Mannen van begin veertig krijgen desgevraagd nog wel eens een twinkeling in de ogen als ze aan The Thunderbirds terugdenken, een tv-serie die er nu vooral aandoenlijk knullig uitziet. De square-heid en de gemankeerde motoriek van deze marionetten worden perfect gepersifleerd (met liefde, dus) in Team America. Dit tumult speelt zich nadrukkelijk in de post-9/11-wereld af. Weg met de terroristen! Lekker schieten! Voor de mannen van South Park zijn er niet veel heilige huisjes, zoveel mag als bekend worden verondersteld, maar kritische acteurs als Janeane Garofalo en George Clooney neerzetten als, eh, marionetten van terroristenleider Kim Jung Il? De Alec Baldwins van deze wereld mogen dan vervelende mediahoeren zijn, maar is dat werkelijk ernstig genoeg om zo'n simplistische satire overeind te houden? Team America telt enkele sterke grappen, nogal wat spitsvondige vuilbekkerij (niet zo makkelijk als je zou denken) en veel visuele vondsten, niet in de laatste plaats een neukscene die in elke andere vorm tussen de schaar van de censuur zou zijn gesneuveld. Hoewel Team America een perfecte parodie op de uiterlijkheden van de Thunderbirds is, stijgt het verhaal niet ver boven de rechtlijnigheid van het voorbeeld uit.

Dingen te doen in de Mexicaanse woestijn, als je in een hutje langs de snelweg woont:

• hengelen naar slangen;
• slangen villen en zongedroogd tentoonstellen langs de snelweg;
• slangen voeren aan gevangen valken en adelaars;
• marmotten vangen met vallen;
• vogels uit cactussen katapulteren;
• kooitjes uit fietsspaken maken;
• nesten op verse eieren / jongen controleren;
• vogels voeren met natte kledder;
• drijfjacht op woenstijnratten met pikhouweel en katapult;
• gevangen vogel in dubbeldekse kooi val stoppen als lokvogel en in een cactus plaatsen;
• ellendig krijsende vogelsoort vrijlaten wegens generlei marktwaarde;
• vanuit de kraamloze santenkraam kijken naar de voorbijrazende vrachtwagens;
• standvastig prijsonderhandelen met haarlakkende dames in incidenteel stoppende SUV's.

Gelardeerd met een fuga van Bach.

Disclaimer: animals were harmed making this movie.

Dopepusher wil maar 1 ding en dat heeft ie op z'n achterhoofd getatoeëerd: RESPECT. Het enige dat ie naar dat hoofd krijgt is IDIOOT of LOSER. Hoekige snuivende Denen en vuilbekkende snuivende Deninnen.

'Calvaire' is een kaakslag voor het toerisme in de Ardennen. Het is haast fysiek afmattend om te zien hoe hier een sappelende schlagerzanger verdwaalt in de bossen en na autopech in de groezelige klauwen belandt van een stapelgekke herbergier (30% Urbanus, 70% Norman Bates). Deze ziet hem aan voor zijn weggelopen vrouw Gloria (!?). De overige dorpsbewoners laten zich omschrijven als Belgische Hillbillies, die zich met gemak kunnen meten met de engerds uit 'Deliverance', met hun inteeltkoppen en voorliefde voor bestialiteit. De scène van het kerstmaal is een duidelijk eerbetoon aan 'Texas Chainsaw Massacre'. De zingende held ondergaat alle martelingen lijdzaam naar het voorbeeld van Jezus, waardoor deze horrortrip enigszins naar Diepere Bedoelingen ruikt. Het dansje van de boeren in het dorpscafé is voor mij tot nu toe de meest bizarre scène van het hele festival. Intense kijkervaring, die nog lang blijft smeulen. Verder kun je je achteraf nog amuseren, door je bijvoorbeeld een Helmut Lotti in de rol van de zanger in te beelden.

Ze bewegen zich in duetten, trio's of kwartetten, in een enkel geval zijn ze alleen en een stuk verlegener dan en groupe. Ze filmen alles wat voor de lens van hun digitale camera komt en genieten daar met volle teugen van. Meestal zijn ze van het mannelijk geslacht, een enkele keer zit er een damesexemplaar tussen. Je kunt ze niet missen en dat is niet vanwege die camera die ze ook ongevraagd op jou richten. Ze zijn of kleurrijk gekleed of ze gedragen zich opvallend, soms zijn ze zelfs ronduit bizar uitgedost. Waarom ze zo hechten aan het vastleggen van het festival is eigenlijk onduidelijk. Wellicht maskeren ze daarmee dat hun Engels niet toereikend is voor een fatsoenlijk gesprek en alleen vriendelijk buigen gaat na een paar honderd keer ook goed in je rug zitten. Nu maar hopen dat het materiaal niet in hun komende rolprent verwerkt wordt.

Rare jongens, die jonge Japanse filmmakers.

De meter is weer eenmaal aangeslagen, met een aantal figurantendames erbij en dat nog wel in The World, een nogal lange, brave film over relaties. Vandaag de intrede van de twijfelhoer: een man heeft neukseks met een dame die niet zijn vrouw is, er vindt geen afrekening plaats en desbetreffende dame heeft ook geen ik-lig-in-de-goot-maar-ik-kan-nu-de-gekste-dingen-kopen- uitstraling. Is dit zijn maitresse of is het gewoon een hoer? Voorlopig maar even niet meetellen...

Hoer-o-meter totaal 20 films:
11 hoeren in hoofd of bijrol
9 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks

Als je figuranthoeren meerekent, precies 1 hoer per film.

Eerste deel lijkt gebaseerd op een Radio Bergeijk onderzoek naar restaurant 'De Chinese Muur' en diens link met het streekziekenhuis. 4 sterren.
Tweede deel is een slappe herhaling van Oldboy-thematiek door de Koreaanse Tarantino protegé. 3 sterren.
Derde deel is een fraai gestileerde Miike over een tragisch Mieke. 4 sterren.

Ter voorbereiding op bovenstaande 'Three... Extremes', snel naar Dim-Sum restaurant Grand Palace. Uitstekende oesters, wat zutballetjes om in de stemming te komen voor de film en excuusgroente om de stevige trek te stillen.
Ook aan te raden na de film, open tot 2 uur 's nachts.

Onderwijzen of onderwezen worden. Top-vermaak voor het hele gezin, een film die wel eens terecht de publieksprijs zou kunnen winnen.

De catalogus meldt: 'te diep geworteld in jungle-spookverhalen om als speelfilm geheel volgbaar te zijn'. Dat klopt. 's Nachts de jungle filmen op zoek naar een geest die een naakte vent blijkt, dat hou je geen 2 uur vol.

100 onverfilmde scenario's uit 100 jaar cinema, behandeld in een uiterst bibliofiel boek, zijn het uitgangspunt voor een reeks VPRO-films. Dit eerste deel behandelt voornamelijk het boek en enkele scenario's van beroemde schrijvers / kunstenaars (George Perec, Margrit, Ossip Mandelstam, Getrude Stein).
Fraai uitgevoerd, maar wil niet ècht van de grond komen.

Stelling: Een film over tijdparadoxen die meer vragen opwerpt dan ze beantwoordt, is het werk van een luie regisseur die zijn zaakjes scenariotechnisch niet op orde heeft.

De toetsing: Ik zou hier graag schrijven dat ik wel weet hoe het allemaal in elkaar steekt, maar ik behoor vooralsnog tot de enorme groep van gefrustreerde filmliefhebbers die van Shane Carruth wel eens willen weten hoe zijn film nou exact verstaan dient te worden. Het verhaal is tot halverwege redelijk goed te volgen: twee jongens knutselen per ongeluk een tijdmachine in elkaar, en ze verdubbelen hun werkdagen door ze tweemaal te beleven; als bijproduct van het tijdreizen ontstaat er tijdelijk een dubbelganger van de tijdreiziger, die vermeden dient te worden voor de duur van de ‘reis’. Abe en Aaron buiten hun uitvinding handig uit door aandelen te kopen met voorkennis, en zijn zelfs in staat om op een feestje een uitbarsting van geweld, die ze uiteraard al hadden zien aankomen, te voorkomen. Maar halverwege de film gaat het mis; voor onze protagonisten als gevolg van de tijdparadox én het feit dat de dubbelgangers hun recht op een eigen leven gaan opeisen, voor de kijker omdat Carruth hier niet meer uit de complicaties van zijn eigen scenario lijkt te komen. Het is niet zozeer de materie zelf, maar de onmacht om de plotwendingen overzichtelijk en binnen de interne logica van het verhaal uit te werken. Dat is echter vooral te wijten aan gebrek aan ervaring en budget (minder welwillende tongen spreken van luiheid), en aangezien ‘Primer’ nu al is uitgegroeid tot een cultfavoriet met een fanatieke fanbase, is het slechts een kwestie van tijd voor Carruth in Hollywood met scriptdoctor en budget aan de gang mag. Want ‘Primer’ is dan wel geen goede film, het is wel een van de interessantste die in lange tijd uit het overzeese tot ons kwam.

NB Het voorfilmpje 'Minotauromaquia', een prachtige animatie waarin Griekse mythologie de werken van Picasso ontmoet tegen de achtergrond van Strawinsky's De Vuurvogel, krijgt vijf sterren.

Girls just wanna have fun, en Renata Litvinova al helemaal. Waarom wij er deelgenoot van moeten worden gemaakt is onduidelijk. Meisje droomt van zich af in een film van 105 minuten lang, nadat het initiële verhaaltje al na een half uur onschadelijk is gemaakt. Cyndi Lauper deed het in drie minuten, en voor meer exotica zetten we MTV wel aan. Dan wordt ons tenminste de eindpreek over liefde bespaard. Onbegrijpelijk dat dit kreng meedingt naar een Tiger Award.

Driemaal extreem, tweeëneenhalf keer raak. Deel 1 gaat over de problematiek met betrekking tot de nieuwe verjongingskuur van tot dumplings verwerkte geaborteerde foetussen. Deel 2 gaat over het dilemma van een gijzeling. Deel 3 is een Takashi die zijn oude idioom verlaat tot het verkennen van alle schuldgevoelens die uit 'Ik zou je wel in een doosje willen doen' kunnen volgen.

Deel 1 en 3 maken de film.

silent_man@mail.ru wordt bedreigd door Donald_d. Beeldschermen en andere stekkerapparaten worden gefilmd met een mobiele telefoon van Russische makelij, gecomprimeerd met RealVideo, om vervolgens op een bioscoopdoek te belanden. Tijd voor een middagdutje, maar dat is lastig met deze overdosis pixelflikker.

Innemende road-movie waarin 2 gezinnen in de zelfgebouwde camper annex familie-snelkookpan van oom Oscar dwars door Argentinië rijden. Onderweg zijn er hindernissen als een lekke koppakking en een ontstoken kies. Alsof er niet voldoende familie-fall-out is om oma's bloeddruk te doen stijgen. Moedig voorwaarts, is het motto.