Jaume Balagueró & Paco Plaza
Gezien: IFFR 2008
Zolas gezegd: de engste film op het IFFF was [REC], die voor
mederegisseur Jaume Balagueró na twee eerdere redelijke zeperds
(Darkness en, in iets mindere mate, The Fragile) een
rehabilitatie van jewelste betekende. En het liep niet alleen de argeloze
IFFR-bezoeker dun door de broek, ook onder de stoel van menig
doorgewinterde genreliefhebber vormde zich een plasje. Wat schreef Zone
5300 op het IFFR-blog?
"George Romero kan wel inpakken. REC leent elementen uit diens zombietrilogie, The Exorcist en Rubber Johnny en brouwt dit tot een explosief horrorwerkje dat wel eens dé kneiter van dit IFFR zou kunnen zijn. Een camerateam, bestaand uit presentatrice en cameraman, gaat mee met een ploeg brandweerlui voor een nachtelijk reality-tv-programma en krijgt veel meer actie voor de lens dan waar ze op rekenden. Meer bloed ook. Het gezelschap raakt opgesloten in een appartentencomplex waar een virus lijkt te heersen dat de bewoners redeloos en bijtgraag maakt. Claustrofobisch en hysterisch, zeer effectieve horror." (Marcel Ruijters)
"Dé festivalkneiter van 2008. Over het plot kan maar beter niets verteld worden. Van begin (een overtuigende, naturelle ontvangst door enthousiaste brandweerlieden op de kazerne) tot eind zeer effectief en tot in de puntjes verzorgd." (Hans van der Riet)
Genoeg aanbeveling?
"George Romero kan wel inpakken. REC leent elementen uit diens zombietrilogie, The Exorcist en Rubber Johnny en brouwt dit tot een explosief horrorwerkje dat wel eens dé kneiter van dit IFFR zou kunnen zijn. Een camerateam, bestaand uit presentatrice en cameraman, gaat mee met een ploeg brandweerlui voor een nachtelijk reality-tv-programma en krijgt veel meer actie voor de lens dan waar ze op rekenden. Meer bloed ook. Het gezelschap raakt opgesloten in een appartentencomplex waar een virus lijkt te heersen dat de bewoners redeloos en bijtgraag maakt. Claustrofobisch en hysterisch, zeer effectieve horror." (Marcel Ruijters)
"Dé festivalkneiter van 2008. Over het plot kan maar beter niets verteld worden. Van begin (een overtuigende, naturelle ontvangst door enthousiaste brandweerlieden op de kazerne) tot eind zeer effectief en tot in de puntjes verzorgd." (Hans van der Riet)
Genoeg aanbeveling?
George A. Romero
Gezien: IFFR 2008
De nieuwe Romero vindt u op het AFFF weer gewoon onder de D van Diary in
plaats van de G van George; verder is er niet veel veranderd sinds de
vertoning op het IFFR. Dit schreef ik in januari over de film, en al was
lang niet iedereen het met mij eens (het verwante [REC], ook op het
IFFR, kreeg de meeste bijval), mijn mening blijft onherzien:
Laat er geen misverstand over bestaan, de godfather van de moderne zombiefilm is terug!
In dit vijfde deel uit Romero’s drieluik, dat kort volgt op het commercieel redelijk succesvolle Land Of The Dead uit 2005, gaat Romero teug naar de uitbraak van het zombievirus ten tijde van Night Of The Living Dead, maar dan verplaatst naar het heden. Een heden van cameramobieltjes, reality shows en YouTube, zien en gezien worden.
De zombie fodder bestaat ditmaal uit een groep filmstudenten en hun docent, maar het zijn wederom geen lammetjes die zich naar de slachtbank laten leiden. En Romero zou Romero niet zijn als ook deze Dead-film niet een metafoor is voor het tijdperk waarin hij gemaakt is. Was LOFTD een sneer naar de Bush-regering, ditmaal komen de (televisie)media in alle sooren en maten aan bod, gepersonificeerd door Jason die met zijn onafscheidelijke camera alles registreert en zelfs niet ingrijpt wanneer zijn vrienden gevaar lopen. Het belerende vingertje is hier en daar wat van het niveau ‘ome George vertelt’, maar afgezien daarvan spat (excusez le mot) de lol en inventiviteit er vanaf. De nieuwe vondsten zijn vooral van komische aard: de zombie in mummiepak, de zombieclown op het kinderfeestje (hé, die neus kan er af!), en de ass-kicking, met dynamiet gooiende Amish Samuel.
Je kunt Romero verwijten dat de zombiefilm inmiddels een beetje een platgetreden pad is, maar het is wel een pad dat Romero zelf heeft aangelegd, en er blijkt toch nog steeds rek in te zitten. Benieuwd naar het maatschappelijk fenomeen in het zesde deel...
Laat er geen misverstand over bestaan, de godfather van de moderne zombiefilm is terug!
In dit vijfde deel uit Romero’s drieluik, dat kort volgt op het commercieel redelijk succesvolle Land Of The Dead uit 2005, gaat Romero teug naar de uitbraak van het zombievirus ten tijde van Night Of The Living Dead, maar dan verplaatst naar het heden. Een heden van cameramobieltjes, reality shows en YouTube, zien en gezien worden.
De zombie fodder bestaat ditmaal uit een groep filmstudenten en hun docent, maar het zijn wederom geen lammetjes die zich naar de slachtbank laten leiden. En Romero zou Romero niet zijn als ook deze Dead-film niet een metafoor is voor het tijdperk waarin hij gemaakt is. Was LOFTD een sneer naar de Bush-regering, ditmaal komen de (televisie)media in alle sooren en maten aan bod, gepersonificeerd door Jason die met zijn onafscheidelijke camera alles registreert en zelfs niet ingrijpt wanneer zijn vrienden gevaar lopen. Het belerende vingertje is hier en daar wat van het niveau ‘ome George vertelt’, maar afgezien daarvan spat (excusez le mot) de lol en inventiviteit er vanaf. De nieuwe vondsten zijn vooral van komische aard: de zombie in mummiepak, de zombieclown op het kinderfeestje (hé, die neus kan er af!), en de ass-kicking, met dynamiet gooiende Amish Samuel.
Je kunt Romero verwijten dat de zombiefilm inmiddels een beetje een platgetreden pad is, maar het is wel een pad dat Romero zelf heeft aangelegd, en er blijkt toch nog steeds rek in te zitten. Benieuwd naar het maatschappelijk fenomeen in het zesde deel...