In een pastelkleurige jarenvijftigversie van George Romero’s universum heeft men het zombieprobleem aardig onder controle: de mensheid is als overwinnaar uit de strijd tegen de levende doden gekomen. Het semi-militairistische ZomCom-imperium biedt zombies aan als postbode, fabrieksarbeider, melkman of hulpje in de huishouding; een halsband houdt de levensgevaarlijke mensenetende lijken gedomesticeerd. Ook Timmy’s perfectionistische moeder heeft, zeer tegen de zin van vader, een zombie in huis gehaald - want zonder eigen zombie tel je niet mee in het iddyllische suburbia. Deze zombie-met-hoge-knuffelfactor (Schotse komiek Billy Connolly, straks ook te zien in de X Files-sequel) steelt al gauw de harten van Timmy en zijn snel ontdooiende ma. Maar zombies blijven zombies, en wanneer de tot Fido gedoopte ondode goedzak zich per ongeluk aan de buurvrouw vergrijpt - eigen schuld dikke bult, moet je maar geen zombies molesteren met je looprekje (wat blijkt: zombies hebben ook gevoel, mensen) - zijn de poppen aan het dansen voor je ‘zombie outbreak’ kunt zeggen.

Fido zou je de eerste echte zombiefamiliefilm kunnen noemen. Met een salonfähige cast (Carrie-Anne Moss, Tim Blake Nelson, Dylan Baker), puike satire, intelligente maatschappijkritiek, functionele gore, een kleurrijke technicolor-fotografie (denk Todd Haynes’ Far From Heaven) en zelfs romantiek (‘I wish I would have known you before... before you died’) is dit een film waar je met een gerust hart je date mee naar toe kunt nemen; een veel fijnzinnigere versie van Shaun of the Dead als het ware, die op de gulle lach mikt en daarin uitstekend slaagt. Ontzettend jammer alleen van die pixelige dvd-projectie; dit is nou precies een film die ik graag in de oorspronkelijke 35 mm-versie had willen zien. U weet wel, vanwege die speciale bioscoopervaring die zich onderscheidt van thuisprojectie-met-beamer.