Lievige film over mensen met grote en kleine gebreken. Verpleger Vigar heeft een droom over hoe een van zijn patiënten, Leon, de benen neemt en wordt aangereden door een ambulance. Overdag moet hij er alles aan doen om te voorkomen dat de nachtmerrie uitkomt. Daarnaast zijn er nog enkele subplots. Altijd leuk om te zien hoe een kluwen van verhaallijnen middels een scheut Toeval tot een kloppend eind gebracht wordt, maar regisseur Poppe is geen Tom Tykwer. In plaats van vrije bespiegelingen over het lot, mikt de film op een nogal Amerikaans aandoend sentiment: getraumatiseerde jongeman krijgt het meisje waar hij al elf jaar op wacht, jonge wezen vinden hun moeder terug, jonge ouders krijgen via via het geld dat een levensreddende operatie voor hun pasgeboren kind mogelijk zal maken. De kunstgreep die Poppe hiervoor nodig heeft, is er één die je veel in films met Whoopie Goldberg tegenkomt: onder de cast van hoofdpersonages bevinden zich enkele heuse beschermengelen, jawel. Het is zo'n uitroeibaar filmcliché: voorspellingen komen altijd uit, behalve als ze uitvoerig in beeld gebracht worden in een droomscène. Dan komen ze wel uit, zij het met een kleine, maar cruciale variatie.