Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Verloren gewaand minimalistisch meesterwerk uit 1933. Deze half-animatie half real-action film was zijn tijd ver vooruit. Bovendien wordt hij begeleid door een ook nu nog lekker swingende soundtrack van wilde jazz. Geen wonder dus dat hij destijds wereldwijd een enorme rage wist te ontketenen.
Door deze film hielden hangjongeren tijdelijk op met hangen en gingen ze springen. Op graven. Waar dit in Brazilië nog werd gedaan ter ering en nagedachtenis van de doden, werd het in de rest van de wereld vooral gedaan uit rebellie. Tegen kerk en staat en tegen de eindigheid van het leven. Maar rebels of niet, sommige subculturen wisten er echt iets uitzonderlijks van te maken. Schoonspringen van graf naar graf bijvoorbeeld. Of een wedstrijdje wie er het snelst van het kale graf rechtsachter naar het graf met het verwelkte boeketje linksvoor kon komen. Dit alles uiteraard tot groot ongenoegen van de kerk die de film dan ook uit de bioscopen wist te halen. Tot nu.
Of de film ook nu weer eenzelfde effect zal bewerkstelligen is nog maar zeer de vraag, want afgezien van de historische waarde en de nog steeds erg lekkere soundtrack is de film niet meer en niet minder dan de titel belooft. En dat dik twee uur lang.(AH)

lees nog meer...

Mei 1999 werd de Nigeriaanse Marcus Omofuma zo hardhandig verwijderd uit het land waar de neurosen bloeien, dat hij kwam te overlijden. Een spontane protestdemonstratie werd opgezet. De Weense politie filmde aandachtig de deelnemers en hield enkele weken later een grootscheepse razzia. Vette krantenkoppen: 120 drugsdealers gearresteerd, Oostenrijk weer een stuk veiliger. Het één had officieel niets met het ander te maken, maar de 'kopstukken van de bende' waren toevallig degenen, die het meest prominent in beeld waren gekomen bij de demonstratie. Het bewijs was uiterst miniem. Er waren in een restaurant met een geheime camera opnamen gemaakt van de verdachten, maar de beeldkwaliteit is alsof de band uit de Donau is gedregd. Aangezien er in Nigeria ongeveer evenveel talen worden gesproken als in heel Europa, had men dus een taalprobleem, maar alles werd opgehangen aan de interpretatie van één anonieme (!) vertaler, wiens incompetentie later door de verdediging werd aangetoond. Verdachten en getuigen werden naar believen onder druk gezet of juist genegeerd, cruciale informatie werd voor het publiek op de tribune afgeschermd. Uiteindelijk luidde de aanklacht: verkoop van onbekende hoeveelheden drugs op onbekende tijdstippen en onbekende plaats aan onbekende klanten. De straffen varieerden van drie tot tien jaar cel. Niet dat men hoeveelheden dope van betekenis had gevonden, overigens. Hallucinant. Beerput. Griezelig. 'Operation Spring' is een glashelder, uitstekend gedocumenteerd rapport over justitiële corruptie in Europa anno 2000. Meer dan 100 politieke gevangenen van Nigeriaanse afkomst zitten nog steeds vast. Een schandaal natuurlijk, maar hun gevangenis is tenminste nog niet uitgebrand.

In het Wilde Oosten wordt alles wat geld oplevert zonder omhaal gekopieerd, dus Tarantino moest er ook aan geloven. U kent allen het truukje: laat een aantal niet bijzonder snuggere gangsters en/of corrupte smerissen ruzie maken over een koffer met drugs (immers de meest voor de handliggende McGuffin in het genre) en breng de Sauerei die ze met elkaar uithalen zo bloederig mogelijk in beeld. Ook de hippe muziekjes ontbreken niet: auto in, muziek op, confrontatie, auto weer in en muziek op, enzovoort. Van de twee gangsterbuddy's waar het verhaal om draait, heeft er één opvallend veel Neandertal-genen en daarmee is de helft van de waarderingssterren verdiend. Tegenvaller van de maker van 'Brat'.

Voyeuristisch portret van een stierenvechter op het Mexicaanse schiereiland Yucatan. Armoede, drankzucht, machismo, dysfunctionele relaties, IQ-verlagende drugs (locale favorieten: lijm en thinner) -het is allemaal ellende. Matador 'El Negro' slaat zijn zwangere vriendin Romelia waar de kinderen en camera bij zijn, zij gooit hem het huis uit, volgende scène is hij er weer. En dat herhaalt zich allemaal nog diverse keren. Bijgevolg krijg je het gevoel dat je naar een aflevering van BUM FIGHTS zit te kijken. Hè bah.

Wie denkt dat Finnen heel veel zuipen, depressief zijn, zich aan de rand van de maatschappij bevinden en namen hebben als Eppu Normaali, ziet al zijn vooroordelen bevestigd in deze film. We bevinden ons in Aki Kaurismäki-land, waarin letterlijk alles van ellende uit elkaar valt. Een vader verliest zijn job als leraar en reageert zich af op zijn zoon, een vals briefje van 500 stort nog meer mensen in de ellende, überloser Isto heeft een fatale ontmoeting met een levensmoede stofzuigerverkoper en een inbraak in een kantoorgebouw loopt ook falikant mis. De Wet van Behoud van Ellende treedt onherroepelijk in werking en evenals in het verwante ‘Gravehopping’ slaat de sfeer om van wrang-humoristisch in zwaar dramatisch. Dat een somber drama als ‘Frozen Land’ (originele titel: ‘Paha maa’) vorig jaar de derde plaats in de Finse box office haalde, zegt ook wel iets over de volksaard. Geen vrolijke Fransen, die Finnen, maar wel erg mooie cinema.

Kotsfactor: 0
En alweer worden er enorme hoeveelheden alcohol genuttigd, zonder gevolgen. Die Finnen beschikken dan ook over een stalen maag, dat kan niet anders.

Nog te zien: vr 3-2 19.30 Cinerama 6

Een stierenvechter uit de Mexicaanse sloppenwijken die drinkt, snuift, slikt en zijn vriendin slaat, dát is nog eens een onderwerp voor een documentaire. Helaas slagen de makers er niet in om betrokkenheid bij torero/clown Fernando op te roepen. Door het verwarrende gegoochel met tijdslijnen en continuïteit (een litteken in Fernando’s nek verdwijnt en verschijnt weer) en het willekeurige gebruik van artistiekerig zwartwit, wordt een afstand geschapen die deze documentaire niet kan gebruiken (de docu dingt mee naar de Amnesty International-Doen Award). Wanneer de camera telkens op Fernando’s huid zit als hij zijn zwangere vrouw weer eens slaat, bekruipt ons zelfs het gevoel naar een mockumentary te kijken. Dat is natuurlijk niet zo, en zo is een nieuw genre geboren: de fake-mockumentary.

Kotsfactor: 0
Een stierenvechter die drinkt, snuift en slikt, maar nooit eens kotst? Zou het dan tóch een mockumentary zijn...

Nog te zien: vr 3-2 17.00 Lantaren 1 • za 4-2 22.45 Lantaren 1