Ondertussen, op een parallel festival...

Grootste makke van deze film is dat de regisseur geen keuze heeft willen maken. Daardoor is niet alleen de titel, maar de hele film één groot compromis geworden. Raceauto's, piramides, de Berlijnse Muur, de Heilige Graal, spaceshuttles, Japanse meisjes, navelpluis, moord, diepzeeduikers, tijdreizen, luchtspiegelingen, verlaten bossen en werkelijk alles wat je verder nog zou kunnen verzinnen komt voorbij. De film begint als een traditionele stop-motionstudie met musicalaspecten maar ontwikkelt zich gaandeweg tot een grimmige animatiefantasie. Aan het eind van de film heb je vooral het gevoel dat je teveel hebt gegeten, maar dat het nou niet echt voedzaam was (AH).