Toeval of niet, binnen korte tijd verschenen er twee zeer eigenzinnige bewerkingen van Dante’s Inferno. De eerste is een stripbewerking van mijn collega Marcel Ruijters, kortweg Inferno getiteld, waarin de afdaling van de dichter Vergilius en Dante Alighieri door de negen cirkels van de hel vanuit vrouwelijk perspectief wordt verteld. Dante heet hier Danta en is een kloosterzuster, de tekenstijl is die net als in Ruijters’ vorige boek Sine Qua Non: Jeroen Bosch met een moderne twist en flinke knipoog.

De tweede bewerking draait momenteel op het AFFF: een verfilming met uitgeknipte poppetjes in papieren decors. Met Ruijters heeft de film de humor en het stripachtige karakter gemeen, maar daar houdt de vergelijking wel zo’n beetje op. Dante is een verveelde literatuurstudent die na een dronken nacht in een steegje in een hedendaagse achterbuurt ontwaakt; inderdaad het voorportaal van de hel. Vergilius, die hij nog vaag kent uit literatuurcollege’s, nodigt hem uit voor een moderne helletocht. En een moderne hel is het: het Limbo is een rechtbank waar mensen die zich schuldig hebben gemaakt aan het downloaden van Metallica, worden opgeslorpt door een gigantische stofzuiger, en waar de aanklager eenzelfde lot wacht (had ze de kleine lettertjes maar moeten lezen). De reis leidt langs ontelbare personages uit de moderne wereldgeschiedenis, die elk om de een of ander reden, gemeten naar de maatstaven uit Dante Alighieri’s tijd, de 14e eeuw, hun plaatsje in de hel hebben verdiend: overspelplegers (JFK), zelfmoordenaars (Marilyn Monroe) en massamoordenaars (Pol Pot). Het is ook een plek waar homoseksuelen veroordeeld zijn om tot in de eeuwigheid op slechte discomuziek te dansen. Adolf Hitler krijgt ook zijn straf, zij het op een ‘technicality’: hij draagt zijn hoofd achterstevoren zodat hij verdoemd is om eeuwig achterom te kijken, omdat hij tijdens zijn leven gebruik maakte van waarzeggers om in de toekomst te kijken - een big nono waarbij zijn andere misdaden blijkbaar verbleken. Het is een vorm van satire die uitstekend werkt, ook als je niet bekend bent met de originele Dante’s Inferno.

Dat laatste is sowieso geen voorwaarde om van deze intelligente en originele film te genieten. De grafische uitwerking is wat minder stijlvast - toch wel een minpunt - maar daar zet je je na vijf minuten overheen. De vindingrijkheid waarmee de makers hun papieren universum leven inblazen verdient respect en is op zichzelf al een grote bron van vermaak. Een tweede film als deze zul je niet gauw tegenkomen.