La Trahison (het verraad), speelt tijdens de Algerijnse oorlog, 1960. Het franse leger bestrijdt de Algerijnse rebellen op een manier die we kennen van de Boerenoorlog in Zuid-Afrika: sluit de lokale bevolking op in kampen, zodat de rebellen geen voedingsbodem meer hebben.
In de compagnie van sergeant Roque bevinden zich ook enkele Algerijnse soldaten, die ook de enige tolk zijn naar de Arabisch sprekende lokale bevolking. Deze soldaten zijn flink gehaat: collaborateurs met de bezetter, immers. Dan komt er informatie over een samenzwering uit de Algerijnse hoek.
De film vertelt het verhaal bijzonder statisch: men loopt een beetje doelloos rond, en de enige ontwikkeling wordt verteld middels nogal zouteloze dialogen. Als deze film de Amnesty-DOEN award wint, dan zegt dat vooral iets over de concurrentie. Klein voordeel: duurt niet te lang.

De maker bezoekt na 25 jaar zijn vader, die inmiddels samenleeft met een andere vrouw. Beiden zijn alcohol- en medicijnverslaafd. Dit alles naast de normale boerse achterdochtigheid en gewelddadigheid van deze achterbuurt in New Orleans. De vrouw is licht schizofreen, de man slecht er been, het huis flink vervuild.
Je zou gechoqueerd kunnen zijn door deze film, maar wat mij blijbleef is het keiharde cynisme van pa, naast de waanideeën van zijn vrouw. De maker heeft het geheel opgedeeld in 13 hoofdstukken: een goede zet, want anders word je horendol van al het gebazel van die twee.

Orkaan Katrina wordt in sommige Amerikaanse godsdienstwaanzinnige kringen wel gezien als een waarschuwing van God tegen de poel des verderfs die New Orleans in hun ogen was. Dít huishouden overleefde Katrina in ieder geval niet.

Nog te zien: Di 31/1 17:15 Cinerama 7 * Vr 3/2 16:15 Pathé 6

De zonderlinge Docter Droz, gespeeld door character actor Gottfried John, brengt een beroemde operazangeres in een lethargische staat en ontvoert haar naar zijn privé-eiland, dat er precies uitziet als de cypresseneilanden die Arnold Böcklin schilderde. Vervolgens nodigt hij een pianostemmer uit om aan zijn collectie automata te prutsen. Deze machines zijn het hart van de film, mocht je van een film kunnen spreken. The pianotuner of eathquakes is echter louter art direction. De plechtstatige, interessantdoenerige dialogen zijn zijn geheel volgens de etiquette van de preutse en humorloze kunstpaus André Breton: een opvatting van surrealisme die al een halve eeuw zo dood als een pier is. Daar helpen de spaarzame stukken animatie weinig aan.

Een Rus die een film maakt over keizer Hirohito, dat moet er wel uitzien als een antieke foto die je in een slecht verlichte bunker bekijkt. En dus niet alleen de bunkerscenes, maar ook de gesprekken met de Amerikaanse oppperbevelhebber MacArthur. Uiteraard is Hirohito wat wereldvreemd. Terwijl Japan zichzelf in 1945 op de rand van hongersnood gemanouvreerd heeft, liefhebbert hij wat met biologie. Niettemin kost het hem weinig tijd om afstand te doen van zijn goddelijke status en blijkt hij zijn talen stukken beter te spreken dan MacArthur. Ogata Issey speelt Hirohito met een mond die aan parkinson lijkt te lijden. Eccentriek, maar wel menselijk. The Sun lijkt door zijn verbluffende fotografie eerder geschilderd dan gefilmd en de geluidsband is ook zeer stemmig met Wagneriaanse fragmenten en subtiele electronische 'glitch'-effecten.

Toen de Stones eenmaal godenstatus hadden bereikt, hoefde het voor Brian Jones allemaal niet meer zo. Hij kon nu immers een libertijns prinsenleventje leiden, zonder er serieus voor te musiceren. Er worden dus flessen geledigd, trips geslikt, spacecake gekauwd, lijnen gesnoven en natuurlijk groupies gepopt. Muziekinstrumenten komen er in the life of Brian nauwelijks meer aan te pas. Stoned is een langdradige biopic over een uitgebluste rocker, die zich tegenover zijn personeel als een echte klootzak gedraagt. Het moment dat die lapzwans kopje onder gaat, voelt als een bevrijding. Had de wereld deze film nou echt nodig? Liever had ik een biopic over Bryon Jones alias Muslimgauze gezien: óók een eigenzinnig muzikant, die een vroege en mysterieuze dood stierf, maar dan wel één, die tot het einde zeer productief bleef. (Die film zal er vermoedelijk ook wel komen. Eerst nog twintig jaar geduld.) Kotsfactor 1: de spacecake.

Jo Figon, een smoezelige, zelfingenomen uitgever van fotoromans (naar eigen zeggen een 'voyou') , wil een film maken over de dekolonisatie en benadert hiervoor de excentrieke Franse regisseur Georges Franju (bekend van zijn meesterwerk Les Yeux sans Visage). Zijn geldschieter wordt de Marokkaanse oppositieleider Mehdi Ben Barka, begin jaren 60 de hoop van Afrika en kwa postuur, neus en uitstraling (in de film, ten minste) de evenknie van Charles De Gaulle. En dus net iets te staatsgevaarlijk. De film wordt door de Franse staat echter gebruikt om Ben Barka in Parijs te arresteren en op zijn Pinochets te laten verdwijnen. Welke rol speelde Figon precies in dit complot? Het beladen thema biedt voldoende stof voor een van paranoïa zinderende film, maar door de stugge, onhandige narratief is daar slechts weinig van te merken. Een gemiste kans.

Hyperkinetische cosplay kolder. Yaji en Kita zijn twee figuranten, weggehuppeld uit een samoeraifilm. Met name door Kita's druggebruik flippen ze in vliegende vaart door diverse universums, met karrenvrachten anachronismen en verwijzingen naar tv-quizzen en films als Easy Rider en The seven Samourai. De twee hebben een homoseksuele relatie, maar doen door hun slapstick eerder aan Ren & Stimpy denken, bijvoorbeeld als tijdens een ruzie Yaji Kita's scrotum een meter of twee uitrekt. Net als bij Citizen Dog val je van de ene in de andere absurde vondst en worden de personages in elk hun eigen gekte met veel liefde neergezet.
Halverwege zakt de inventiviteit van de gekkigheid wat in, maar in het laatste deel wint de trip opvallend aan diepte. Yaji heeft zijn vrouw gedood om er met Kita vandoor te gaan, maar belandt later door toedoen van Kita aan gene zijde. Nu valt de dood te foppen door de Styx terug over te steken bij de bron. De bron van de Styx blijken de tranen van Yaji's vrouw te zijn. Creatief met mythologie!

De tristesse uit het Waalse staalbekken heeft al veel fraais voor de filmzaal opgeleverd, maar denk bij Ça m'est égal niet te snel dat het wel goed zit. Saaie man legt het aan met zijn ex. Samen met zijn zoontje (uit weer een andere relatie) vertrekken ze voor een weekje vakantie naar Frankrijk. En wij moeten mee.

Japanse Nouvelle Vague uit 1978, over een vriendenclub die uit elkaar valt. Bij deze film is de vergelijking met 'Spetters' van Paul verhoeven wel heel erg sterk: dat Tokio van 1978 lijkt best wel op dat Rotterdam van 1980. En Fientje heet hier Yuki. Al met al wel aardig, daarom. Duurt niet lang, snel gefilmd.

Kotsfactor: 1 (ze blijkt zwanger)

Nog eenmaal te zien: Wo 1/2 12:15 Cinerama 7

Onze Miike laat het bloedvergieten (zo goed als) achterwege in deze wervelende film voor jong en oud over het jongetje Tadashi dat betrokken wordt bij een oorlog tussen de yokai (Japanse geesten) en de vuige Lord Kato. Na een visueel duizelingwekkende start waarin de premisse wordt uiteengezet neemt Miike gas terug om het klassieke verhaal over de strijd tussen goed en kwaad in behapbaar tempo te vertellen. Daarbij gebruikt hij zoveel flair en fraaie visuele vondsten, dat je zou willen dat hij vaker familiefilms maakte. Miike zou overigens Miike niet zijn als hij niet zich niet enkele perverse trekjes zou veroorloven, wat het duidelijkst tot uitdrukking komt in het nazi-kostuum van Lord Kato, diens sidekick, de geile überbabe Agi, en de hamster-in-magnetron-variant die wordt opgevoerd. De vormgeving, op een enkele stroeve overgang van puppets naar CGI na, is om te watertanden; met name de enorme variëteit in verschijningsvorm van geesten, van de aandoenlijke shinesoguri en cycloop tot schildpad en paraplu (!), getuigt van het enorme plezier dat de art-department moet hebben gehad tijdens het maken van deze film. ‘The Great Yokai War’ is een ode aan de rijke Japanse sagen en legenden en aan de verbeelding van de jeugd.

Kotsfactor: 0
Wat denkt u wel? Het is een familiefilm!

Te zien: zo 29-1 16:15 Luxor • di 31-1 13:30 Pathé 3 • do 2-2 15:45 Pathé 4

Takeshi Kitano, de regisseur van de Yakuza-kneiters, neemt zichzelf op de hak. Takeshi 1 is de gevierde acteur, Takeshi 2 is de sukkel die steeds met zich laat sollen, Taksehi 3 is de gedroomde wraak van nummer 2. Zelf citeren, zelf begrappen, droom en werkelijkheid door elkaar halen: Takeshi levert Takeshi levert Takeshi. Maar om Takeshi 2 geintroduceerd te zien geschminkt als clown, dat werkt wel.
Kortom: japans vakmanschap: de technische uitvoering is excellent, het verhaal heeft zo zijn Japanse eigenaardigheden en er vliegt weer gezond veel lood rond. (Over)ijverige recensenten zien wat parallellen met Lost Highway van David Lynch, Kitano-liefhebbers krijgen meer.

Tip: geschminkt zijn als clown heeft in deze film dezelfde gevoelswaarde als in de Beter-Bed-tv-reklame.

Te zien: Ma 30/1 22:15 Lantaren 2, Di 31/1 16:30 Pathé 3

De vertrouwde kwaliteit van de filmfestivalprojectie laat zich hier ook weer gelden: als de film na de aankondiging van de regisseur start met een openingsscène in een aziatische varkensslachthuis (in vol bedrijf), weten de operateurs snel genoeg dat er iets mis is. Een half uur later is de goede film wel opgehaald uit het depot, en kan de voorstelling echt beginnen.
Boatman. Een Filippijnse film uit 1984. Neem Spetters. Giet daarover een sausje Dynasty voor de aankleding, en geef dit al de uitvoeringskwaliteit, thematiek en diepgang van Blue Movie, en je weet ongeveer wat je kan verwachten. Op dat lelijke Filippijnse gekwaak na.
Daarmee is de film best bijzonder, want Blue Movie kun je ook nergens meer zien. En ja: In de Filippijnen kunnen ze de concurrentie met Carry Tefsen zeker aan.

Nog één keer te zien: Za 4/2 09:30 Cinerama 6

lees verder...