Don Cascarelli maakte naam met de Phantasm-films, een reeks die startte in 1979 en per deel in kwaliteit afnam. In 2002 verraste hij echter vriend en vijand met de vijfsterrencultfilm Bubba Ho-Tep, gebaseerd op een kort verhaal van Joe R. Lansdale, waarin een bejaarde Elvis (een geweldige Bruce Campbell) en een tot neger omgebouwde J.F. Kennedy het opnemen tegen een moordzuchtige eeuwenoude mummie. Totale gekte, inderdaad, maar wel één met een sterke interne logica. Diezelfde gekte, maar dan nóg een graadje erger, vinden we terug in John Dies at the End, dit keer gebaseerd op de cultroman van David Wong. De plot in het kort: de vrienden David en John komen in aanraking met de drug Soy Sauce, een soort levend, parasitair goedje dat hen in staat stelt door de tijd en tussen verschillende dimensies te reizen. Dat is verdomde handig, vooral als er een invasie dreigt uit een parallel universum.

Wat Wong en Cascarelli vervolgens uit de hoge hoed toveren is te bizar voor woorden, maar vooruit, hier zijn er een paar: geesten, worstmonsters, honden achter het stuur van een auto, een hotdog als mobiele telefoon. Totale gekte, had ik dat al gezegd? En toch valt het allemaal op zijn plaats. Dan zijn er ook nog de vele verwijzingen naar Cascarelli’s eigen werk: naast het parallelle universum en de ‘sphere’ in de slotscène, herkennen we in Father Shellnut niemand minder dan Angus Scrimm, ofwel The Tall Man uit de Phantasm-reeks. Het zou me niets verbazen als Wong zijn roman heeft geschreven met die films in zijn achterhoofd.

Wie niet mee wil gaan in de heerlijke waanzin die ons wordt voorgeschoteld ziet in John Dies at the End wellicht niets meer dan een rehash van de Bill & Ted-films, maar wie zich twee uurtjes wil vermaken met een visueel vindingrijke film vol bizarre wendingen en weirde humor: look no further. Dat zal dan wel op dvd worden, want hij zal hier na Imagine vermoedelijk niet meer op een groot doek te zien zijn.