Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: regisseurs van videoclips en commercials hebben doorgaans een aandachtsspanne van één tot drie minuten. Hoedt u als ze debuteren met een sf-spektakel van tweeënhalf uur.

De toetsing: Je hebt over the top, en je hebt over the top. En dan heb je ‘Casshern’. Voormalig clipregisseur Kiriya houdt van zijn klassieken, van ‘Metropolis’ tot ‘Star Wars’ en van ‘Akira’ tot ‘Blade Runner’ en Albert Speer en weer terug. Bovendien kijkt hij ook niet op een stijlwisselinkje meer of minder, en is hij verrukt van alle mogelijke filters die er op een camera of in een computer zitten. Kazuaki gedraagt zich als een kind dat maar niet kan kiezen uit alle verschillende materialen in zijn nieuwe kleurdoos, en ze daarom allemaal door elkaar gebruikt. Ook het script, over opstandige mutanten die vernietigende robots op een fascistoïde mensheid afsturen, lijkt zo nu en dan uit de koker van een twaalfjarige te komen. De vraag is natuurlijk (ironisch toontje) of dit alles zal eindigen met de totale vernietiging van de aarde, zoals alleen de Japanners dat kunnen. Ondertussen is er ook de Grote Boodschap dat mensen niet in staat zijn om géén oorlog te voeren, en die wordt eindeloos en genadeloos door uw strot geduwd. Maar het ziet er dus wel allemaal prachtig uit, overzichtelijk geserveerd in blokjes van 5 tot 10 minuten. De recensent en het publiek twijfelen tussen één en vijf sterren. Het worden er toch vijf, wegens een onvergetelijke filmervaring, waar nog lang discussie over mogelijk is.

Voor hen die bij de voedselvitrine te Cinerama de reprimande krijgen 'staat u wel in de rij?' terwijl de aanstaande film over 5 minuten begint, is er altijd de optie om met gezwinde tred de bioscoop te verlaten voor de McDonalds op de Oude Binnenweg. Snel, goedkoop en ook een variatie op al die 'verse ingedienten eerlijke kwaliteit'-meuk. Een handzame burger is verzwolgen voor u terug in uw stoel zit, en de voorstelling kan beginnen! (Let op: loop de Febo voorbij.)

Na voorgaande Aziatische en Russische raadspelletjes dit keer iets totaal anders. Een leeg theater als decor voor een droge registratie van het toneelstuk van Marivaux. Liefde, bedrog, dubbelspel en geld zijn de ingredienten voor een spervuur van woordgevechten waarin aan de bedoelingen van de personages dit keer niets te raden wordt overgelaten. Totdat er weer een dubbele bodem uit valt. De zichtbare zelfgenoegzaamheid van de acteurs bij het afvuren van deze mitrailleurgevechten wordt op film uiteindelijk wel irritant. De schuld daarvan ligt niet bij Marivaux, maar bij Jacquot.

Na eerst 4 + 10 minuten verplicht kijken naar de bewustzijnstroom van de filmer (welke geen meerwaarde heeft op de halfslaap van de kijker zelf) het hoofdprogramma. Hierin zijn wij getuige van twee mannen die als gorillas met een hersenbeschadiging door kreken en velden waden. Totdat de bom valt. Daarna wordt papa nog gedist als een leugenachtige hond, en als 'ze' dan echt wakker wordt blijkt het te laat om haar echte werk te doen. Pontificale zinloosheid die zo bizar is dat je ondanks alles blijft kijken. Alweer met rondjesrennende mannen zonder onderbroek.

Tsukamotos latere films mogen dan wel een stuk rustiger zijn dan het sloop- en beukwerk van zijn debuut Tetsuo/Bodyhammer, driehoeksverhoudingen blijven deze visueel invloedrijke regisseur blijkbaar bezighouden. Zo ook in Vital. Medisch student Agaki (Tadanobu Asano, ja hij weer) lijdt na een auto-ongeluk aan geheugenverlies en kan niet kiezen tussen zijn omgekomen vriendinnetje, dat hem in zijn dromen/flashbacks bezoekt en de klasgenote, die haar plaats probeert in te nemen. Dan blijkt het lijk op de ontleedtafel tijdens de praktikumlessen dat van zijn vriendin te zijn. Ai. Morbide sfeer dus, en meer doordat alle hoofdpersonages suicidaal of op zijn minst door de dood geobsedeerd zijn, dan door de Körperwelten-achtige beelden. Het acteerwerk is overtuigend, maar je hoofd breken over de achterliggende oorzaak van alle malheur heeft bij Japanners niet zo veel zin. Hofmuzikant Chu Ishikawa (Der Eisenrost) leverde weer de vaak orkestrale soundtrack.

Prachtig gefotografeerd, maar kwa inhoud wisselvallig macaber drieluik. Deel 1 staat het dichtst bij de realiteit en is meteen het beste. In een Hongkongse woonkazerne voert Tante Mei illegale abortussen uit en serveert aan middelbare vrouwen een heel speciaal soort dim sums. Met verjongende werking. Een verwelkte tv-ster komt in de problemen als de consumeerde feut uit incest voortgekomen blijkt, maar ze zet zich er overheen. Je bent oud en je wil je jeugd terug, nietwaar? Deel 2 dan. Park (Old Boy) vliegt uit de bocht met post-moderne splatter vanwege een te vergezochte plot en ongeloofwaardige bad guy, waarvoor strafpunten. Miike, vooral bekend van uitzinnige actie, brengt een verstild klassiek spookverhaal, over twee zusjes die bij een rondtrekkend circus gewerkt hebben. Net als Ju-On en zijn imitaties, lijkt dit verhaal te drijven op het thema van de wraakzuchtige oni (= geest van -meestal vrouwelijk- slachtoffer), maar het einde heeft een verrassende wending die te mooi is om te spoilen.

Men keek elkaar aan en aan het geroezemoes te horen was men ontstemd. Even was de zaal filmkijkers aan het twijfelen gebracht. Zaten ze wel op de goede plek of waren ze per ongeluk beland bij een Hollywoodfilm en zou er halverwege een pauze komen, waarin zij niet veel anders konden doen dan versnaperingen kopen. Toen alsnog het logo van het filmfestival over het doek kwam was de verwarring bijna voorbij. Zouden zij het dan toch collectief gedroomd hebben?

Nee, Microsoft is partner, u hoort het goed, geen sponsor, maar partner van het filmfestival. En wat een verrot slecht huwelijk is dat. De kijkbuiskinderen van het festival zijn al gewend aan gesponsord bier, overal plakkaten met reclame en logo's van de geldaanvoerders op hun keycord, in de festivalcatalogus en bij de optiteling en aftiteling van films. De volgende grens is overschreden en zelfs de kinderen dringen nu aan op scheiding.

Het heilige doek is aangetast door een reclame die al tijden op televisie te zien is. Onooglijk, dom en vooral onfestival. Eigenlijk een soort anti-reclame. Ook als je niet elke dag moet knokken met de lurpe programmatuur van het bovengenoemde bedrijf, dan weten ze je hiermee tot woedeaanvallen aan te zetten. Thuis gaat de computer alsnog uit het raam.

Bovendien zit er nog een aardige boa constrictor onder het versgemaaide gras. Je gaat bijna geloven in samenzweringstheorieen, want de gewraakte reclamefilm draait op een of andere duistere manier niet voor elke film. Vreemd. Of toch niet?

Schuld en boete als Koreaans experiment. Deels geslaagd, deels mislukt. Desondanks niet onaardig.

Rolstoeler met een spraakcomputer waar Stephen Hawking een punt aan kan zuigen, drinkt het ene lekkere blikbiertje na het andere. Halverwege ontpopt Sumida-san zich tot een slasher in ninjatenue, tot hoorbaar genoegen van de aanwezige gehandicapte acteur die hem speelt.
Übercult op lelijke zwart-wit digitale video.

3500 insecten in 5 minuten, gemiddeld bijna 12 per seconde, dat klinkt als een geanimeerd Breedster-gifje, maar deze insecten komen uit het natuurhistorisch museum van Luzern. Noest vakwerk.

Boertige komedie over Iraanse vluchtelingen kampt met een probleem: een verhaal over Iraanse vluchtelingen is zelden boertig komisch. Dat wordt aan het einde natuurlijk pijnlijk duidelijk.
Veel betere alternatieven van enige jaren terug: het surrealistische Blackboards en het realistische In This World.

Even simpel als doeltreffend: film in een rechtbank kleine zaken en succes is automatisch verzekerd. Hilariteit en tragiek wisselen elkaar in rap tempo af. In de beklaagdenbank neemt een breed scala van personen plaats, van vineuze kunstenares op leeftijd tot illegaal zonder nationaliteit, van socioloog met een hobby voor wetteksten tot patient stijf van de tranquilizers.
Vlekkeloos uitgevoerd.