebruikt hebben?

Te zien: ma 30-1 21.45 Schouwburg Grote Zaal • wo 1-2 12.00 Cinerama 5 • vr 3-2 9.30 Cinerama 5 • za 4-2 13.15 De Doelen

We kunnen ons het verkooppraatje op de filmposter al voor ons zien: ‘From the director of Oceans’s Eleven and Ocean’s Twelve!’. Van de regisseur van ‘Full Frontal’ en ‘Schizopolis’, zul je bedoelen. ‘Bubble’ is het tragische verhaal van wat je een driehoeksverhouding met fatale afloop zou kunnen noemen. Een kleine film met onbekende cast die oogt alsof hij in een week is opgenomen en die voorbij is voordat je doorhebt dat hij begonnen is. Bezoekersquote: ‘Het lijkt wel een aflevering van CSI, maar dan zonder de plot.’ Stelt u zich voor: zónder de plot! Maar daarmee doe je ‘Bubble tekort. Als je al een vergelijking met CSI wilt trekken, dan is dat in het voordeel van Soderbergh, die échte mensen met menselijke motieven neerzette. Desondanks beklijft het gevoel dat er veel meer in had gezeten, de originele setting van een poppenfabriek ten spijt.
Het is even dat u het weet: de minimalistische, akoestische gitaarakkoorden die de film begeleiden zijn van Guided By Voices-voorman Robert Pollard. De soundtrack klinkt alsof hij in de lunchpauze tussen twee happen friet op cassette is gekwakt - heel toepasselijk dus.

Kotsfactor: 0
Ondanks alle McDonalds-maaltijden die in de kantine naar binnen worden gepropt, niets. Zelfs geen poppenbraaksel.

Nog te zien: za 4-2 20.15 Venster 1

lees verder...

Australiërs worden geconfronteerd met de dood, en en gaan bij zichzelf denken hoe dat nou eigenlijk kan. Er komt nog wat moeizame liefde bij, en aan het eind vindt iedereen verlossing in een verfrissende regenbui, uit Magnolia gejat. Kan men zich in Oz ooit verlossen van het Neighbours- niveau? Deze poging is grotendeels mislukt. Het is wederom Australisch saai.

Nog overal te zien: Di 31 19:30 Luxor * Do 2 17:30 Schouwburg GZ * Vr 3 17:30 Cinerama 4 * Za 4 19:00 Pathé 4

De titel van de film geeft al aan dat de vertaling van het Koreaans naar het Engels in deze film niet vlekkeloos was. Behalve dat leken de dialogen ook ontzettend statisch, niet-geacteerd.
Vreemde contructie: in de eerste helft van de film wordt een liefdesverhaaltje met zelfmoordneigingen verteld. Halverwege blijkt dit een filmvoorstelling in de film. De rest van de film gaat wat over Koreanen uit de filmbranche waarin een bepaalde tegenstelling wordt geschetst. Die ook niet uit uit de verf komt. De draad was ondergetekende toen wel wat kwijtgeraakt. De onduidelijkheid of het ligt aan het verhaal (niet te begrijpen), de dialogen/acteerprestaties (een soap is beter), of de vertaling (gokken naar het bedoelde Engels), maakt dat de schuldvraag niet eenduidig is. Daarom toch maar een puntje.

Te zien: Ma 30/1 22:15 Cinerama 6 * Di 31 21:45 Pathé 1

Ondertussen, op een parallel festival...

Wie denkt dat manisch-depressieven het zwaar hebben heeft deze film nog niet gezien. De 15-jarige Suzy wordt niet alleen heen en weer geslingerd tussen manische blijheid en helse depressie, maar ook nog tussen intense meligheid, hysterische lethargie, vernietigende arrogantie, dwangmatige relaxedheid, verwarrende helderheid, afgestompte overgevoeligheid en rationele emotionaliteit. Zie dan nog maar eens gewoon je huiswerk te maken. (AH)