Ondertussen, op een parallel festival...

Engelse remake van het Amerikaanse Nice and Biggest. Een speelfilm over het leven van Afrikaanse mannen. In tegenstelling tot het origineel is in de remake alles teruggebracht tot werkelijke proporties. Waardoor vooral de seksscènes er een stuk appetijtelijker uit zien (AH).

Vanaf de openingssequence, waarin de hoofdpersonages onder de beukende klanken van Bleeder worden geïntroduceerd met mugshots in halfschaduw, is het duidelijk dat dit geen film wordt over de Vereniging van Huisvrouwen te Kopenhagen. ‘Pusher’ en zijn twee sequels schetsen een rauw, onromantisch beeld van het drugs- en gangstermilieu in de Deense hoofdstad, waarin we Frank ontmoeten, die zich koning van Kopenhagen waant maar tenonder gaat aan domme pech en een schrijnend gebrek aan intelligentie. ‘Live by the sword, die by the sword’, is het motto van regisseur Nicolas Winding Refn. ‘Pusher’ was een instant succes en Refn het nieuwe wonderkind. Maar je bent zo goed of kredietwaardig als je laatste film, en na twee commerciële flops, waaronder het intrigerende ‘Fear X’, had Refn schulden zo groot als Australië. ‘Pusher II’ en ‘Pusher III’, direct na elkaar geschoten, waren de sequels die Refn gezworen had nooit te maken, maar die hem in één klap van die schulden zouden verlossen. Maar waar de meeste sequels slappe aftreksels van het origineel zijn, is hier het geheel groter dan de som der delen.
De drie Pusher-films vertellen in wezen iedere keer hetzelfde verhaal (deal loopt verkeerd en de rapen zijn gaar), maar dan vanuit het perspectief van drie verschillende personages. Intrigerend gegeven: op de hoofdrolspelers na worden alle personages vertolkt door (ex-)gangsters. Over realisme gesproken. Overigens zijn de Shakespeariaanse motieven (vadermoord in Denemarken!) nooit ver weg, en Refn legt er de nadruk op dat het hem in eerste instantie gaat om de personages in zijn films, of het nu criminelen zijn of niet. Refn ziet de trilogie zelf graag als een koningsdrama in het Kopenhaagse gangstermilieu, en waarom ook niet?
Hoewel de delen afzonderlijk van elkaar ook prima te genieten zijn, wordt de Pusher-trilogie het beste in zijn totaal en in één ruk genoten. Vanavond en zondag is er die gelegenheid tijdens een Pusher-marathon.

Kotsfactor: 2
In 'Pusher III' bakt de Joegoslavische gangster Milo sarma’s voor zijn bendeleden, met buikkrampen en een bescheiden kotsscène achter gesloten wc-deuren tot gevolg. Iemand krijgt ook diarree, maar dat telt niet. Wellicht iets voor een andere keer.

Nog te zien als marathon (losse films kunnen ook): vr 27-1 vanaf 18:00 Pathé 4 • zo 29-1 vanaf 9.30 Cinerama 5

NB Later dit jaar volgt een interview met Nicolas Winding Refn in Zone 5300

Citizen Kane meets Brigadier Dog. Boerenzoon vindt werk in een sardinefabriek in Bangkok, waar hij zijn wijsvinger per ongeluk afsnijdt en inblikt. Nu had hij altijd de neiging om met die vinger nerveus op tafels te trommelen. Zelfs tussen miljoenen sardineblikjes is de vinger door zijn trommelsignalen redelijk snel gevonden en huppekee, ook weer aangezet. Jongen ontmoet meisje. Meisje blijft hardnekkig lezen in een boek, geschreven in een taal die ze niet begrijpt. Een kleuter en haar teddybeer roken ketting. Een koerier verongelukt wanneer het valhelmen regent en keert, hoewel morsdood, terug omdat hij zo van zijn werk houdt. Een man met geheugenverlies die je huis geheel komt schoonlikken. Bent u daar nog? Mooi, want dit is nog lang niet alles. Citizen Dog is misschien wel de origineelste, grappigste, krankzinnigste, meest surrealistische, Forteaanse ode aan de liefde. Ooit. Klinkt overdreven? Get this: de jongen is de enige inwoner van Bangkok ZONDER STAART.

De Iraanse censuur leverde doorgaans poëtische films met oogstrelende beelden van natuurschoon en kinderen in de hoofdrol op. Nu is hier dan eens een poëtische Iraanse film met oogstrelende beelden van natuurschoon met in de hoofdrol een kindermoordenaar. Ongetwijfeld een novum. Arme schaapsherder in een besneeuwd bergdorp verliest door kraamkoorts vrouw en kind. Het verdriet doet hem zijn verstand verliezen. Na een ontmoeting met een jeugdige zakkenroller gist bij de herder het idee dat de kinderkens maar beter gelijk tot de Barmhartige God gebracht kunnen worden vóórdat ze door de zonden van de wereld worden aangetast. Na enige slachtoffertjes wordt de dorpelingen iets duidelijk en de achtervolging begint. Heftig, kortom. Writing on the Earth (ook wel Written on the earth) wordt echter compleet onzinnig als de moordenaar de lynchpartij zonder zichtbare verwondingen overleeft en wordt gered door een alleenstaande moeder. Hoeveel kans had u Marc Dutroux op die afloop gegeven? Twee sterren eraf. Het vocabulair van de moordenaar, dat op dat punt in de film al een uur beperkt is gebleven tot raaaah, gnarff en aarrgh, wekt dan nog slechts irritatie op.

Wie een carriëre in de misdaad overweegt, doet er goed aan eerst de Pusher-trilogie te zien. Lullige maar catastrofale toevalligheden, stomme fouten, paranoia, eenzaamheid en vooral veel stress vallen Refns gangsterhelden hier ten deel. Milo, intens gespeeld door Zlatko Bubic, is een Servische dealer van middelbare leeftijd die zijn restaurant in de Kopenhaagse wijk Norrebro als dekmantel gebruikt voor duistere zaakjes. Hij is al een tijdje clean als de stress van een ripdeal, gecombineerd met het verjaardagsfeest van zijn dochter Milena, wier geluk alles voor hem betekent, uiteindelijk te veel wordt. Snuifff. Milo staat er ook alleen voor, want hij is geen beste kok: al zijn handlangers hebben een komische voedselvergiftiging opgelopen. Milo gaat dus door het lint als zijn Pools/Albanese zakenpartners een hoertje beginnen te martelen, dat hem net te veel aan zijn eigen dochter doet denken. Hoe bruut het vervolg ook is, het is het diep in Milo verborgen restje menselijkheid dat hierdoor zichtbaar wordt. Hij is een interessantere hoofdpersoon dan Tonny uit Pusher II, die door zijn extreme schlemieligheid eerder een karikatuur is. Alles in het milieu draait dus om geld en stress. Het reflecteert de geestestoestand van regisseur Nicolas Winding Refn, die na een een bejubeld debuut (Pusher I) en twee dure flops in Amerika met een miljoenenschuld kwam te zitten. In Gambler wordt getoond wat een kunstenaar dan te doen staat: zijn muze prostitueren en gokken dat twee nieuwe films genoeg geld opbrengen om uit de problemen te komen. Gezien de originaliteit en vitaliteit van de plichtmatige Pusher-sequels, in combinatie met de draaiomstandigheden, is Refn de eretitel 'de Deense Scorcese' beslist waardig.

Verpleegsterje uit het (Indiaanse) zuiden 'speelt' haar leven in Santiago, hoofdstad van Chili. Als permanente buitenstaander observeert ze het leven. Enkel de man van de plantsoenendienst lijkt dat te doorbreken. Totdat ze een aktentas vindt met allerlei persoonlijke bezittingen. Ze gaat de eigenaar en zijn leven observeren, of nee, achtervolgen en bespioneren is een beter woord. Zo worden we deelgenoot van meerdere levens en verhaallijnen, ongeveer zoals dat in Short Cuts uitgebreider is gedaan.
De regisseuze probeert de stad Santiago iets te nadrukkelijk uit te leggen. Dit gecombineerd met de lichtheid van de meeste scènes heeft tot gevolg dat de film wat dun wordt.
Er wordt in deze film één keer gekotst.

Te zien: Za 28/1 09:45 Cinerama 1 * Zo 29/2 17:00 Cinerama 6 * Ma 30/2 10:15 Pathé 1

De IFFR-website benoemt deze film: 'Intense en unheimische digitale film'. Dat klopt. De film was zodanig digitaal unheimisch dat de lokale DVD-speler van Pathé 2 er niet aan wou. Een half uur later begon de voorstelling echter toch.
Het verhaal betreft een Japans vrouwke dat de moordernaar van haar zus gijzelt en op internet zet. Te bezoeken voor iedereen. De bezoekers doen alles met de vastgebonden moordenaar, en verkennen hun eigen (voorspelbare) sadisme. Dit alles volgens die moderne aziatische fascinatie met het thema Schuld & Boete. Ik geef hier de twist aan het eind ook even weg: de vriend van de moordenaar geeft zich aan omdat hij 'de moordenaar had aangezet tot deze daad'.
Prima slapen, deze film.

Nog te zien: Vr 27/1 16:15 Pathé 2 * Do 2/2 12:15 Cinerama 7 * Za 4/2 13:15 Pathé 7

lees verder...